Δε μιλάω για οργανωμένες κινήσεις, ή για κομματικές συντεχνίες… Αναφέρομαι στον μέσο έλληνα που διαφωνεί, εξεγείρεται, ενίσταται, διαμαρτύρεται και ορθώνει ανάστημα είτε εκ του ασφαλούς, είτε από μακριά…
Ο “επαναστάτης” δηλώνει αριστερός μέχρι τα μπούνια, χωρίς να έχει απαραίτητα κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία ή να ανήκει πολιτικά κάπου. Συνήθως ανακυκλώνει όσα διαβάζει από άλλους, έχοντας ως κύριες πηγές συγκεκριμένα site και αρθρογράφους, ενστερνίζεται απόψεις πριν καν τις διυλίσει, τις αναλύσει, ή έστω τις σκεφτεί για 2-3 δευτερόλεπτα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ποστάρει και κοινοποιεί κείμενα και φωτογραφίες “επαναστατικού” χαρακτήρα, ενώ άπαξ και κάνεις το λάθος να προσπαθήσεις να διαφωνήσεις μαζί του, σε περιμένει ένας κυκεώνας διαλόγων που δε θα λήξει εκτός και εάν συμφωνήσεις εν τέλει μαζί του.
Ενίοτε κατεβαίνει σε κάποια πορεία, αλλά συνήθως καταλήγει (όλως τυχαίως) να αράζει με ομοϊδεάτες του, πίνοντας freddo, σχολιάζοντας την πολιτική αστάθεια της χώρας, τις τζίβες του κολλητού του και τα νέα του τατουάζ.
Προφανώς αυτό δε γίνεται σε κάποια ποταπή και συστημική καφετέρια, αλλά σε κάποιο “τύπου καφενείο”, για να μην προδίδεται το επαναστατικό image του.
Παρότι εκ των πραγμάτων δεν κάνει κάτι το ουσιαστικό προκειμένου τα λόγια που ποστάρει να γίνουν έργα, έχει την πεποίθηση πως ο αγώνας του μέσω των κοινωνικών δικτύων είναι υπεραρκετός και ότι συνεισφέρει.
Στο σπίτι του έχει pc, laptop και διάφορα άχρηστα gadgetάκια, ενώ διαθέτει και i-phone, το οποίο χρησιμοποιεί συχνά για να ελέγχει τα status των συντρόφων του, κι έχει σκάσει ένα κάρο λεφτά για κάποιο υπεργαμάτο mp3 player, προκειμένου να ακούει δυνατά την παράνομα κατεβασμένη μουσική του, όπως και τους “super wow” DIY φίλους του που έχουν ηχογραφήσει live στο studio 5 κομμάτια- γροθιά στο κατεστημένο και παίζουν μονάχα σε καταλήψεις.
Συνήθως φοράει ρούχα από second hand μαγαζιά, αλλά διαθέτει πλούσια γκαρνταρόμπα από δώρα γονιών και συγγενών, τα οποία εν τέλει θα βρουν χρήση όταν πιάσει εκείνη την πολυπόθητη δουλειά σε κάποιο γραφείο, πολεμώντας το σύστημα “εκ των έσω” από εκεί και πέρα.
Με το που βγει ο ήλιος βγάζει αμέσως τη βερμούδα από τη ντουλάπα για να αναδείξει το (επαναστατικό) τατουάζ στη γάμπα και αράζει σε πλατείες με μπύρες περιπτέρου, διότι το να πηγαίνει σε bar είναι προφανώς συστημικό και εξυπηρετεί το φαύλο κύκλο που δημιουργεί εν γνώση του ο καπιταλισμός (φτου κακά).
Μισεί την Αμερική για τους πολέμους που κάνει, όπως και για την άγνοια του λαού της, αλλά καταναλώνει μετά μανίας όλες τις hollywoodιανές παραγωγές και τις σειρές που παράγει.
Όλα και όλοι φταίνε, αλλά κυρίως πίσω από μια οθόνη. Στην πραγματική ζωή ο “επαναστάτης” δε θα διαπληκτιστεί με έναν ΔΑΠίτη, ούτε θα βρίσει έναν ΠΑΣΟΚο. Θα κρίνει και θα κατακρίνει οτιδήποτε δεν κατανοεί, θα αυτοχριστεί “ήρωας” στον μικρόκοσμο που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, αλλά στον αληθινό κόσμο πάντα θα αποτελεί μια ανούσια κουκίδα που δε θα κάνει οποιαδήποτε διαφορά.
Λογικά, κάποτε, θα καταλάβει πως δε χρειάζεται να δηλώνει “επαναστάτης” επειδή “πρέπει” και ότι περισσότερο κοροϊδεύει τον εαυτό του, παρά οποιονδήποτε άλλον.
Διότι, ωραία τα λόγια, αλλά από θεωρίες και ιδεολογίες στην Ελλάδα, έχουμε χορτάσει…
Ζήσε ρεαλιστικά και ουσιαστικά…
Get real, μαδαφάκα…
