Η Ολλανδία μας εξέθεσε ανεπανόρθωτα. Χειρότερα κι απ’ τη Βραζιλία μπορώ να πω, διότι με την έως τώρα πορεία και εικόνα της στο Μουντιάλ, δημιούργησε προσδοκίες ότι αυτή τη φορά θα φέρει την πορτοκαλί επανάσταση.
Τζίφος. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Άλλη μια γενιά «χαμένων νικητών». Ο Κρόιφ ήταν ο μεγαλύτερος της εποχής του. Τον ακολούθησαν δεκάδες μεγάλοι ποδοσφαιριστές που κανένας τους δεν μπόρεσε να ανέβει εκεί που ο Γιόχαν έβαλε μόνο το ένα πόδι. Ίσως γιατί έτσι γίνεται. Ίσως επειδή ένας μύθος έχει την κατάρα να αφήνει φόβο, υπέρμετρο σεβασμό και ακόλουθους που δεν πιστεύουν ότι μπορούν το άπιαστο.
Δεν εξηγείται διαφορετικά. Η πλάση όλη στοιχημάτιζε ότι στη χειρότερη περίπτωση οι οράνιε θα έπαιζαν στον τελικό. Το έδειχναν οι ίδιοι στο γήπεδο σε κάθε αγώνα τους, το αποδείκνυαν τα στατιστικά τους. Λάθος. Όλοι και όλα… λάθος.
Το 1974 στο Μόναχο ήταν ο Μπεκενμπάουερ και οι Γερμανοί φίλοι του, το 1978 οι Αργεντίνοι (οικοδεσπότες οι νικητές και στις δύο περιπτώσεις), το 2010 οι γκαλάκτικος Ισπανοί και τώρα πάλι η αλμπισελέστε. Και το χειρότερο; Με τον Μέσι απενεργοποιημένο. Ίσως ήταν το μόνο θετικό στοιχείο της ομάδας του Φαν Γκάαλ, που του γύρισε όμως μπούμερανγκ.
Έκλεισαν τον Λίο, αλλά δεν άνοιξαν το παιχνίδι τους όπως έκαναν στα προηγούμενα ματς. Πρόσεχαν τα νώτα τους, αλλά αμέλησαν τη δημιουργικότητά τους, με την ελπίδα ότι θα πάρουν το ματς στην αντοχή. Κι εδώ τιμωρήθηκαν. Η δειλία τους να αφήσουν χώρο στον μικρόσωμο Αργεντίνο Χάρι Πότερ, τους έκανε να φαίνονται αιχμάλωτοι από… μάγια.
Ο Ρόμπεν δεν μπόρεσε. Ούτε ο Σνάιντερ και πολύ περισσότερο ο Φαν Πέρσι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο κι ακόμα χειρότερο, διότι τώρα ούτε που έφτασαν στο τέλος. Και το χειρότερο; Εδειξαν ότι έχουν ακόμα δρόμο. Να έχουν το ρόλο πρώτου κομπάρσου…
