Είναι ένα όμορφο, μαύρο – άσπρο και λίγο κόκκινο βιβλιαράκι όλο αλήθειες και κέφι από τους New York Times και τον Auston Kleon που είναι συγγραφέας, ποιητής, εικαστικός. Η έκδοση των KEYBOOKS εδώ ξεκινάει με τον αφορεσμό του Πικάσο και συνεχίζει με μια φράση του υπέροχου Τ.Σ. Έλιοτ: «Οι ανώριμοι ποιητές μιμούνται. Οι ώριμοι ποιητές κλέβουν. Οι κακοί ποιητές κακοποιούν αυτό που παίρνουν. Οι καλοί ποιητές το κάνουν είτε καλύτερο, είτε, τουλάχιστον, διαφορετικό. Ο καλός ποιητής μετατρέπει τη λεία του σε ολοκληρωμένο συναίσθημα, το οποίο είναι μοναδικό, και τελείως διαφορετικό από το πρωτότυπο».
Στόχος φυσικά να ξεκλειδωθεί η δημιουργικότητα και για αυτό ο μαρτυριάρης συγγραφέας μας χωρίζει δέκα ενότητες των οποίων οι τίτλοι είναι: Κλέψε σαν καλλιτέχνης, μην περιμένεις να βρεις τον εαυτό σου για να ξεκινήσεις, γράψε το βιβλίο που θες να διαβάσεις, χρησιμοποίησε τα χέρια σου, είναι σημαντικά τα προσωπικά προτζεκτ και τα χόμπι σου, το μυστικό: κάνε καλή δουλειά και μοιράσου τη με κόσμο, η Γεωγραφία δεν παίζει πια κανέναν ρόλο, να είσαι καλός (ο κόσμος είναι μικρός), να είσαι βαρετός (μόνο έτσι γίνεται η δουλειά), δημιουργικότητα σημαίνει αφαίρεση.
Ξεχωρίζουμε ένα κεφάλαιο που τινάζει στον αέρα την ιδέα που έχουμε, προσωπικά για την δημιουργικότητα μας (άστα, χάλια κουρέλι!), το 9: “Να είσαι βαρετός -μόνο έτσι γίνεται η δουλειά” Μέσα σ αυτό το κεφάλαιο συμβουλεύει: α) φρόντισε τον εαυτό σου, β) μείνε μακριά από χρέη, γ) κράτα τη δουλειά σου, δ) πάρε ένα ημερολόγιο, ε) κρατά ιστορικό. Απ αυτά προσωπικά είμαστε θετικοί μόνο στο γ) και πιάνουμε ρεκόρ στο β)!
Στο α) ο συγγραφέας μας λέει: «Είμαι ένας βαρετός τύπος που έχει μια δουλειά 9 με 5 και ζει σε μια ήσυχη γειτονιά με τη γυναίκα και τον σκύλο του. Αυτή η ρομαντική εικόνα της καλλιτεχνικής ιδιοφυίας που κάνει ναρκωτικά και τρέχει αριστερά, δεξιά και κοιμάται με όλο τον κόσμο έχει τελειώσει. Είναι μόνο για σουπερ ήρωες και ανθρώπους που θέλουν να πεθάνουν νέοι. Το θέμα είναι ότι θέλει πολλή ενεργεία για να είσαι δημιουργικός. Δε θα έχεις ενεργεία αν τη σπαταλάς σε άλλα πράγματα. Είναι καλύτεροι να υποθέσουμε ότι θα είσαι ζωντανός για κάποιον καιρό. (Γι αυτόν τον λόγιο η Πάτι Σμιθ στέλνει τους νέους καλλιτέχνες στον οδοντίατρο…). Φάε πρωινό. Κάνε μερικές κάμψεις. Κάνε μεγάλους περιπάτους. Κοιμήσου πολλές ώρες. Ο Νιλ Γιανγκ τραγουδούσε: «Είναι καλύτερο να καείς παρά να χαθείς». Εγώ λέω ότι είναι προτιμότερο να καίγεσαι αργά και να ζήσεις να δεις τα εγγόνια σου…»…
Και εγώ με τη σειρά μου διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλιαράκι κατάλαβα γιατί ΔΕΝ θα πάρω Νόμπελ Λογοτεχνίας ποτέ! Αφ ενός διότι δεν κάνω τίποτα –άλλα τίποτα- απ αυτά που περιγράφονται και αφ έτερου διότι δεν ασχολούμαι με την λογοτεχνία!
