Η ψυχολογία του «Έλληνα του καφενείου», πρέπει να έχει εντυπωθεί στο DNA μας τόσο βαθιά, όσο και η ανάγκη του να «γίνει πρωθυπουργός/πρόεδρος/προπονητής» έστω και για μία ημέρα. Η θλιβερή διαπίστωση επαναλαμβάνεται πλέον, ακόμη και στις πιο μαύρες στιγμές της κοινωνίας μας.
«Ο κουμπάρος του μπατζανάκη μου…» έχει στοιχειώσει κάθε κουβέντα καφενειακού επιπέδου, εκεί που όλοι οι θαμώνες, ακόμη και του τελευταίου χωριού της Ελλάδας έχουν κάποιον insider που τους αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο κάθε σκοτεινής υπόθεσης.
Και φυσικά, το να «βγαίνει» το «πάνσοφο του καφενείου» σε μια κοινωνική εκδήλωση, δεν είναι και τόσο κακό. Απλά κολλάμε την «ταμπέλα» του «γραφικού» και συνεχίζουμε. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος.
Αλλά το να έχεις ένα δημόσιο βήμα και να διατυπώνεις «θεωρίες» ως ρεπορτάζ, εκτιμήσεις αυθαίρετες και να παίζεις την «κολοκυθιά» σε ένα θέμα τόσο ευαίσθητο όσο η εν ψυχρώ δολοφονία δύο μελών της Χρυσής Αυγής, τότε δεν σε κάνει απλά «γραφικό», αλλά και επικίνδυνο!
Την ώρα που ο φόβος αυξάνεται ανάμεσα στους πολίτες, που κάποιοι μιλούν εδώ και καιρό για «εμφυλίους» και ανασύρουν συνθήματα που ούτε οι παππούδες τους που τα πρωτοφώναξαν δεν τα θυμούνται (ή δεν ζουν για να τα έχουν ξεχάσει), δημοσιογράφοι με χρόνια στο κουρμπέτι σαν να μην κινδυνεύουμε να διχαστούμε ως κοινωνία, κάνουν case study με ανοιχτά μικρόφωνα, βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα λες και δεν βρίσκονται στο στούντιο ειδησεογραφικής εκπομπής, αλλά στα πλατό του CSI.
Καμία ψυχραιμία, καμία σύνεση, καμία δημοσιογραφική «σοφία». Σαν να μην εκτίθενται, σαν να τα λένε για να εντυπωσιάσουν το δάσκαλο του χωριού, που κάθισε στο τραπέζι τους.
Με αβάσταχτη ελαφρότητα πετούν στο τραπέζι παραδείγματα άσχετα, «φωτογραφίζουν» ενόχους, προσπαθώντας να μην κάνει «κοιλιά» το πρόγραμμα, να κρατήσουν τους τηλεθεατές, να κουνηθεί ο μηχανισμός του καναλιού.
Και αυτή είναι η light εκδοχή της ελαφρότητας…
Ο «Έλληνας του καφενείου» που μας έφερε σε αυτό το –κατώτατο- επίπεδο ζωής θριάμβευσε και πάλι το βράδυ της Παρασκευής. Κάθε λαός έχει το κράτος, την τηλεόραση, τις υπηρεσίες, τον αθλητισμό που του αξίζουν. Και εκτός από πρωθυπουργός/πρόεδρος/προπονητής, ο συγκεκριμένος τύπος Έλληνα είναι και ντετέκτιβ. Τουλάχιστον δεν πήγαν χαμένα τα επεισόδια του «Αστυνόμου Σαΐνη» που έχει παρακολουθήσει!
ΥΓ.: Κύριε Πρετεντέρη την καμπαρντίνα σας ξεχάσατε!
