Όταν είχε σκάσει η ιστορία των σατανιστών της Παλλήνης, άκουσα διάφορα που αν είχα μυαλό, αντί να κάθομαι τώρα σαν μισθοσυντήρητος δημοσιογράφος να ιδρώνω για να βγάλω το ψωμάκι μου, θα τα είχα κάνει σενάριο. Που θα έβαζε κάτω πέντε χολιγουντιανές ταινίες με ξώβυζα νυμφίδια που τα κυνηγάει για να τα πηδήξει ο Βελζεβούλης.
Και μαρτυρίες (τύπου μου το είπε ο ξάδερφος του μπαντζανάκη του εραστή του θείου μου) ότι οι δολοφόνοι της Παλλήνης είχαν πραγματικά στο κινητό τους speed dial με τον Βελζεβούλη, ότι έπιαναν αλάτι στο χέρι τους και το εξάτμιζαν. Ναι, σωστά γιατί το χέρι του σατανιστή είναι σαν τις αλυκές.
Για να τελειώνουμε με τη γελοιότητα των ειδήσεων. Αυτή που όταν κάποιος ή κάποιοι άνθρωποι με χοντρά ψυχολογικά προβλήματα, διαπράττουν εγκλήματα στο όνομα του Εωσφόρου. Δεν ξέρω αν υπάρχει Σατανάς, όπως δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός. Μολονότι, για όσους πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και είναι οπαδοί του δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σοκάρονται στο ενδεχόμενο του να υπάρχει Σατανάς. Εφ’ όσον σύμφωνα με τις Γραφές, δημιούργημά του είναι.
Αυτό με το οποίο σοκάρομαι και αηδιάζω, είναι η ευκολία με την οποία τα media, ποντάρουν στην pop κινηματογραφική και λογοτεχνική μυθολογία του σατανισμού, όταν συμβαίνει κάποιο έγκλημα. Που γύρω από το νεκρό, σκάνε δυο πεντάλφες, ένα φθαρμένο αντίτυπο από το Νεκρονομικόν, μια πεθαμένη γάτα και οχτώ κεριά προσφορά από το σούπερ μάρκετ. Και μετά στο δελτίο ειδήσεων, ο μουσικός επιμελητής ντύνει την είδηση με soundtrack και πλάνα από τον «Εξορκιστή», την «Προφητεία» και «Το μωρό της Ρόζμαρι».
Ο παρουσιαστής των ειδήσεων, αισθάνεται τουλάχιστον Μαξ Φον Σίντοoυ στο ρόλο του παπά που ξορκίζει το δαίμονα Παζούζου. Και οι θεατές απολαμβάνουν ένα φτηνό θρίλερ σε μορφή ενημέρωσης.
Ο σατανισμός πουλάει τρελά. Όπως ο Δράκουλας, ο ανθρωποφάγος καρχαρίας και τα Ζόμπι από τον πλανήτη Καλιγούλα. Και σίγουρα πολύ περισσότερο από τα ψυχικά νοσήματα και την ψύχραιμη ειδησεογραφία. Σαν φτηνό b movie που για να δικαιολογήσει εκμεταλλευτικό του εντυπωσιασμό, φοράει ρουχαλάκι κουρελού σοβαροφάνειας. Την ώρα που σαν ρεπορτάζ το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να λειτουργήσει όπως τα πορνό. Ερεθίζοντας δηλαδή τα πιο ταπεινά ένστικτα των υπνωτισμένων τηλεθεατών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες τρόμου πάντα έχουν γερές δόσεις σεξ. Κάπου είχα διαβάσει ότι τα κέντρα του εγκεφάλου που παίζουν μπάλα με τον σεξουαλικό ερεθισμό και τον φόβο είναι γειτονάκια κι όταν ενεργοποιείται το ένα παίρνει φόρα και το άλλο.
Από την εποχή του εγκλήματος στην Παλλήνη μέχρι το πρόσφατο περιστατικό του ψυχικά ασθενούς και χρήστη ναρκωτικών ουσιών, 22χρονου στη Γλυφάδα δεν θυμάμαι κανέναν να μπήκε στον κόπο να μιλήσει σοβαρά κι όχι σαν πρωτοξάδελφος της κυρίας Λουκά για το τι στο διάολο είναι ο σατανισμός κατ’ αρχάς. Ναι οκ, είναι η λατρεία του Σατανά. Και μετά τι; Ποια είναι η ιστορία του μέσα στους αιώνες, από την αλληγορική του χρήση στο Paradise Lost του Τζον Μίλτον και τους Ρομαντικούς μέχρι την αναγνωρισμένη στις Η.Π.Α. Εκκλησία του Σατανά που ιδρύθηκε το 1966 από τον Άντονι Λε Βέι και έχει συγκεκριμένη ιδεολογική και θεολογική τοποθέτηση. Για το μέσο θεατή, ο σατανισμός είναι κάποιοι δίσκοι που αν τους παίξεις ανάποδα σου λένε μηνύματα, οι «Δαίμονες» της Βίσση, τα heavy metal συγκροτήματα.
Και φυσικά κάποιοι φονιάδες που διέπραξαν εγκλήματα στο όνομά του Σατανά. Αλλά εκεί είναι η παγίδα. Στο ότι αυτά τα εγκλήματα τα διέπραξαν κυρίως επειδή ήταν ψυχικά άρρωστοι. Όπως κάθε «τελετουργικός» δολοφόνος. Αν και κάθε άλλο παρά τελετουργικό λες το να σου σπάσει το κεφάλι με μια πέτρα σε ένα παγκάκι ένας ψυχωσικός 22χρονος. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπερασπίζομαι σε καμία περίπτωση εννοείται τον Σατανισμό. Όπως επίσης δεν θα υπερασπιζόμουνα τον εκκλησιαστικό Χριστιανισμό. Και φυσικά, ούτε έχω τις γνώσεις ούτε εκτελώ χρέη δικαστικού λειτουργού για να αποφανθώ το τι ακριβώς συνέβη με τον 22χρονο. Αν και τα πρώτα στοιχεία υποδεικνύουν μια βαριά ψυχωσική περίπτωση.
Για τους αυτόκλητους τηλεδικαστές και την αβασάνιστη εγκληματικότητα της «κίτρινης» δικογραφίας τους βέβαια, όλα τα παραπάνω είναι λεπτομέρειες, έξτρα δουλειά και ρεπορτάζ (που βαριούνται να το κάνουν) και θέμα συνείδησης (που συνήθως δεν την έχουν). Αν’ αυτού αρκούν τρία παράθυρα στην οθόνη με διάφορους να ουρλιάζουν σαν πραγματικά σατανισμένοι, μερικά πάνελ με τους κομπάρσους του Ερωτοδικείου που θα μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες με τον εξ’ από δω, και ένα πλούσιο λεξιλόγιο λαϊκής λογοτεχνίας με εντυπωσιακά επίθετα όπως «απεχθές» και «φρικιαστικό» (το «αποτρόπαιο» είναι πολυσύλλαβο και τους φαίνεται καθαρεύουσα). Αν κάποιοι χρειάζονται πραγματικά εξορκισμό, είναι σίγουρα αυτοί ακριβώς.
