Η Βραζιλία που κατέβηκε στο Μουντιάλ των γηπέδων της δεν άρεσε ποτέ, σε κανέναν και για κανένα λόγο. Ατεχνη, χωρίς πληρότητα και κυρίως χωρίς το βασικό της χαρακτηριστικό: τη φαντασία. Η αποστολή που επέλεξε ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι για να εκπροσωπήσει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό έθνος του κόσμου ήταν φτωχή από ταλέντο. Και ως γνωστόν, όπου φτωχός κι η μοίρα του.
Ας δούμε τους 7 λόγους που το Μarakanazzo γύρισε και επανέλαβε την ιστορία. Ιστορία χειρότερη σε συναίσθημα, «καλύτερη» σε κοινωνικές διαστάσεις, μιας και μέχρι τώρα δεν έχουν καταγραφεί νεκροί, όπως το ’50.
1. Η επιλογή Σκολάρι για την τεχνική ηγεσία αποδείχθηκε καταστροφική. Ο Φελιπάο δεν είχε Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος και Ριβάλντο όπως το 2002 και απεδείχθη ότι δεν μπορεί να οδηγήσει την εθνική με σήμα κατατεθέν το θέαμα.
2. Οι επιλογές του ομοσπονδιακού τεχνικού της Βραζιλίας (σ.σ. υπενθυμίζεται ότι είναι ο ίδιος που έχασε το Euro από Χαριστέα, Καραγκούνη κλπ.) για την τελική 23άδα του Μουντιάλ, προκάλεσαν οργή όταν απέκλεισε Ροναλντίνιο και Κακά. Ακόμη και τον χειρότερο εαυτό τους να έβγαζαν οι τελευταίοι, θα ήταν καλύτεροι από Ζο, Γουίλιαμ, Παουλίνιο κλπ.
3. Παντελής απουσία σχεδίου. Η σελεσάο μπήκε στο γήπεδο με την «εντύπωση» ότι απέναντί της δεν είναι η πάντα υπολογίσιμη Γερμανία, αλλά κάτι άλλο. Μη ρωτάτε τι. Μόνο εκείνοι γνωρίζουν έτσι όπως έπαιξαν.
4. Οι τρεις μεγάλες απουσίες, Τιάγκο Σίλβα, Ντάνι Άλβες και Νεϊμάρ, αποδείχθηκαν καταλυτικές. Έλειπε ένας «πύργος» από την άμυνα, ένα από τα πιο αιχμηρά φουλ-μπακ και το αστέρι της ομάδας. Τα άλλα είναι περιττά…
5. Κατά τη διάρκεια του ματς, δεν ήρθε καμία βοήθεια από τον πάγκο. Ο προπονητής της διοργανώτριας κράτησε στον αγώνα τον Φρεντ που γιουχάιζε (μέχρι την αλλαγή του) όλο το γήπεδο και έβγαλε τον Χουλκ στο 45′, ενώ έβλεπε ότι ο βραχύσωμος εξτρέμ πατάει περιοχή. Ή τουλάχιστον είναι υπολογίσιμος.
6. Ο πλουραλισμός των Γερμανών. Αν στον προημιτελικό με τη Γαλλία καθάρισαν με τακτική για διδασκαλία, στο Μινεϊράο η «πείνα», η γεμάτη φαρέτρα και η συνέπεια στις κατά ριπάς βολές, δεν άφησαν το παραμικρό περιθώριο στους Βραζιλιάνους. Έως και ο Νόιερ έβγαζε τα άπιαστα ενώ το σκορ ήταν… 5-0!
7. Όλο το ψυχολογικό βάρος της Γης είχε πέσει πάνω στους καριόκας. Μια σειρά από παράγοντες και παραμέτρους όπως τα 12 χρόνια χωρίς τον τίτλο, η έδρα, αλλά και οι κοινωνικές αντιδράσεις των φτωχών συμπολιτών τους, βάρυναν τους ώμους των παικτών της Βραζιλίας, που εξαρχής φαίνονταν «αδύναμοι».
