Ο Φρίντμαν, ο Πινοσέτ και οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών

«Σε έναν κόσμο, που κυριαρχείται από τις αφαιρέσεις του χρήματος, η πίστωση δεν είναι μια στιγμή αδιαμεσολάβητης σχέσης και αξιολόγησης αλλά μόνο η πλήρης διείσδυση του χρήματος σε ολόκληρη της ζωή».

Καρλ Μαρξ,

Υπόθεση καθαρίστριες! Για ακόμα μια φορά αυτές οι εργαζόμενες εισέπραξαν ξύλο και βία από τα ΜΑΤ! Είναι σε διαθεσιμότητα και θα απολυθούν για να σωθεί η χώρα από τα χρέη της, την ώρα που σύμβουλοι και παρασύμβουλοι κυβερνητικών παραγόντων διορίζονται χωρίς σταματημό και οι σπατάλες των υπουργών συνεχίζονται παρά την κρίση. Οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους εργαζόμενους που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους και φυσικά δεν έχουν την ανάγκη του δικού μας οίκτου. Στο μόνο που διαφέρουν είναι ότι δεν φοβήθηκαν και αγωνίζονται για τη δουλειά τους, τη ζωή τους και την ίδια την ύπαρξη τους.

Αυτός είναι και ο μεγάλος φόβος των κυβερνώντων, μπορεί μια χούφτα… καθαρίστριες να έβαλαν τα γυαλιά σε κόμματα, συνδικαλιστές και λοιπούς επαναστάτες και να κάθονται μέρα νύχτα με βροχή και κρύο έξω από το Υπουργείο Οικονομικών; Δεν φοβήθηκαν μην μας βγάλουν από το ευρώ;

Παραμένουν έξω από το ΥΠΟΙΚ ζητώντας την επαναπρόσληψή τους. Και αν ξυπνήσουν και άλλοι; Και αν δικαιωθούν τι θα γίνει; Φρόντισε και για αυτό η δικαιοσύνη… Αλλά συνεχίζουν τον αγώνα τους όσο ξύλο και αν τρώνε από τα ΜΑΤ. Έχουν γίνει, ήδη, σύμβολο αγώνα και αυτό τρομοκρατεί το σύστημα που διαχειρίζεται το φόβο. Μπορούν αν θέλουν να τις βάλουν και στο ΤΑΙΠΕΔ για να τις ιδιωτικοποιήσουν. Να γίνουν εργολάβοι, όπως πρότεινε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που όσο να ‘ναι από «εργολαβίες» κάτι παραπάνω γνωρίζει.

Το θέμα δεν είναι συναισθηματικό αλλά βαθύτατα πολιτικό… Δεν είναι για να τις λυπηθούμε, όπως επιχειρούν κάποια ρεπορτάζ να εμφανίσουν την υπόθεση τους, «Τις καημένες, που έπλεναν σκάλες και τις πετάξανε στον δρόμο, ούτε την ηλικία τους δεν σεβάστηκαν». Είναι τα δικαιώματα τους, τα δικαιώματα των εργαζόμενων που τα εξαφάνισαν με τον οδοστρωτήρα της κρίσης.

Είναι αυτή η πολιτική που έχει μετατρέψει τον ίδιο τον άνθρωπο σε χρήμα, για να ξεπληρωθούν τα χρέη της εξουσίας. Η ίδια η ανθρώπινη ηθική, έχει γίνει αντικείμενο του εμπορίου όσο και το υλικό στο οποίο υπάρχει χρήμα.

Η πίστωση μετριέται, πλέον, με την ανταγωνιστικότητα και όχι με την αξία του χρήματος σε χρήμα, αλλά σε ανθρώπινη σάρκα και ανθρώπινη ψυχή. Μας λένε για μεταρρυθμίσεις και για πρόοδο αλλά στην πραγματικότητα μας προσαρμόζουν σε ένα κοινωνικοπολιτικό matrix, ένα ψεύτικο σύστημα ακραίας οπισθοδρόμησης.

Οι ένθερμοι υποστηρικτές του ακραίου φιλελευθερισμού προχωρούν σε έναν απίστευτο βιασμό και σε μια πρωτοφανή καταπάτηση των ελευθεριών και εργασιακών δικαιωμάτων, γεγονός εγκληματικό για τις επόμενες γενιές.

