Αυτό το κομμάτι θα μου επιτραπεί να το γράψω σε πρώτο ενικό. Εγώ κι εσείς. Πώς λέμε μόνος μου και όλοι σας; Απ’ αυτό…

Θα ξεκαθαρίσω, λοιπόν, κάτι από την αρχή: στην Ευρώπη υποστηρίζω φανατικά δύο ομάδες. Τη Ρεάλ και τη Λίβερπουλ. Οι λόγοι δεν διαφέρουν πολύ από τους συνηθισμένους. Οι παικταράδες, οι προσωπικότητες, η μαγεία στα μάτια του πιτσιρικά από τα παρατσούκλια στους συλλόγους-μεγαθήρια, οι κούπες και όλα αυτά τα «γνωστά», με έβαψαν. Στα λευκά και τα κατακόκκινα.

Μεγάλωσα, λοιπόν, με τη Ρεάλ του Μπουντραγκένιο, του Σάντσες, του Μίτσελ (τι ποδάρες ήταν αυτές και τι κεραυνούς εξαπέλυαν), του Σαντιγιάνα και μετά με Ιέρο, Ραούλ, Ζιντάν, Ρονάλντο. Με όλα αυτά τα ιερά τέρατα που για πλάκα έφτιαχναν μικτή κόσμου. Και που ποτέ, μα ποτέ -και δε με γελάει η ασθενής μνήμη μου (μεγάλο θέμα αυτό ρε φίλε)- δεν προκάλεσαν σαν έναν μέτριο παίκτη που σήκωσε μια κούπα στην καριέρα του και ένιωσε επιβεβαίωση, ούτε σαν τον πιτσιρικά που ξάπλωσε την πρώτη γκόμενα, ούτε σαν τον κλασικό Έλληνα που πήρε εξουσία στα χέρια και επειδή δεν ξέρει τι να την κάνει, «μαμάει» όποιον βρει. 

Η καμπάνα πάει για τον Ρονάλντο. Όχι τον καλό, τον Κριστιάνο. Τον Πορτογάλο. Και επειδή μου χάλασε λίγο το σαββατόβραδο, θα βγάλω από τα σωθικά μου 10 λόγους που δεν τον γουστάρω πια. Και που θέλω να φύγει…

Πάμε…

1. Είναι μεγάλος γκολτζής, όπου κι αν έχει παίξει. Έχει, όμως, ένα μεγάλο κακό. Αντί για μεγάλα ματς, παίζει κρυφτό.

 

2. Αν αποφασίσει να παίξει «τραυματίας», όπως στον τελικό της Λισαβόνας, θα «κρατήσει» τα πόδια του μακριά από τη φωτιά. Ok, συμβόλαια και χορηγοί είναι αυτοί, αλλά η μπάλα είναι «αντρικό» άθλημα.

3. Ο Βραζιλιάνος, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έχουν δει τα μάτια μου, έριχνε όλο του το κορμί στην πυρά. Γούσταρε ΜΠΑΛΑ, όχι να θέλει μία μόνος του και να μας σπάει τα μπαλάκια.

 

4. Το σκορ έχει φτάσει στο 3-1, η Ατλέτικο καταρρέει από την υπερπροσπάθεια με μαθηματική ακρίβεια και ο Κριστιάνο μπαίνει στην περιοχή. Και βουτάει. Βουτάει για να πάρει το πέναλτι που του δίνει ο ανεκδιήγητος Κάιπερς, ώστε να σκοράρει για 17η φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ (επίδοση-ρεκόρ). 

 

5. Την πρώτη πράξη του δράματος, διαδέχεται ένα κωμικό σκετς. Δεν λέω θέατρο σκιών, διότι ο Σπαθάρης ήταν άνθρωπος του πνεύματος και καλλιτέχνης. Βάζει, λοιπόν, το πέναλτι ο μέγας Κριστιάνο, καταβάλει αυτή την υπερπροσπάθεια να νικήσει τον καταρρακωμένο Τίμπο Κουρτουά, με τον πανηγυρισμό του να μην τον έχουμε δει ούτε από Παγκόσμιο Πρωταθλητή.

 

6. Οι κραυγές του και οι κοιλιακοί που με τόση αγωνία και διάθεση για επίδειξη «μετέδωσε», φανερώνουν άνθρωπο που μπροστά στην ανάγκη της επιτυχίας, δεν σκέφτεται το ηθικό οφσάιντ, ούτε γνωρίζει από επικοινωνιακό fair play, τη στιγμή που όλος ο πλανήτης βλέπει το στιγμιότυπο. Είχε γράψει ιστορία. Οι αριθμοί θα μείνουν, βέβαια, αλλά μόλις η επίδοση καταρριφθεί, θα έχει μείνει η παιδαριώδης συμπεριφορά του.

 

7. Η ένταση του πανηγυρισμού του για ένα γκολ «πάρε-βάλε», ήταν η απόλυτη ασέβεια στην ομάδα που του πήρε την κούπα στην Πριμέρα και που σε όλο το ματς τον εξαφάνισε. Σε έναν τελικό, που είναι απαραίτητη -θυμίζω- η καλή απόδοση ώστε ένας ποδοσφαιριστής να χαρακτηριστεί μεγάλος.

 

8. Οι πλαστικές επεμβάσεις που έχει κάνει στη φάτσα του. Έφτιαξε ζυγωματικά, πηγούνια, μύτη και κάτι… άλλα τέτοια, που περισσότερο στη γυναικεία γκαρνταρόμπα συναντάμε. 

9. Πολλοί θα σταθούν στη μηχανή των γκολ. Εγώ θα πω αυτό που είδαμε το Σάββατο το βράδυ. Οι μισοί το είπαμε, οι άλλοι μισοί το ‘χουμε στο υποσυνείδητο, αλλά όλοι όσοι παρατηρούμε, συμφωνούμε: φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας είναι ο Σέρχιο Ράμος. «Δικό» του είναι το 10ο.

 

10. Αν δεν το έπαιρνε, είναι σίγουρο ότι δεν θα τον… σήκωνε, στην περίπτωση που αποφασίζονταν αλλαγές. Τα 18 εκατ. ευρώ το χρόνο που εισπράττει δεν θα ήταν αρκετός λόγος για την ανυπαρξία του στον τελικό που θα έκρινε εν πολλοίς την κούπα των αστέρων. Θα την πλήρωνε το εύκολο θύμα: ο Αντσελότι. Διότι τα γκολ κάνουν Μίδα τον παίκτη, η χαμένη ευκαιρία όμως αφήνει άνεργο τον προπονητή.