Sex και (μη) ικανοποίηση. Σαν σήμερα, 60 χρόνια πριν οι Rolling Stones γράφουν ιστορία με ένα κατα λάθος αριστούργημα της ροκ.
Το οποίο σήμερα συγκαταλέγεται σε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών. Αυτή είναι η ιστορία του.
Δεν βρίσκω καμία ικανοποίηση.
Και προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ
Δεν την βρίσκω, δεν την βρίσκω.Όταν τον κόσμο τριγυρνώ,
κάνω κείνο και τραγουδώ αυτό,
μια γκόμενα να ρίξω προσπαθώ,
που μου λέει μωρό από βδομάδα ξαναπιάνουμε κουβέντα,
γιατί βλέπεις τώρα δεν έχω ρέντα.
Δεν την βρίσκω, ω δεν, δεν, δεν
Έι έι έι, η καρδιά μου το λέει.
Νομίζεις όμως πως δεν την βρίσκεις…
06-06-1965. Το «Satisfaction» κυκλοφορεί και καρφώνεται στο Νο 1. Δημιουργώντας την πρώτη ιστορική πόλωση ανάμεσα στην ψυχεδελική ζαχαρωμενιά των κυρίαρχων Beatles και τις μεθυστικές υποσχέσεις καταστροφής μιας βόλτας με μηχανή χωρίς όριο ταχύτητας. Οι Rolling Stones, κατάφεραν με το τραγούδι αυτό να εκφράσουν μια ολόκληρη ανικανοποίητη για απολαύσεις γενιά. Και αυτές που ακολούθησαν μετά. Από μία κατά λάθος έμπνευση του Keath Richards. Που από τη φύση του συνεχίζει να είνα ανικανοποίητος και να ζει κατά λάθος.
Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος, ένα βράδυ ενώ κοιμόταν, προφανώς όχι μόνο από νύστα, γιατί ο Keith κοιμάται ή τουλάχιστον κοιμόταν, μόνο όταν είχε φτάσει σε overdose καταχρήσεων, πετάχτηκε από το κρεβάτι του, ψιθύρισε μία μελωδία σε ένα κασετοφωνάκι κι έγραψε τις εξής λέξεις σε ένα χαρτί: «I can’t get no satisfaction». Στην συνέχεια έπεσε ξανά για ύπνο που ήταν και η βασική του ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Ο ίδιος μάλιστα περιέγραψε την συγκεκριμένη κασέτα ως 2 λεπτά «Satisfaction» και 40 λεπτά ροχαλητού!
Η επιτυχία του τραγουδιού απογείωσε την καριέρα των Rolling Stones. Αμέσως μπήκε στο Hot 100 του Billboard και παρέμεινε στο Νο1 για εβδομάδες. Άμεση, όμως, ήταν και η αντίδραση. Από κάποιους συντηρητικούς κύκλους, το τραγούδι θεωρήθηκε ανήθικο και επικίνδυνο για τα χρηστά ήθη (ή στήθη). Σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης απαγορεύτηκε αρχικά κι έγινε γνωστό μέσα από τους πειρατικούς σταθμούς, ενώ και οι Stones σε κάποιες εμφανίσεις τους αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν τους στίχους του. Σαν τη Γαρμπή με το “Τούλι για το Χριστούλη” (οκ, το παρατραβάμε)
Το “Satisfaction” θεωρείται σήμερα ένα από τα τραγούδια που σημάδεψαν το ροκ και το κύμα της αμφισβήτησης του ’60. Στον κατάλογο του θρυλικού περιοδικού Rolling Stone (που όχι τυχαία πήρε το όνομά του από τα είδωλά του στην ροκ υπέρβαση) με τα 500 κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών, κατέχει τη 2η θέση. Πρόσφατα η Βιβλιοθήκη του Αμερικανικού Κογκρέσου το συμπεριέλαβε στους καταλόγους της. Πολλοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα το έχουν ερμηνεύσει και διασκευάσει (Otis Redding, Devo, Britney Spears, The Supremes, The Residents κ.ά.), ενώ αποτελεί σταθερή επιλογή του συναυλιακού ρεπερτορίου των Rolling Stones (σιγά μην αφήνανε το σιγουράκι σουξέ, ακόμα και στα γεράματα).
Γιατί στο ροκ όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόθος από τον ανικανοποίητο. Κι αυτό είναι που φτιάχνει τους θρύλους και τη μυθολογία μας.
