Η μεγαλύτερη και πλέον αναπτυσσόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής φιλοξενεί το Μουντιάλ και τα αθλητικά ιδεώδη που αυτό αντιπροσωπεύει. Οκ, ας δούμε αναλυτικά δύο έννοιες στην παραπάνω πρόταση. “Πλέον αναπτυσσόμενη”. Για ποιους όμως; Σίγουρα όχι για τα εκατομμύρια των πολιτών της που ζούνε σε άθλιες συνθήκες μέσα σε φαβέλες. Αυτούς που τα τουριστικά πρακτορεία διοργανώνουν εκδρομές στους εύπορους τουρίστες, για να περπατήσουν ως θαυμαστές του κουλέρ λοκάλ ανάμεσα στις παράγκες τους. Η Βραζιλία μπορεί να είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα στους οικονομικούς δείκτες, σε καμία όμως περίπτωση όσον αφορά στην εγκληματικότητα και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκωντης. Που ζούνε ζωή κυριολεκτικά δύο ταχυτήτων με τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς.
Πάμε στη δεύτερη έννοια. Για τα “αθλητικά ιδεώδη” του Μουντιάλ. Ή των Ολυμπιακών Αγώνων και λοιπών τέτοιων ακριβών “πάρτι”. Τα ποια είπαμε; Το ράλι εκατομμυρίων των εταιρειών και των λοιπών διαφημιζομένων; Τα παιχνίδια συμφερόντων; Ή διάφορα παράπλευρα σκάνδαλα που “σκάσανε” κατά καιρούς αλλά ποσώς σόκαραν την ευαίσθητη κοινωνική μας συνείδηση; Όπως το ότι οι επίσημες μπάλες της FΙFA σε προηγούμενο Μουντιάλ που ακριβοπουλιόντουσαν στις μπουτίκ αναμνηστικών, είχαν φτιαχτεί από τριτοκοσμικούς εργάτες -δούλους με εξευτελιστικό μεροκάματο. Ανάμεσα στους οποίους υπήρξαν πολλά ανήλικα παιδιά επειδή το μικροσκοπικό μέγεθος των δαχτύλων τους ήταν κατάλληλο για τις βαλβίδες του αέρα.
Αν αυτό δεν σοκάρει γιατί να σοκάρει η είδηση του ότι χιλιάδες πόρνες μαθαίνουν αυτόν τον καιρό εντατικά αγγλικά και κάνουν ειδικές συμφωνίες με τις τράπεζες της Βραζιλίας προκειμένου να τους χορηγηθούν πιστωτικές, για να υποδεχτούν τους τουρίστες; Κατ’ αρχάς ποιο είναι το πρόβλημα σου με την πορνεία γενικότερα; Εννοώ τη νόμιμη. Το ότι εσύ δεν έχεις πηδήξει πουτάνα ενώ το είχες φαντασίωση, το ότι ήθελες να γίνεις και δεν σε έπαιρνε ή το ενώ είσαι κανονική βίζιτα, το μασκάρεις λέγοντας “κάνω μόντελινγκ και ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά”; Η πορνεία είναι κυριολεκτικά ένα από τα πιο χρήσιμα και φυσιολογικά επαγγέλματα του κόσμου. Πολύ απλά επειδή για κάθε ανθρώπινη ανάγκη πρέπει να υπάρχει κι ένα επάγγελμα που την καλύπτει. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας διασκεδαστής, ένας σεφ ή ένας νεκροθάφτης θεωρείται πιο τίμιο επάγγελμα από μια πουτάνα.
Από κει και πέρα, σε έναν άνισο κόσμο, με τα πάντα να πουλιούνται και να αγοράζονται τιμολογημένα σε σχέση με το που παράγονται και κυκλοφορούν, στον πρώτο, το δεύτερο και τον τρίτο κόσμο, επίσης ποιον σοκάρει το big boom της πορνείας για καθαρούς λόγους επιβίωσης σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη και η Βραζιλία; Σίγουρα όχι αυτόν που δεν έχει κανένα πρόβλημα να αγοράσει με 700 ευρώ ένα tablet τελευταίας τεχνολογίας φτιαγμένο από κινέζο εργάτη σε δωδεκάωρη βαρδιά σε εργοστάσιο που ούτε ένας ούτε δύο έχουν αυτοκτονήσει από τις συνθήκες εργασίας. Ναι, σαφέστατα η πορνεία, έχει ένα σκοτεινό πρόσωπο και είναι αυτό της εξαθλίωσης και του εξαναγκασμού. Ή των ανηλίκων – υπολογίζεται ότι στη Βραζιλία δουλεύουν στη βιομηχανία του σεξ 250.000 με 500.000 ανήλικοι.
