«Αυτό στο οποίο αποσκοπείς είναι σπουδαίο και εξαιρετικό και σχεδόν θεϊκό: Η αταραξία. Αυτήν την ισορροπία της ψυχής οι Έλληνες την ονόμαζαν ευθυμία, εγώ την ονομάζω γαλήνη της ψυχής…
Βρισκόμαστε σε αναζήτηση των τρόπων, με τους οποίους η ψυχή μπορεί να ενεργήσει με ισορροπία και αρμονία, να είναι σε γαλήνη με τον εαυτό της και ικανοποιημένη από την κατάσταση της. Πώς μπορεί να μη διαταράξει αυτή τη χαρά και να παραμείνει γαλήνια, χωρίς ποτέ ούτε να επαίρεται ούτε να αποθαρρύνεται. Αυτή θα είναι η ηρεμία. Ψάχνουμε, λοιπόν, πως μπορούμε να φτάσουμε σε αυτήν. Εσύ μετά θα πάρεις από το γενικότερο φάρμακο αυτό που σου ταιριάζει περισσότερο…
Εν πρώτοις πρέπει να ξεσκεπάσει κανείς ολοκληρωτικά το κακό και από αυτό ο καθ’ ένας θα αναγνωρίσει αυτό που τον αφορά…
Είναι αμέτρητα τα είδη του κακού, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: το ον είναι πάντα δυσαρεστημένο με τον εαυτό του. Και αυτό προέρχεται από την εσωτερική έλλειψη ισορροπίας και από τις αβέβαιες και μη πραγματοποιήσιμες επιθυμίες. Πράγματι οι ανήσυχοι ή δεν προσπαθούν καν να αποκτήσουν αυτά που επιθυμούν, ή δεν καταφέρνουν να τα’ αποκτήσουν, γι’ αυτό ζουν με μια μάταιη ελπίδα, πάντοτε ασταθείς, ταραγμένοι, όπως συμβαίνει σ’ αυτόν που δεν είναι ικανός να πάρει μια απόφαση. Ψάχνουν με κάθε τρόπο να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Κάνουν σχέδια και μετά πραγματοποιούν άτιμες και επικίνδυνες πράξεις και, αν η προσπάθειά τους δεν στεφτεί με επιτυχία, βασανίζονται από μια περιττή ντροπή και κλαίνε όχι τόσο επειδή θέλησαν το κακό, αλλά επειδή το θέλησαν άσκοπα.»
