“Penny Dreadfull”, δηλαδή κάτι σαν πένα τρομακτική, απαίσια αλλά και φοβερή, όπως το πάρει κανείς, ονομάζονταν εβδομαδιαία φτηνά περιοδικά pulp λογοτεχνίας με ιστορίες σε συνέχειες που έκαναν θραύση στην Αγγλία το 19ο αιώνα, απευθύνονταν στο λαϊκό κοινό και κόστιζαν μόλις μια πένα. Με ιστορίες ανάλογης ποιότητας και εύκολου εντυπωσιασμού που συχνά αντέγραφαν με “ταπεινό” τρόπο άλλες πιο γνωστές.

Αυτή ήταν και η αρχική έμπνευση του βραβευμένου με Όσκαρ για το “American Beauty” Σαμ Μέντες και του συνεργάτη του σεναριογράφου στο “Skyfall”, Tζον Λόγκαν (o οποίος έχει επίσης υπογράψει το “Hugo” του Σκορσέζε, τον “Μονομάχο” του Ρίντλεϊ Σκοτ αλλά και το “Sweeney Todd” του Τιμ Μπάρτον) πίσω από τη δημιουργία της νέας σειράς του καλωδιακού Showtime που ξεκίνησε την προβολή της στα τέλη του Απριλίου. Ένα ατμοσφαιρικό, σέξι και σκοτεινό τηλεοπτικό σόου τρόμου που εξελίσσεται στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Mε την Εύα Γκριν αντιμέτωπη με όλους σχεδόν τους “δαίμονες” της λογοτεχνίας του φανταστικού. Τον Φράνκεστάιν, τον Ντόριαν Γκρέι, αλλά και άλλες γνωστές φιγούρες όπως η Μίνα Χάρκερ και ο Βαν Χέλσινγκ από τον Δράκουλα.

Στο πλευρό της Γκριν που μετά τη θρυλική ερωτική της σκηνή στους φετινούς “300”  και λίγο πριν την καυτή της εμφάνιση στο Sin City 2, αυτή τη φορά βάζει φωτιά στη μικρή οθόνη, βρίσκονται ο Τίμοθι Ντάλτον και ο Τζος Χάρτνετ. Aκόμα και το δύσκολο στις κριτικές του “Vulture” μιλάει αποθεωτικά για το τελικό αποτέλεσμα. Αναφέροντας ότι πρόκειται για έναν υπερβίαιο (από το πρώτο επεισόδιο οι ανθρώπινοι διαμελισμοί δίνουν το γουστόζικο στίγμα τους) συνδυασμό υπερφυσικού τρόμου, και ιστορίας μυστηρίου σε κομιξάδικη μεν, pulp προέλευσης αλλά ρεαλιστικά σκοτεινή ταυτόχρονα διάθεση, με σκηνικά και κοστούμια ισότιμα με το Boardwalk Empire.

Mε έναν σύντομο και μεστό κύκλο μόλις 8 επεισοδίων, ένα εκ των οποίων σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Μέντες κι άλλο ένα ο ατμοσφαιρικός Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά (“To ορφανοτροφείο) το “Penny Dreadfull” με την θεότρελλη συνωμοσιολογική ιστορία στο κέντρο του και τις αιματηρές του διαθέσεις, αποδείχτηκε μια από τις πλέον απολαυστικές εκπλήξεις της χρονιάς κι ένα από τα πιο κλασάτα δείγματα τηλεοπτικού γοτθικού τρόμου.