Και ξαφνικά όλοι ενδιαφέρονται για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας του περισσότερο αδιάφορου και απαξιωμένου θεσμού. Βέβαια η πολιτική σκοπιμότητα βγάζει μάτι ακόμα και στους αμύητους στα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Το ενδιαφέρον προς το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας φουντώνει όταν πλησιάζει η ώρα της εκλογής του και στην περίπτωση που υπάρχει… κίνδυνος εκλογών.
Τον υπόλοιπο καιρό τον βγάζει στον… καναπέ του Προεδρικού Μεγάρου υποδεχόμενος τους πρωθυπουργούς και τους αρχηγούς που για όλους έχει έναν καλό λόγο…
Και φυσικά να υπογράφει με κλειστά μάτια ότι του πασάρουν από την κυβέρνηση, με το καλύτερο… χαρτί του να είναι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τα μνημόνια.
Έτσι κατάντησαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα αδειανό πουκάμισο, ιπποκόμο των αποφάσεων του εκάστοτε πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος εξουσίας.
Όπως και άλλες φορές- επί Σημίτη- το σύστημα εξουσίας βγαίνοντας λαβωμένο από μια εκλογική μάχη χρησιμοποιεί την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας για να επιτύχει τους σκοπούς του χρησιμοποιώντας και απαξιώνοντας με αλισβερίσι τον θεσμό.
Η συγκυβέρνηση είναι αποφασισμένη να κλιμακώσει την τακτική της προεδρολογίας, τόσο για λόγους αποπροσανατολισμού των πολιτών, όσο και για να μεταφέρει το “πρόβλημα” στο “γήπεδο” και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων μικρότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης που είδαν τα ποσοστά τους να μειώνονται.
Στην κατεύθυνση αυτή, η κυβερνητική προπαγάνδα σε κάθε ευκαιρία θα συνεχίσει να παίζει το χαρτί της προεδρολογίας για να κρατά σε “δύσκολη θέση” τα παραπάνω κόμματα. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» αν δεν ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας απειλούνται με εξαφάνιση στις εκλογές που θα προκηρυχθούν αλλά ακόμα και αν ψηφίσουν πάλι με εξαφάνιση κινδυνεύουν όπως η Πολιτική Άνοιξη που στήριξε τον Κωστή Στεφανόπουλο και τον Κώστα Σημίτη και στέρησε από μια εκλογική νίκη τη ΝΔ του Μιλτιάδη Έβερτ το 1995.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί δηλώσεις επί δηλώσεων στο ίδιο πλαίσιο: Η κυβέρνηση θέλει να αποσυνδέσει το θέμα της εκλογής του Προέδρου από τη θητεία της, ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας “μπορεί να είναι το πρόσωπο που θα ταυτιστούν οι επιλογές όλων των πολιτικών κομμάτων”, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί μικροκομματική εκμετάλλευση του θέματος.
Στο σχεδιασμό της κυβερνητικής προπαγάνδας συμπεριλαμβάνεται και η εκμετάλλευση της κρίσης και της ρύθμισης του χρέους και σε αυτή την κατεύθυνση θα είναι η επόμενη διαρροή ότι θα είναι κρίσιμοι οι επόμενοι μήνες για τις διαπραγματεύσεις που θα γίνονται.
Ταυτόχρονα, όμως, με τα κυβερνητικά στελέχη, και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος θα αναδεικνύει ως ζήτημα αιχμής την προεδρική εκλογή.
Και ήδη ακούω στα αυτιά μου την κασέτα: «Αν κάποιοι καθορίσουν τη στάση τους με μοναδικό κριτήριο να οδηγηθούμε νωρίτερα στις κάλπες, θα έχουν ίσως καταφέρει έτσι να κάνουν επίδειξη ανεύθυνης αντιπολίτευσης που θα βάλει σε κίνδυνο τις θυσίες των Ελλήνων».
Δεν είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση εκμεταλλεύεται το θέμα της προεδρικής εκλογής κατηγορώντας την αντιπολίτευση για αθέμιτη χρήση του συντάγματος.
Βέβαια δεν υπάρχει τίποτε αθέμιτο στο να χρησιμοποιείται το Σύνταγμα, οι κανόνες του και οι θεσμοί του στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού αρκεί να μην παραβιάζονται τυπικά οι συνταγματικές διαδικασίες. Μην ξεχνάνε οι κυβερνώντες ότι και στο παρελθόν σε άλλες προεδρικές εκλογές το 1985 αλλά και το 1990 όταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε χρησιμοποιήσει την προεδρική εκλογή για να προκαλέσει εκλογές. Επομένως δεν υπάρχει τίποτε αθέμιτο και αντίθετα είναι συνταγματικά ανεκτό να χρησιμοποιείται η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για την πρόκληση πρόωρων εκλογών.
Η κυβέρνηση βέβαια θα δώσει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα και θα επιχειρήσει να εμφανισθεί «ως θεματοφύλακας των θεσμών» και να καλυφθεί πίσω από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Βέβαια είναι λίγο δύσκολο με όλα αυτά που έχουν συμβεί στη Βουλή και με τον τρόπο που ψηφίστηκαν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να παραδώσουν μαθήματα θεσμικής ευθύνης.
Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα είναι, όπως όλα δείχνουν, το επόμενο μέτωπο στο οποίο θα συγκρουστούν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ με τις συζητήσεις και τις παρασκηνιακές διαδικασίες να έχουν ήδη πάρει φωτιά.
Ο απαξιωμένος ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας
Το άρθρο 33 παρ. 2 του Συντάγματος της Κοινοβουλευτικής μαφίας περιέχει τον όρκο που δίνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του.
Ορίζει: «Ορκίζομαι… να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού λαού».
Και πραγματικά η ερώτηση που έρχεται αυθόρμητα: Τήρησε τον όρκο του ο Κάρολος Παπούλιας;
Είναι άχρηστος ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας ακόμα και χωρίς αρμοδιότητες;
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι σε θέση, με την ιδιότητα του ανώτατου θεσμικού παράγοντα, να παρεμβαίνει με οποιονδήποτε τρόπο και να συμβάλλει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των Ελλήνων! Της Εθνικής Ανεξαρτησίας!
Σύμφωνα με αυτά που έχουν συμβεί στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το έκανε; Όχι!
Ο λόγος είναι ότι συνήθως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας- με εξαίρεση τον Κωνσταντίνο Καραμανλή- είναι ένας μέτριος πολιτικός τον οποίο επέλεξαν οι κομματάρχες συμβιβαστικά, οι μεν επειδή προέρχεται από την παράταξη τους και οι άλλοι επειδή δεν ενοχλεί. Γενική κατεύθυνση είναι να μην ενοχλεί… και να υπογράφει τα πάντα.
Εάν όμως στη θέση στη θέση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας δεν ήταν κάποιος αποτυχημένος πολιτικός ή κάποιος «δανειστής» αλλά μια ισχυρή προσωπικότητα που δεν υπάκουε αυτούς που τον διόρισαν και παρενέβαινε υπέρ του λαού, του Συντάγματος και
των δικαιωμάτων θα είχε γραφτεί διαφορετικά η ιστορία και μάλιστα στην περίοδο της κρίσης.
Και δεν θα φτάναμε στη σημερινή κατάντια σχετικά με το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας άλλοι να τον αποκαλούν βολικό και άλλοι σαν την πιο ακριβή γλάστρα της Ευρώπης.
Να μας λείπει λοιπόν η… γλάστρα!
