Έχω κουραστεί με τη φιλολογία των μεγάλων έργων. Των έργων που με τρόπο μαγικό θα σώσουν την Αθήνα κι αφού την σώσουν αυτή, θα σώσουν ύστερα κι εμάς. Όπως μας έσωσαν, να υποθέσω, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που άφησαν πίσω τους ένα σωρό κουφάρια κτιρίων. Να τα κάνουμε τί, παρακαλώ; Να τα κοιτάμε, να νοσταλγούμε, να βαυκαλιζόμαστε; Να τα κρατάμε όρθια για «έχος», που θα έλεγε και η γιαγιά μου η Ασημίνα;
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά το μόνο μεγάλο έργο της τελευταίας εικοσαετίας που έγραψε θετικό πρόσημο για την πρωτεύουσα ήταν το Μετρό. Αποσυμφόρησε τις οδικές αρτηρίες με τρόπο δραστικό και ξανάδωσε στον έρημο τον Αθηναίο ολίγη από τη χαρά της οδήγησης. Γιατί η οδήγηση δεν είναι αμαρτία, είναι ωραίο πράγμα, είναι όμορφο. Είναι μια απόλαυση μεγάλη να μπαίνεις στο αμαξάκι σου και να σωφάρεις χωρίς μποτιλιαρίσματα, χωρίς νεύρα, χωρίς καυγάδες. Και να φτάνεις στην ώρα σου σαν άνθρωπος. Πράγμα το οποίον απειλείται από την επόμενη κολοσσιαία σύλληψη, την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Του μοναδικού δρόμου που ξεμπουκάρει όλη την κίνηση του κέντρου, που δεν κλείνει ποτέ, που ενώνει την καρδιά και την κοιλία του Δακτυλίου, το Σύνταγμα και την Ομόνοια δηλαδή.
Αυτόν τον δρόμο που τον διέρχονται δεκάδες χιλιάδες οχήματα την ημέρα, θέλουμε να τον κλείσουμε για να τον χαίρονται κάποιοι ποδηλάτες Σάββατο απόγευμα και Κυριακή πρωί. «Και γιατί να μην χαίρονται οι ποδηλάτες;», θα ρωτήσει ο συμμαθητής εκείνος που είχε πέσει μωρό απ’ το καροτσάκι του. Η απάντησή μου; Να χαρούν και να ξαναχαρούν και να γελάνε απ’ το πρωί ως το βράδυ σαν να τους καθαρίζουν αυγά. Όχι στην πλάτη μου όμως. Κι όχι στην πλάτη των εποχουμένων, που εκτός από ψυχή έχουν και δικαιώματα.
Διότι πληρώνουν ένα σωρό φόρους κάθε έτος, πληρώνουν ασφάλειες, πληρώνουν διόδια, πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας. Sorry, αλλά από τα λεφτά τα δικά μας συντηρούνται οι δρόμοι που πάνω τους τσουλάνε τα ποδήλατα. Με τα δικά μας τα λεφτά στρώνονται άσφαλτο, σηματοδοτούνται, αστυνομεύονται. Από την δικιά μας την καταραμένη ρύπανση, από τους φόρους της βενζίνας, μπαλώνει τρύπες το Δημόσιο και πληρώνει μισθούς υπαλλήλων. Να ‘χουμε λοιπόν και κάποια, 5-6 όχι εκατό, δικαιώματα. Να μην πνιγούμε στις υποχρεώσεις και μόνο. Κι ένα από τα δικαιώματα που θα θέλαμε οπωσδήποτε, είναι το δικαίωμα στην κίνηση. Να μπορούμε δηλαδή να πάμε από το ένα μέρος στο άλλο, δίχως να πρέπει να κάνουμε τον γύρο του λεκανοπεδίου. Πράγμα το οποίο θα συμβεί έτσι και πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου.
Ένας δρόμος με 6 λωρίδες, την κυκλοφορία του οποίου θα την ξωπετάξουνε στις 3 λωρίδες της Ακαδημίας. Ένας δρόμος στον οποίο δεν κατοικεί κανείς και ο οποίος άνευ κίνησης θα απαιτεί φουλ αστυνόμευση. Για να παίζουν τα παιδιά και οι ποδηλάτες σε απόσταση διακοσίων μέτρων από τον Εθνικό Κήπο. Αν έχετε ξανακούσει πιο απολαυστικό ανέκδοτο, να μου το πείτε κι εμένα…
Κι αφού μου το πείτε, να κάνω τις προτάσεις μου. Μία για μικρά και μία, αν επιμένετε, για γκράντε έργα. Αυτά τα λεφτά λοιπόν που θα βγουν από τις τσέπες των ΙΧήδων για να πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου, γιατί να μην τα δώσουμε για να ξυριστούν καμιά δεκαριά οικοδομικά τετράγωνα στην Κυψέλη και στα Πατήσια; Εκεί που έχουν φτάσει οι τιμές (με 15.000 ευρώ παίρνεις δυάρι 45 τετραγωνικά στον τρίτο όροφο), δεν θα μας πέσει το νεφρί να ψωνίσουμε ένα σωρό οικοδομές. Τις γκρεμίζουμε, τις κάνουμε πάρκα, αναπνέουν οι δύο πιο πολύπαθες περιοχές του κέντρου. Όπερ, έδει, δείξαι. «Ναι, αλλά εμένα μ’ αρέσουν τα μεγάλα έργα», θα δηλώσει ο έτερος συμμαθητής που πάντοτε αναρωτιόταν γιατί η μοίρα δεν τον έκανε δέκα πόντους ψηλότερο. Υπέροχα, έχω κάτι και γι’ αυτόν.
Όλοι παραδεχόμαστε, άλλος κρυφά άλλος φανερά, ότι το Τραμ είναι το πιο αποτυχημένο μέσο μαζικής μεταφοράς στην ιστορία της Αθήνας. Πάει πιο αργά κι απ’ τον αραμπά, εξυπηρετεί ελάχιστους και συνεχώς γυρνοβολάει μισοάδειο ή εντελώς άδειο. Οπότε, γιατί να μην ξηλώσουμε τις ράγες του, να στρώσουμε αυτόν τον παχύ, άνετο διάδρομο με άσφαλτο, με μπετό, με ελαστικό κόμμι, με ξύλο, με ό,τι θέλετε τέλος πάντων, και να τον μεταμορφώσουμε στον μεγαλύτερο ποδηλατόδρομο της Ευρώπης ολόκληρης;
Σκεφτείτε αυτή την υπέροχη βόλτα από το Σύνταγμα ως την παραλία και πάλι πίσω, με το ποδηλατάκι το τσίλικο. Χωρίς να κινδυνεύεις κάθε ώρα και στιγμή να σε πατήσουν τα αυτοκίνητα, χωρίς να τρως όλο το καυσαέριο του κόσμου στη μάπα, χωρίς κόρνες και βρισίδι, με άνεση και άπλα και ευρυχωρία. Θα μας θαυμάζει όλη η γηραιά ήπειρος, θα πρασινίζουν από ζήλεια οι χίπστερς στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο. Ως και τουριστικό ρεύμα θα δημιουργηθεί, από παντού θα έρχονται για σούπερ σουλάτσο κάτω από το Αττικόν φως. Βάλε διεθνή μαγκιά, βάλε θέσεις εργασίας, βάλε ανακύκλωση τα βαγόνια του Τραμ, it’s a win win situation που θα λέγανε και οι Αμερικάνοι.
Το καταθέτω και αναμένω την άμεση ανταπόκριση των αρχών.
