“Το βασικό στοιχείο της τραγωδίας δεν βασίζεται στην αντίθεση ανάμεσα στη μοίρα και στην ανθρώπινη βούληση , αλλά εντοπίζεται στην ιδιαιτερότητα του υλικού, στο οποίο παρουσιάζεται αυτό το υλικό…
Η μοίρα του Οιδίποδα μας συγκινεί μονάχα επειδή θα μπορούσε να είναι και η δική μας, επειδή πριν από τη γέννηση μας το μαντείο είχε προφητεύσει την ίδια κατάρα για εμάς και γι αυτόν.
Ίσως να είναι για όλους μας μοιραίο να απευθύνουμε την πρώτη σεξουαλική βία έλξη προς τη μητέρα, τον πρώτο φθόνο και την πρώτη επιθυμία για βία προς τον πατέρα…
Ο βασιλιάς Οιδίποδας, ο οποίος σκότωσε τον πατέρα του Λάιο και παντρεύτηκε τη μητέρα του Ιοκάστη, είναι μονάχα η ικανοποίηση μιας επιθυμίας της παιδικής μας ηλικίας.
Φέρνοντας στο φως αναλυτικά το αμάρτημα του Οιδίποδα, ο ποιητής μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε τα εσώψυχά μας, στα οποία εκείνες οι παρορμήσεις, αν και καταπιεσμένες, είναι ωστόσο πάντοτε παρούσες…
Όπως ο Οιδίποδας, ζούμε χωρίς να γνωρίζουμε τις επιθυμίες που μας έχει επιβάλλει η φύση, οι οποίες προσβάλλουν την ηθική και μετά την αποκάλυψη τους όλοι μας θέλουμε να αποστρέψουμε τη ματιά μας από τις εικόνες της παιδικής μας ηλικίας.”
