11 Ιουνίου 1921. Ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου γεννιέται. Ο Μιχάλης Κακογιάννης, του «Αλέξη Ζορμπά» και της «Στέλλας», μεγάλωσε σε μία οικογένεια με αγάπη και θαλπωρή. Η ευγένειά του και το ήθος του τον χαρακτήριζαν. Με νομικές σπουδές στο Λονδίνο, ηθοποιός και σκηνοθέτης του αγγλικού θεάτρου, διευθυντής της «Κυπριακής Ώρας» στο ραδιόφωνο του BBC, μεγάλος του καημός ήταν η Ελλάδα. Δεν την είχε γνωρίσει μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 40 κι αυτό ήταν κάτι που τον πονούσε πολύ. Βαθιά μέσα στην καρδιά.

Το 1954 ήταν χρονολογία σταθμός στην καριέρα του. Με την κινηματογραφική του ταινία «Κυριακάτικο ξύπνημα» έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο “Αλέξης Ζορμπάς” είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, αποσπώντας πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης.

Το γύρισμα της ταινίας «Το κορίτσι με τα μαύρα» έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη του, όπως είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, στην εφημερίδα Απογευματινή.

«Αδιαμφισβήτητα το γύρισμα που πραγματοποιήθηκε στην Ύδρα, για την ταινία “Το κορίτσι με τα μαύρα”. Το θυμάμαι ακόμα. Ήταν μια εμπειρία πολύ ζωντανή, αφού συμμετείχαν κι οι κάτοικοι του νησιού πολύ ενεργά. Τότε, για λίγες μέρες, η πραγματική ζωή του νησιού ταυτίστηκε με τη ζωή της ταινίας. Ήταν όλα τόσο έντονα.»

Κάτι που δε γνωρίζουν πολλοί είναι ότι ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ο κινηματογράφος ήταν κάτι που τον γοήτευε.

«Εκείνο που νοσταλγώ, κυρίως, είναι το γύρισμα. Το απολαμβάνω όσο τίποτε άλλο. Εκεί είναι η μαγεία στον κινηματογράφο και μου λείπει πάρα πολύ.»

Λάτρεψε την Ειρήνη Παππά και την Έλλη Λαμπέτη. Τα βραβεία που έπαιρνε όμως ποτέ δεν τον γέμισαν. Ήταν ένας άνθρωπος χορτασμένος σε όλα του. Η ζωή του έγινε ντοκιμαντέρ, «Μια ζωή μία εποχή-Μιχάλης Κακογιάννη» της Λυδίας Καρρά, ενώ δεκάδες αφιερώματα είχαν πραγματοποιηθεί για αυτόν στην τηλεόραση του εξωτερικού.

Αξιοσημείωτο είναι το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που γύρισε στη μαρτυρική Κύπρο σχετικά με τη βίαιη τουρκική εισβολή “Αττίλας ’74”. Με θάρρος και υπομονή, κατόρθωσε να αποτυπώσει όλα σχεδόν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου. Με συνεντεύξεις από ανθρώπους όπως τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το Νίκο Σαμψών και άλλους ηγετικούς και μη παράγοντες, όπως και από πλήθος αστέγων και βασανισμένων, εξιστόρησε σχεδόν από την αρχή τα πάθη του Ελληνοκυπριακού λαού, όπως και την τροπή που πήρε η τουρκική εισβολή μετά την επιβολή του πραξικοπήματος στο νησί και την εκδίωξη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από τα ηνία της Κυπριακής κυβέρνησης. Το ντοκιμαντέρ “Αττίλας ’74” βραβεύθηκε στη Φλωρεντία ως το καλύτερο Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για το έτος 1974.

Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο «Οι Φίλοι της Αθήνας», εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο.

Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό.

25 Ιουλίου 2011. Ο μεγάλος δημιουργός μας αποχαιρετά για να βρει τη δική του θέση στη γειτονιά των αγγέλων.