Γυρίζουμε το χρόνο 5.500 χρόνια πίσω. Το πρώτο εργαλείο φροντίδας των δοντιών κάνει την εμφάνισή του σε μορφή υγρής σκλήθρας. Γύρω στο 1600 π.Χ. οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν ένα ξυλαράκι από αρωματικό δέντρο, το οποίο μασούσαν. Με αυτό καθάριζαν τα δόντια και φρέσκαραν την αναπνοή τους. Επειδή όμως όπως είναι γνωστό οι Αρχαίοι Κινέζοι (όχι ότι οι νεότερες γενιές Κινέζων πάνε πίσω) φημίζονταν για τις πρωτοποριακές τους ανακαλύψεις, στα μέσα στου 16ου αιώνα στερέωσαν, σκληρές τρίχες από το σβέρκο των γουρουνιών σε μια λαβή από κόκκαλο ή μπαμπού.
Η ανακάλυψη αυτή διαδόθηκε ταχύτατα στην Ευρώπη.
Έτσι έχουμε αναφορές του 1560 από τη Γαλλία για χοντροφτιαγμένες οδοντόβουρτσες με καμπυλωτή κεφαλή.
Οι Ευρωπαίοι θέλοντας να αφήσουν το δικό τους στίγμα (ναι, πάνω στην οδοντόβουρτσα, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;) αντί για γουρουνότριχες (τους φαίνονταν κάπως) έβαλαν αλογότριχες ή φτερά.
Κατά τον 18ο αιώνα το φινίρισμα τελειοποιήθηκε. Οι εύποροι συνήθιζαν πλέον να έχουν οδοντόβουρτσες με λαβές από χρυσό ή ελεφαντόδοντο, ενώ ο Άγγλος William Addis ήταν ο πρώτος που άρχισε γύρω στο 1780 να παράγει μαζικά οδοντόβουρτσες. Η λαβή τους ήταν οστέινη και στην άκρη βρισκόταν το βουρτσάκι με τις κολλημένες γουρουνότριχες ή αλογότριχες, που πρόβαλαν μέσα από τρυπίτσες.
Οι πρώτες πλαστικές οδοντόβουρτσες που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα έκαναν το ντεμπούτο τους στην αγορά το 1938.
