ΣΩΚΡΑΤΗΣ: ‘Εχεις παρατηρήσει ότι όταν κοιτάζουμε κάποιον στα μάτια, καθρεφτίζεται το πρόσωπο στο μάτι εκείνου που κοιτάζουμε, όπως σε έναν καθρέπτη, τον οποίο ονομάζουμε κόρη, επειδή είναι η εικόνα εκείνου που κοιτά;
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Είναι αλήθεια.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Επομένως αν ένα μάτι κοιτάζει ένα άλλο και στοχεύει στο καλύτερο σημείο του ματιού, με το οποίο βλέπει επίσης, θα δει τον εαυτό του.
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Προφανώς.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλλά αν το μάτι κοιτάζει ένα άλλο σημείο του ανθρώπινου σώματος ή των αντικειμένων, με εξαίρεση εκείνο που έχει παρόμοια φύση, δεν θα δει τον εαυτό του.
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Είναι αλήθεια.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αν τώρα ένα μάτι θέλει να δει τον εαυτό του, πρέπει να στραφεί σε ένα μάτι και σ’ εκείνο το σημείο, στο οποίο βρίσκεται η ιδιότητα της όρασης. Δεν είναι αυτή η όραση;
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Ναι.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν αγαπητέ Αλκιβιάδη, και η ψυχή επίσης, αν θέλει να γνωρίσει τον εαυτό της, πρέπει να κοιτάξει μια ψυχή και κυρίως εκείνο το τμήμα, στο οποίο βρίσκεται η αρετή της ψυχής, η γνώση και να κοιτάξει ένα άλλο σημείο με το οποίο αυτό το τμήμα είναι όμοιο;
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Πιστεύω πως ναι, Σωκράτη.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Μπορούμε να δείξουμε ότι στην ψυχή υπάρχει ένα μέρος πιο θείο από εκείνο που κατοικεί η γνώση και η σκέψη;
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Δεν μπορούμε.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτό το μέρος της ψυχής είναι όμοιο με το θείο και αν στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ αυτό, θα μάθουμε να γνωρίζουμε όλα αυτά που είναι θεία, τη νόηση και τη σκέψη και θα έχουμε τις περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσουμε τον εαυτό μας με τον καλύτερο τρόπο.