Ανατριχιαστικό; Σαφέστατα. Για ποιο λόγο όμως; Μήπως επειδή λέγοντας μέσα μας ότι είναι “ανατριχιαστικό” αισθανόμαστε οκ με τις εύπορες ενοχές μας; Την αδιαφορία μας για ότι συμβαίνει κάπου στον πλανήτη; Τις επιδεικτικές νεοπλουτιστικές διακοπές μας σε εξωτικά μέρη, που όλα είναι τσάμπα και αισθανόμαστε σαν κροίσοι απέναντι στους εξαθλιωμένους ιθαγενείς; Τα “αθλητικά” χειροκροτήματα μας με μπύρες και πίτσες μπροστά στην πανάκριβη flat high definition τηλεόραση μας, παρακολουθώντας τους αγώνες του Μουντιάλ στη Βραζιλία; Χωρίς να μας απασχολεί το παραπέρα. Όπως δεν μας απασχολούσε το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας μιας ήδη χρεοκοπημένης Ελλάδας, αρκεί που δηλώναμε εθνικά υπερήφανοι.
Τουλάχιστον οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ πιο τίμιοι απέναντι στην πραγματικότητα της ζωής τους. Με την πορνεία να θεωρείται ένα απόλυτα νόμιμο και αποδεκτό επάγγελμα ενηλίκων. Την ίδια την κυβέρνηση να “τρέχει” καμπάνια με τον τίτλο “Happy beeing prostitute” (“ευτυχισμένη που είμαι πόρνη”) προκειμένου να ενθαρρύνει τις ιερόδουλες να χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Eνώ ταυτόχρονα λειτουργούν υπερπολυτελή πορνεία όπως το “Cafe Millenium” στο Σάο Πάολο με 300 εργαζόμενες, πισίνα, ρεστοράν, club, κομμωτήριο, γυμναστήριο, μπουτίκ και φυσικά ιδιωτικά δωμάτια. Μου έχει τύχει να παρατηρώ με επικριτικό μάτι 20χρονο φίλο φίλου σε μπαράκι του Ρίο, να αγκαλιάζεται και τα λοιπά με 60χρονο Αμερικάνο. Τσεκάρει ο δικός μου ο Χούλιο που επίσης έκανε το ίδιο επάγγελμα, τους μορφασμούς μου και με αποστομώνει ευγενικά και ψύχραιμα. “Τρέχει τίποτα” μου λέει; “Είναι λίγο περίεργο το θέαμα, δεν είναι”; Του απαντώ. “Σε ποιου τα μάτια; Ενός Αμερικάνου ή Ευρωπαίου σαν κι εσένα που ζεις μια συγκεκριμένη ζωή, έχεις τα χρήματα να ταξιδέψεις ως εδώ, αναζητάς φτηνές απολαύσεις και μετά κρίνεις; Με ποιο δικαίωμα; Για τους περισσότερους από μας αυτό είναι κανόνας προκειμένου να επιβιώσουμε ή να βγάλουμε πέρα τη σχολή μας. Και κανείς μας δεν ντρέπεται γι αυτό”. Με αποστομώνει.
Ένα περίπου χρόνο μετά έσκασε το μεγάλο “μπαμ” της κρίσης στην Ελλάδα. Δουλειές χάθηκαν, μισθοί κόπηκαν στη μέση. Κανείς από μας τους εθισμένους σαν οπιομανείς στην πλαστή ευμάρεια, δεν περίμενε ότι θα έρθει μια μέρα, που το ζητούμενο δεν θα είναι αν ξαναεπισκεφτούμε ποτέ το Ρίο. Αλλά την ίδια την Αντίπαρο. Και δεν μπορώ να πω με σιγουριά, ότι αν σήμερα ήμουν 20χρονών, δεν θα έκανα τη δουλειά του Χούλιο και του φίλου του. Χωρίς καμία ντροπή.
