Ιδέες και συνθέσεις από την εποχή του “The Division Bell” θα βγουν στο φως της επιφάνειας, υπό τον τίτλο “The Endless River”.
Αλλά για μια στιγμή. Πέρα από τους “παλιοροκάδες”, τους άνω των “άντα” και όσους ασχολούνται συστηματικά και ουσιαστικά με τη rock μουσική, γιατί χαίρονται και πετούν τη σκούφια τους όλοι οι υπόλοιποι;
Θα σας πω εγώ γιατί: είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν αμαχητί fan της εν λόγω μπάντας, άσχετα εάν έχουν ασχοληθεί ποτέ μαζί της.
Ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ταμπού στην ιστορία της rock είναι οι Pink Floyd. Ναι, καλά διαβάζεις και ας μην το παραδέχεσαι. Κανένας δεν τολμάει να ξεστομίσει κάτι αρνητικό ή να μη δεχτεί αξιωματικά τη (φερόμενη) ανωτερότητά τους.
Για την ιστορία, όντως οι Floyd υπήρξαν σημαντικοί. Όχι τόσο για τις συνθέσεις τους (που σαφώς είχαν πολλά να πουν), αλλά για το ότι ξεπέρασαν ηχητικές δομές και φραγμούς που επέβαλλε η τότε εποχή, βάζοντας στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη την έννοια του πειραματισμού. Βέβαια, ελάχιστοι μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν και να ασχοληθούν με τις πρώτες δουλειές τους.
Η πλειοψηφία δεν γνωρίζει τι υπήρχε πριν το “Dark Side of the Moon”, ενώ άμα ρωτήσεις τυχαίους περαστικούς στο δρόμο, θα δεις πως παρότι στο άκουσμα του ονόματος των Pink Floyd σπεύδουν να αναγνωρίσουν αξίες, ενώ μπορεί να είχαν πάει και στο ΟΑΚΑ για Roger Waters, δεν ξέρουν να σου πουν πάνω από 2-3 τίτλους τραγουδιών.
Δεν λέω πως είναι απαραίτητα κακό αυτό. Απλά καμιά φορά είναι λίγο άδικο και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη να κρίνουμε θετικά τη δουλειά του, μόνο και μόνο επειδή “πρέπει”, επειδή μας το υπαγόρευσαν κάποιοι ή επειδή θα χλευαστούμε σε περίπτωση που έχουμε διαφορετική άποψη.
Δηλαδή, εάν κάποιος δεν μπορεί να ταυτιστεί με τους ψυχεδελικούς ήχους του “A Saucerful of Secrets”, ή θεωρεί πως το “The Wall” είναι μέτριο σε σχέση με άλλα album του group, αυτόματα γίνεται “άσχετος” και μουσικός παρίας.
Αβάδιστα, αβίαστα και αβαβά, κατεβάζουμε αμάσητα απόψεις τις οποίες αναπαράγουμε, δίχως να έχουμε την όποια κριτική σκέψη, έχοντας καταφέρει να κάνουμε τους Floyd μια από τις πιο υπερεκτιμημένες μπάντες όλων των εποχών (μη στραβομουτσουνιάζεις, αλήθεια είναι και φταις και εσύ για αυτό). Διότι, όταν ένα σχήμα λατρεύεται τυφλά από το σύνολο, ενώ οι περισσότεροι ακούνε συγκεκριμένους δίσκους και τραγούδια, και εν ολίγοις το “πρέπει να σου αρέσει” υπερτερεί, τότε η ουσία χάνεται.
Οι Pink Floyd είναι όντως μια μεγάλη μπάντα. Απλά εμείς είμαστε αρκετά μικροί εν τέλει.
***Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δε γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj (παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο) σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δε συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.
