Τώρα, δηλαδή, επί Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Γιατί παλαιότερα επί Παύλου και Θανάση μόνο τις γραβάτες τους σχολιάζαμε. Άκρα του τάφου σιωπή επικρατούσε τον καιρό του Ομπράντοβιτς και μόνο στο “Daily”, στο μπαρ της Ξενοκράτους, μπορούσες να αρπάξεις καμιά κουβέντα για κουτσομπολιό. Όπως, για παράδειγμα, ποιον προπονητή της Α1 αποκαλούσε κοροϊδευτικά “Πατ Ράϊλυ” ο μεγάλος Σέρβος και τέτοιες ομορφιές.
Ως εκεί όμως. Μια-δυο αλλαγές είχε κάθε χρόνο στην ομάδα ο Παναθηναϊκός, άντε δυο-τρεις, κι αυτές υπολογισμένες και ζυγισμένες. Έσκαγε που και που και κανένας εκκεντρισμός τύπου Αρτέμη Κούβαρη, αλλά πόσα να γράψεις πια για έναν ψηλό που δεν μπορούσε ο δόλιος να πάρει τα πόδια του; Μιζέρια και καταχνιά τόσο για το ρεπορτάζ καλαθόσφαιρας όσο και για το φιλοθεάμον κοινό που ψόφαγε για πάσης φύσεως ίντριγκες και για κάθε είδους καουμποϊλίκια.
Ευτυχώς ήρθε ο Δημήτρης και ξαλεγράραμε. Κάθε αγωνιστική σαιζόν, για να μην πω κάθε μήνα της αγωνιστικής σαιζόν, τρέχουν ένα σωρό πράγματα. Αλλαγές προπονητών, αλλαγές παικτών, καυγάδες, μπινελίκια, φασαρίες, συμπούρδουλο. Χώρια η αναγγελθείσα προσφάτως ελληνοποίηση της ομάδας. Βλέπε τη σχετική ανακοίνωση Γιαννακόπουλου και το δελτίο τύπου που λέει τα εξής: “Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός έκανε χρήση του δικαιώματος option out που διατηρεί στα συμβόλαια των Γιόνας Ματσιούλις, Στεφάν Λάσμε, Μάικ Μπράμος, Ραμέλ Κάρι και Πινγκ Σανγκ.”
Να τους πάρουμε έναν έναν; Ας τους πάρουμε έναν έναν. Ο Πινγκ Σανγκ ήταν δημοσιοσχετίστικη ιστορία, μπας και φέρει πελατάκια, δεν έφερε, αντίο ζωή. Ο Ραμέλ Κάρι ανανέωσε φέτος τιμής ένεκεν για την περυσινή απόδοσή του, προσπάθησε να τραβήξει, τον πρόλαβε η ηλικία, πάρ’ τον κάτω. Ο Μάϊκ Μπράμος απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι είναι ένα πράγμα ωμό που του ανοίγει το χέρι ενίοτε και ξεγελάει τα κορόιδα ότι ξέρει καλό μπάσκετ. Γεια σου και σένα παλικάρι μου, να σε χαίρεται η μανούλα σου που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τον Ματσιούλις γιατί τον διώχνεις; Για να πάρεις, ας πούμε, τον ισοϋψή Βεζένκωφ από τον Αρη που είναι μεγάλο ταλέντο και έχει θαμπώσει τους σκάουτερς; Το οποίο ταλέντο βεβαίως δεν έχει παίξει ούτε ένα λεπτό Ευρωλίγκα και άμα το δει απέναντί του κανάς Ρούντι Φερνάντες (για να μην πω κανένα από αυτά τα αγριεμένα μαυράκια της Μακαμπί) θα ξεραθεί απ’ τα γέλια. Ενώ τον Μασιούλις τον φοβούνται, έστω κι αν από καιρού εις καιρόν χάνει το χέρι του και κοπανάει τρίποντα στο χαμό. Στο κάτω κάτω της γραφής ο Γιόνας μπορεί να τους δείρει όλους!
Όσο για τον Λάσμε, η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν τον διώχνεις. Αν σου φαίνονται πολλά τα 800 χιλιάρικα που παίρνει το χρόνο, φροντίζεις να το μπαλαμουτιάσεις το θέμα και, τέλος πάντων, δεν πετάς λεφτά για να εξασφαλίσεις τα τελευταία ένσημα του Μάικ Μπατίστ. Μπορεί ο Λάσμε να έχει μανταλάκια αντί για δάχτυλα και μπορεί να έχει περάσει ουκ ολίγες ελονοσίες στα νιάτα του (η φυσική κατάσταση, δεν ήταν ποτέ το φόρτε του…), αλλά ξέρει την Ελλάδα, ξέρει το σύλλογο και, πάνω απ’ όλα, μιλάει την ίδια γλώσσα με το Διαμαντίδη. Κι επειδή ο Διαμαντίδης θα παίξει και του χρόνου, χρειάζεσαι τη γέφυρα ανάμεσα στο παλιό και στο νέο. Εκτός πια κι αν έχεις πληροφορίες ότι στη νέα σαιζόν ο Ολυμπιακός θα παραταχθεί με τα εφηβικά…
