Υπάρχουν διάφοροι τύποι ανθρώπων. Εκείνοι που ακολουθούν τυφλά τις στιλιστικές επιταγές των καιρών, εκείνοι που αδιαφορούν για τα πέριξ, εκείνοι που προσπαθούν να διατηρήσουν την ατομικότητά τους, όπως φυσικά και εκείνοι που παραμένουν ίδιοι από παιδιά…

Υπάρχει βέβαια και μια κατηγορία που τα μέλη της κρύβονται καλά πίσω από μια επιτηδευμένα αποκαλυπτική μάσκα, η οποία αφήνει αρκετό χώρο για να καλλιεργηθεί μια περσόνα η οποία ουσιαστικά κρύβει το πραγματικό πρόσωπο, δίνοντας τη δυνατότητα στον εθελούσιο ξενιστή, μιας αυτοπροβολής και παρουσίασης ενός άλλου εαυτού, που ενδεχομένως να παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον αληθινό.

Είναι όπως όταν αλλάζεις σχολείο και έχεις μια δεύτερη ευκαιρία με τους νέους συμμαθητές σου, ή όπως στο στρατό που μπορείς να δηλώσεις ό,τι θέλεις στους αγνώστους γύρω σου. Το σημείο εκκίνησης της αλλαγής δεν είναι ίδιο, αλλά κοινός παρανομαστής πάντα είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η αξιωματικά λανθασμένη άποψη πως πίσω από ένα μανδύα μπορείς να χειριστείς πιο αποτελεσματικά τις καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα μπροστά από την αυλαία τους θεάτρου της ανθρώπινης φύσης.

Το αυτοδιαχειριζόμενο προσωπείο, έχει ως πρώτο στόχο να εξελιχθεί μέσα από παρέες και κοινό που αρέσκεται στην ταριχευμένα ωραιοποιημένη εικόνα και αμαχητί γοητεύεται από το ψέμα που θα ήθελε και εκείνο να ζήσει.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβολή της νέας περσόνας είναι η συνοδεία ανάλογης αμφίεσης και στιλιστικής εφαρμογής. Αυτό επιτυγχάνεται είτε μέσω ενδυματολογικών προσεγγίσεων που συμβαδίζουν με το χαρακτήρα που υποδύεσαι, είτε μέσω άσκοπης και εκτεταμένης χρήσης μελάνης στο σώμα, είτε μέσω ακραίων εκφάνσεων που αφορούν μαλλιά, σκουλαρίκια, ακόμη και μακιγιάζ. Σημασία πάντως έχει να ξεχωρίζεις και (ακόμη καλύτερα) να προκαλείς τα βλέμματα.

Εννοείται πως απόρροια των παραπάνω είναι και η υιοθέτηση του ανάλογου attitude. Μονάχα έτσι θα ολοκληρωθεί η μεταβολή και η αποστροφή στο παρελθόν.

Όσο περνάει ο καιρός και εναγκαλίζεις τη νέα σου ταυτότητα, πέραν του περίγυρού σου, έχεις καταφέρει να εναρμονιστείς με το νέο σου “είναι” και παρότι θεωρητικά απομακρύνεσαι από τις επιβολές της καθημερινότητας, η πικρή (και η μόνη) αλήθεια, είναι πως όλα αυτά γίνονται με σκοπό να ενταχθείς εν τέλει στο σύνολο και να είσαι “κάτι” μέσα σε αυτό. Γνωρίζεις άλλωστε (και ας μην το παραδέχεσαι) πως σε αντίθετη περίπτωση είσαι γυμνός και κενός.

Είτε κρύβεσαι πίσω από tattoo, είτε πίσω από κάποια άλλη στολή, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του προσωπικού σου χώρου, ο μανδύας της περσόνας που καλλιεργείς αφαιρείται αυτόματα με το που ξαπλώσεις στο κρεβάτι και κλείσεις τα μάτια. Διότι όσο και εάν έχεις πείσει τον εαυτό σου για το αντίθετο, παραμένεις αφοπλισμένος και ευάλωτος όταν πέφτει η σιωπή, μιας και η πραγματικότητα εν τέλει παίρνει σάρκα και οστά όταν δε μπορείς εσύ να την κατευθύνεις. 

********************************************************************************************************************************************************************

Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δε γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj, παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο, σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δε συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.