Έχουμε πολλά κοινά με τους Εβραίους κι ένα από αυτά τα κοινά είναι ότι μας περισσεύουν προφήτες. Φίσκα είναι η θεολογία, τόσο η δική τους όσο και η δική μας. Και η πηγή δεν στερεύει. Βλέπε στην περίπτωση ημών διαφόρους τροφίμους του Αγίου Όρους, βλέπε στην περίπτωση των απέναντι τον Robert Allen Zimmerman. Τον Bob Dylan δηλαδή, που θα τον δούμε στην Ελλάδα στο τέλος Ιουνίου. Κάποιοι στην Αθήνα στις 23, κάποιοι άλλοι στη Θεσσαλονίκη στις 22 του μηνός. Ανάμεσα στους τελευταίους και εγώ που έκλεισα ήδη το εισιτήριό μου.
Και είναι σαν να ακούω από τώρα εκείνον ακριβώς το συμφοιτητή που πέρασε όλη της δεκαετία του ογδόντα τραγουδώντας το “Eye of the tiger”: “Θα πας να δεις τον παππού;”. Ναι, θα πάω να δω τον παππού. Και δεν θα πάω απλώς να τον δω, θα πάω να τον δω στην Θεσσαλονίκη. Στο λιμάνι της, όπου είχαμε ταξιδέψει παρεάκι πριν από έτη πολλά να δούμε τους U2 και τον δόλιο τον Bono που δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά απ’ τη φαρυγγίτιδα. Αλλά ήταν μια βραδιά Σεπτεμβρίου καταπληκτική απ’ αυτές που γεννάει μόνο ο Θερμαϊκός και όλα τ’ αγόρια, όλα τα κορίτσια πέρασαν υπέροχα. Μέχρι και τον Πορτοκάλογλου για σαπόρτ, ανεχτήκαμε…
Αυτή είναι η μία μου ανάμνηση η συναυλιακή από τη συμπρωτεύουσα. Η άλλη έχει να κάνει με τον James Brown, το χειμώνα του ’87, κρύο πολύ και δυο μέτρα χιόνι. Δεν είχε λιώσει ακόμη από τη συντριπτική κακοκαιρία, έμενε στοιβαγμένο στις άκρες των πεζοδρομίων. Ο James ήρθε στο Παλέ και μας χάρισε σχεδόν δυο ώρες μαύρης μαγείας και βουντού απ’ τα μπαμπακοχώραφα. Ήμουνα εκεί με τη Μαρία και κοντέψαμε το φως μας να χάσουμε. Η συναυλία του στην Αθήνα, πάλι, έκατσε φριχτή αποτυχία γιατί ο συγχωρεμένος ήταν καλλιτέχνης μέγιστος αλλά ήταν και τσίπης. Τα δικά του τα μηχανήματα τα άφησε στη Σαλονίκη για να μην πληρώνει μεταφορικά και στην Αθήνα έπαιξε με δανεικά. Και η μαγεία έγινε μπουρούχα.
Αλλά είχαμε μείνει στον Dylan. Θα πάω να τον δω και ξέρω πολύ καλά ότι είναι ποντάρισμα. Συμβαίνει αυτό με όλους τους ηλικιωμένους ρόκερς, πρώτον διότι έχει να κάνει με την κατάσταση της υγείας τους και την κατάσταση στην οποία θα βρεθούν και δεύτερον γιατί μπορεί να βαριούνται.
Ακόμη θυμάμαι πριν από κάτι χρόνια που είχε έρθει ο John Cale στο Gagarin και έτρεξα όλο χαρά να τον ακούσω (είμαι σκλάβος του John Cale) και μας τρέλανε στο δούλεμα. Έκανε αυτό που κάνουν οι μουσική όταν δεν έχουν καμιά όρεξη να παίξουν: practice, άλλως πως προπόνηση.
Ας μην γκρινιάζω όμως, ας ετοιμαστώ καλύτερα να υποδεχθώ τον προφήτη. Που δεν τον δέχεται πια τον ρόλο, έστω κι αν από καιρού εις καιρόν αρέσκεται να διασκεδάζει με την αφέλεια των θαυμαστών του. Σαν πραγματικός προφήτης ωστόσο θέλει να πεθάνει την ώρα του κηρύγματος, επάνω στη σκηνή. Εξ ου και το “Never Ending Tour”, η τουρνέ δηλαδή που δεν τελειώνει ποτέ και πάει από μήνα σε μήνα και από έτος σε έτος. Θα το πει το “αντίο” στο σανίδι ο Dylan και δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι η συγκεκριμένη στιγμή θα αργήσει.
Οπότε φυλάω τα ρούχα μου για να έχω τα μισά. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι συγκλονιστική συναυλία, δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι καν καλή. Αλλά θα είμαι εκεί κι ας παίξει μόνο το “New Morning”. Θα ακούσω τη σοφία του, θα αντέξω την χολή του. Και θα χειροκροτήσω τον μεγάλο οραματιστή, που βρίσκει το σθένος να φιλοτεχνήσει τον επιτάφιό του.
