Έχω δει στην Αμερική ετερόφυλα ζευγάρια, πολύ μεγαλύτερα, ήδη από την μέση ηλικία να εκδηλώνουν αταβιστική δράση για τα δικαιώματα των gay των ΗΠΑ. Έχω δει πολιτείες που νομοθέτησαν και είναι γεγονός ο γάμος των ομοφυλόφιλων, να λειτουργούν όλο ανθρωπιά οι κοινότητες τους. Έχω ζήσει οικογένεια στο Βερμόντ ομοφυλόφιλων γονιών με εφήβους γιους, που ήταν υπόδειγμα νέων και -για όσους ανησυχούν- ετεροφυλόφιλοι. Αυτά σε μια μεγάλη χώρα της γης που κάποτε φτιάχτηκε από απελπισμένους και παραπεταμένους.

Στην δική μας αρχαία τώρα χώρα, με την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της και την σνομπαρία που έχει να αντιμετωπίσει από τις ξεπεταγμένες, νεόπλουτες πρώην Ευρωπαίες φιλενάδες της, ακόμη και ο διάλογος για γάμο, κληρονομικά, οικονομικά και φορολογικά δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους Έλληνες, είναι όχι ψιλά γράμματα απλώς, αλλά συχνά, σημείο αναφοράς για πλακίτσες, χιουμοράκια της πλάκας ή ακόμη Ιεράπετρα απροκάλυπτου μίσους.

Ας μη μπούμε σε θεωρίες, ψυχαναλυτικές αναλύσεις και ψυχιατρικές αναφορές στο τι είναι ομοφοβία, αλλά ας αποδεχτούμε ότι είμαστε από τα πλέον ομοφοβικά κράτη που ανήκουν στον πολιτισμένο -κατά κάποιον τρόπο έστω- κόσμο. Εννοούμε βέβαια πως δεν είμαστε δα και το Αφγανιστάν, όπου συμφώνα με τον πρόεδρο του δεν υπάρχει ούτε ρουθούνι gay προσώπου. Ή μήπως είμαστε;

Για κάποια κράτη οι άνθρωποι δεν έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις ανάλογα με το αν αγαπούνε ανθρώπους από το ίδιο φύλο ή από το άλλο. Και από τις 17 Μαΐου του 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Στις 19 Ιανουαρίου 2006 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με συντριπτική πλειοψηφία αναγνώρισε το συμβολισμό της ημέρας αυτής και με ψήφισμά του κάλεσε τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναλάβουν δράσεις για την εξάλειψη των διακρίσεων λόγω ομοερωτικού προσανατολισμού.

Φευ! Δεν ισχύσαν παντού αυτά τα δεδομένα, τόσο σε νοοτροπία, που βασίζεται στην παιδεία ενός λάου και στην εκπαίδευση, ούτε και στην νομοθεσία. Και θέλει γενναιότητα και θέση και συμμέτοχη και όχι αδιαφορία όλο αυτό το ζητούμενο της ελευθέριας πάνω από όλα των ανθρώπων, της επιλογής, του σεβασμού, του αυτοπροσδιορισμού. Για αυτό λοιπόν, η Ύπατη Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ναβί Πιλάι, προχθές στην Γενεύη, παρακάλεσε ευγενώς, τους gay αθλητές του Μουντιάλ, να αποδεχτούν το σεξουαλικό τους προσδιορισμό και να τον αποκαλύψουν. Είπε, δε, το αυτονόητο:

«Είναι ντροπή να κρύβει κανείς τον πραγματικό του εαυτό και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό στην εποχή μας. Ειδικά οι αθλητές που αποτελούν πρότυπο για εκατομμύρια κόσμου θα πρέπει να δώσουν το ηχηρό μήνυμα και να δείξουν πως δεν φοβούνται».

Γιατί βέβαια, «οι αθλητικές δραστηριότητες θα πρέπει να είναι αιτία για εορτασμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι να γενικεύουν τη δυστυχία των υπολοίπων».

Μη βιαστείτε να πείτε πως δε σας αφορά γιατί δεν είστε gay. Θυμηθείτε πως όλο και κάτι θα βρεθεί για να νιώσετε και εσείς αποκλεισμό, περιθώριο, δυστυχία. Πάχος, ράτσα, καράφλα, γυαλιά, κάποια σωματική διαφορά, θρησκεία, φτώχεια, καμπούρα, ελάχιστες ερωτικές επιτυχίες, ύψος; Κάτι θα βρεθεί για να είστε και εσείς, αγαπητέ αναγνώστη, διαφορετικός! Γιατί, όπως και να το κάνουμε, παρά τις επιταγές της μόδας, την πλαστικοποίηση των προτύπων, τη πλύση εγκέφαλου από τα ΜΜΕ περί ομοειδών, τέλειων, Αρίων πλασμάτων, κανείς σε όλο το πλανήτη δεν είναι όμοιος με έναν άλλον. Και ευτυχώς.