Έχουμε σκεφτεί με τι παραδείγματα και επιρροές μεγαλώνει η νέα γενιά;

Έχουμε καταλάβει ότι αυτό που εφαρμόζουν στη χώρα θα έχει ως συνέπεια τη δημιουργία μεταλλαγμένων πνευματικά ανθρώπων, ανίκανων να δεχτούν τις ευεργετικές, για τη ζωή τους, επιρροές;

Τη δημιουργικότητα, το πνεύμα, την ψυχή, το ήθος, τον αλτρουϊσμό, την αγωνιστικότητα αλλά θα έχουν μοναδική στόχευση την ανταγωνιστικότητα. Τη δημιουργία ανελεύθερων ανθρώπων που από τη μικρή ηλικία τους θα μαθαίνουν ότι τα πάντα αφορούν τους έχοντες και κατέχοντες και ότι σε αυτή τη ζωή όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται, αφού η μοναδική αξία είναι το κέρδος.
Ξεπουλάνε τα πάντα αλλά θα τους επιτρέψουμε να ξεπουλήσουν τα εργασιακά κι ανθρώπινα δικαιώματα, την Υγεία, την Παιδεία και τις αξίες;

Μήπως πρέπει να γίνουμε όλοι…καθαρίστριες;
Όλα θυσία με πρόσχημα την Ανάπτυξη. Για ποιόν ακριβώς θα έρθει η ανάπτυξη;

Μιλάμε για τους νόμους της αγοράς που ντύθηκαν με το ιδεολογικό πέπλο του φιλελευθερισμού. Μας παραμύθιασαν και μας έμαθαν για την ατομικότητα, έδωσαν έμφασή στον ατομικισμό ως αναγκαία συνθήκη της συνεχούς «προόδου» του ανθρώπου.

Με μια δήθεν ενσωμάτωση ιδεών του Διαφωτισμού περί ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας και μια προσχηματική επικάλυψη της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας.

Τελικά ο φιλελευθερισμός αν και υπερθεματίζει για την ατομική πρωτοβουλία επιχειρεί με βίαιο τρόπο να ομοιογενοποιήσει τους ανθρώπους σε ανταγωνιστικούς και μη. Αυτό είναι κατά τον Νίτσε ο φιλελευθερισμός: «Μ’ άλλα λόγια, αποκτήνωση κατά αγέλες».

Αυτό που συμβαίνει σήμερα δοκιμάστηκε στην Λατινική Αμερική της δεκαετίας του ‘70. Το πειραματόζωο ήταν η Χιλή. Σήμερα η Ελλάδα.

Η επιβολή της δικτατορίας το 1973 με το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, επέτρεψε μια σειρά από νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές.

Στην Ευρώπη, στον νότο και στην Ελλάδα δεν χρειάστηκε χούντα, ήταν αρκετό ένα μνημόνιο, ένας Παπανδρέου και ένας Παπαδήμος.

Χάσαμε εθνική κυριαρχία γιατί η εφαρμογή της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της “Σχολής του Σικάγου” είναι ασύμβατη με τη δημοκρατία. Ο πολιτικός νεοφιλελευθερισμός, όποτε επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στη χώρα ακόμα και με σοσιαλιστικό μανδύα- την εποχή του Σημίτη- απέτυχε μπορούσε να επιβληθεί μόνο με καταναγκασμό, εκβιασμό και φόβο. Αυτά που ζούμε σήμερα στη Νότιο Ευρώπη γεννήθηκαν στο Σαντιάγκο το 1973. Το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, οι τράπεζες, τα εμπορικά κέντρα, οι συντάξεις, η υγεία και η παιδεία πέρασαν σε ξένα κεφάλαια και ιδιώτες.

Το οικονομικό τους πρόγραμμα της Σχολής του Σικάγου, προβλέπει την απόσυρση του κράτους από κάθε οικονομική δραστηριότητα διαμέσου των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, τη συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, την παραίτηση του κράτους από κάθε κοινωνική ρύθμιση, ιδιαίτερα εκείνες που αφορούν την προστασία της εργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος.

Ο Μίλτον Φρίντμαν, ήταν επιφανής Αμερικανός οικονομολόγος, νομπελίστας, ουγγροεβραϊκής καταγωγής, ηγετικό στέλεχος της Σχολής του Σικάγου και των μονεταριστών, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού. Ο Φρίντμαν πίστευε ότι η διάχυτη ατμόσφαιρα μιας μείζονος κλίμακας κρίσης πρόσφερε το αναγκαίο πρόσχημα, ώστε να μην λαμβάνονται υπόψη οι επιθυμίες των ψηφοφόρων και να παραδίδεται η χώρα στον έλεγχο των «τεχνοκρατών».