Εκτός κι αν η ιδέα που έχεις για τον παράδεισο, είναι να βρίσκεσαι στριμωγμένος 3 το μεσημέρι με 40 κελσίου, μέσα σε ένα λεωφορείο κολλημένος σε κίνηση.

Γιατί ειλικρινά, δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που να βιώνει το ελληνικό καλοκαίρι (σε όλη τη διάρκεια του) όπως οι διαφημίσεις των παγωτών και των αναψυκτικών. Μεσ’ την καλή χαρά, με κοιλιακούς φέτα, δίπλα σε μια πισίνα χορεύοντας μαρακαϊμπο. Που κι αυτό από μόνο του εφιάλτης είναι. Μόνο κάποια εντελώς καμένη βρίσκει παραδείσιο το τουριστικό all inclusive συγκρότημα και χορεύει σαν να έχει πάρει ecstasy, πίνοντας πορτοκαλάδες και ακούγοντας άθλια μουσική.

Και μόνο ένας μαλάκας, επιλέγει άθλιο φαγητό και σέρβις, όταν μισή ώρα δρόμο με το βαπόρι στην Τουρκία απέναντι, το έχεις με σε πολύ καλύτερη σχέση ποιότητας και τιμής. Σαν να μου λες ότι έχεις δύο περίπτερα στη γειτονιά σου που το ένα πουλάει τα τσιγάρα 3 ευρώ, το άλλο 7 κι εσύ πας και τα αγοράζεις από το περίπτερο με τα 7. Για ποιο λόγο? Επειδή είσαι μαζόχας ή επειδή το ακριβό περίπτερο είναι πιο κοντά στο σπίτι σου και πρέπει να τονώσεις την εθνική του οικονομία; Σόρι κούκλα μου αλλά αν για να τονώσω την εθνική μου οικονομία πρέπει να μην έχω λεφτά για όλο τον υπόλοιπο μήνα, (που δεν έχω) μη σώσει και τονωθεί, ας μείνει χτικιάρα (που ούτως ή άλλως θα μείνει).

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος μαζικής λοβοτομής από το ελληνικό καλοκαίρι. Γιατί στην ουσία, το όλο πάρτι αρχίζει και τελειώνει μέσα σε 20 μέρες άδεια από τη δουλειά σου, κι αυτές αν τις πάρεις ολόκληρες και όχι διακεκομμένες. Από τις οποίες 20 το πολύ να έχεις λεφτά για να βρεθείς σε παραλία, τις 10 μέρες. Από τις οποίες 10 μέρες, ειδικά αν είσαι γυναίκα λεβεντομαλάκα με δύο παιδιά, θα περάσεις τις 7 πλένοντας και ταίζοντας τα πιτσιρίκια. Την ώρα που θα παρακολουθείς από το θλιβερό room to let μπαλκόνι σου (αν έχει μπαλκόνι) το μαλάκα σου να περιφέρεται στο δρόμο με το μαγιό, τον πεσμένο κώλο και τη μπυροκοιλιά, πεπεισμένος ότι όλες οι τουρίστριες θέλουν σαν τρελές να πηδηχτούν μαζί του.

Τι σου μένει από το ελληνικό καλοκαίρι για το υπόλοιπο? 3μιση μήνες αφόρητης ζέστης, για τους κατοίκους των αστικών κέντρων, με αϋπνία, λογαριασμούς ρεύματος λόγω ερκοντίσιον που θα ισοπεδώσουν όση οικονομία έκανες το χειμώνα από το πετρέλαιο που δεν έκαψες, ιδρώτα, απλυσιά, γκρίνια και οριακή ψυχοπάθειας. Σε όλα τα επίπεδα.

Μέσα σε μια Αθήνα θάλαμο αερίων, στον οποίο όλοι προσποιούνται ότι πρέπει να συνεχίσουν να φέρονται φυσιολογικά. Με πιο ρεζίληδες (χωρίς να φταίνε οι ίδιοι) αυτούς τους κακόμοιρους που ο καθωσπρεπισμός των ληστρικών πολυεθνικών ιδρυμάτων στα οποία εργάζονται, τους υποχρεώνει να φοράνε πουκάμισο, γραβάτα και μαύρο σακάκι. Στους 45 κελσίου. Για να είναι ευπρεπείς. Στην χώρα της ανεξάντλητης απρέπειας.

Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο ηλίθια φράση από το ξερατό που λέει «ο χειμώνας είναι για τον πλούσιο και το καλοκαίρι για το φτωχό». Πας καλά; Το χειμώνα, μια το κρύο, μια η βροχή, στρώνεις κώλο μέσα και ξεγελιέσαι για την αφραγκιά σου, λέγοντας «που να τρέχω τώρα». Το καλοκαίρι όμως που από τον ιδρώτα ο έρμος ο κώλος σου έχει βγάλει μπιμπίκια; Που να τον σύρεις; Μια απλή, αξιοπρεπής έξοδος σε ένα μπαρ δε θα τις σηκώσει τις τρεις βότκες? Θα τις σηκώσει. Καλησπέρα σας και 25 ευρώ πριν καν προλάβεις να κάνεις κεφάλι. Εκτός κι αν θυμηθείς τα λυκειακά σου χρόνια, και αρχίζεις να κυκλοφορείς στις πλατείες σαν μεταμοντέρνος Ορέστης Μακρής, κραδαίνοντας ένα μπουκαλάκι ούζο.

Είμαστε η ωραιότερη χώρα του κόσμου θα μου πεις. Ναι? Έχεις πάει σε όλες δηλαδή να φανταστώ; Έχουμε τις καλύτερες παραλίες του κόσμου θα συνεχίσεις. Εντάξει, εδώ θα πάω πάσο. Έχουμε την πιο άσχημη πρωτεύουσα του δυτικού πολιτισμού όμως, θα σου απαντήσω. Χέστηκα για τις παραλίες. Δεν είναι οι παραλίες η εικόνα που μου διαμορφώνει την καθημερινή μου αισθητική. Είναι η μυρωδιά από κάτουρα και σκουπίδια, οι άστεγοι πεταμένοι στους βρώμικους δρόμους, τα σκονισμένα μπαλκόνια με βρακιά και κυλότες που κρέμονται από τα σκοινιά της μπουγάδας, τα σκυλάδικα από τα ανοιχτά παράθυρα, τα ράντζα «κακοποιημένων» ασθενών στα γηροκομεία και οι πορείες περήφανων χρυσαυγιτών.

Οι αττικές οργανωμένες παραλίες που θυμίζουν από το συνωστισμό και την απόγνωση, ένα εναλλακτικό παραθαλάσσιο Άουσβιτς ιατρικών πειραμάτων αντοχής στα κολοβακτηρίδια. Η αμορφωσιά και η ηλιθιότητα λόγω πνευματικής και οικονομικής ένδειας στα πρόσωπα των πιτσιρικάδων του Μall, που μαζεύονται για να πάρουν αυτόγραφα από τον σκυλά της μόδας και να χαζέψουν βιτρίνες με προϊόντα που ποτέ δεν θα έχουν την ικανότητα να αγοράσουν. Ή μάλλον βιτρίνες που προδιαγράφουν το εργασιακό μέλλον των ίδιων των παιδιών, αφού σε λίγα χρόνια, όσοι δεν έχουν γίνει πουτάνες για να βγάζουν αξιοπρεπή λεφτά, θα εργάζονται με 300 ευρώ και οχτάωρο ορθοστασίας, ακριβώς πίσω από αυτές τις βιτρίνες.

Σε ένα ακόμα μακρύ ζεστό, εξοντωτικό ελληνικό ερωτικό καλοκαίρι. Τόσο ερωτικό όσο κάθε αγοραία συνουσία πάνω σε λεκιασμένα σεντόνια μπουρδελοξενοδοχείου. Ένα καλοκαίρι που κάθε χρόνο, θυμίζει όλο και περισσότερο, πρελούδιο αποκτήνωσης ενός ασταμάτητου χειμώνα που ήδη έχει ξεκινήσει.

*Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στo www.twitter.com/klarinabourana. Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions   για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com   για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.