Εντάξει, γελάσαμε με τον Σπηλιωτόπουλο και το στόρι με το δημοψήφισμα για το τζαμί. Κάναμε την πλάκα μας, είπαμε τα ανέκδοτά μας. Το πρόβλημα ωστόσο, δεν πήγε βόλτα, δεν κρύφτηκε κάτω απ’ το χαλί. Είναι εδώ και εδώ θα μείνει. Και δεν λύνεται με ανεκδοτολογία και χαζομαρίτσες περί Μυκόνου και άλλων δαιμονίων. Λύνεται με πολιτική βούληση, τόσο των πολιτών όσο και των πολιτικών.

Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι. Το τζαμί πρέπει να γίνει, είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ποιο τζαμί όμως, πώς και πού; Εδώ είναι που είχε κάποια δίκια ο Σπηλιωτόπουλος, έστω κι αν τα διατύπωσε μάλλον συγκεχυμένα. Το πρώτο εξ αυτών είναι χωροθετικό. Γιατί σώνει και καλά πρέπει να γίνει το τζαμί των Αθηνών εντός των ορίων του Δήμου Αθηναίων; Γιατί να μη γίνει σε άλλο Δήμο, όπου φτάνει το Μετρό και δεν τίθεται ζήτημα συγκοινωνίας;

Η απορία του ατυχήσαντος υποψηφίου Δημάρχου ήταν σωστή: «Γιατί οι δημότες Εκάλης ή Παλαιού Φαλήρου, να αποφασίσουν για τον Δήμο Αθηναίων;». Και στα δικά τους τα μέρη υπάρχουν οικόπεδα που μπορεί να χτιστεί ένα τζαμί, δεν είναι ανάγκη να γίνει οπωσδήποτε εντός Δακτυλίου. Το αποδυνάμωσε βεβαίως το επιχείρημα ο Σπηλιωτόπουλος, μιλώντας για «τσιμεντένιο όγκο κάτω απ’ την Ακρόπολη», αλλά το ερώτημα παραμένει.

Και δεν είναι το μοναδικό, έχει κι άλλα. Ως γνωστόν, οι Μουσουλμάνοι είναι και Σουνίτες και Σιίτες. Αυτό το τζαμί που θα χτιστεί σε ποιά ακριβώς τάση θα απευθύνεται; Διότι άλλο είναι να στο χτίσουν οι Σαουδάραβες κι άλλο οι Ιρανοί. Έχει σημασία και σε πολιτικό επίπεδο, διότι μαζί με την χρηματοδότηση αφίκνυνται επίσης πολύ συγκεκριμένα μοντέλα πίστεως και συμπεριφοράς. Βλέπε μπούργκες και έπεται συνέχεια.
Μην λησμονούμε και τους Αλεβίτες. Ουκ ολίγοι από τους Τούρκους πρόσφυγες εν Ελλάδι ανήκουν στο δόγμα αυτό και είμαι σίγουρος ότι θα καλόβλεπαν την οικοδόμηση ενός δικού του χώρου λατρείας – ενός τζεμ. Εύκολο είναι να τους το αρνηθείς, την ώρα που είναι μακράν οι πιο φιλήσυχοι και φιλοσοφημένοι όλων;

Με δυο λόγια, δεν θέλουμε ένα τζαμί, θέλουμε πεντέξι. Διασκορπισμένα ανά την Αττική, για να μην προκύπτουν φαινόμενα γκετοποίησης. Με συμμετοχή του ελληνικού κράτους στην οικοδόμησή τους για να μπορεί να τα ελέγχει κιόλας. Και τα χρειαζόμαστε τώρα αμέσως. Για να λήξει επιτέλους αυτή η κοροϊδία, με τους χώρους λατρείας που λειτουργούν κρυφά ανά το λεκανοπέδιο λες και ζούμε στο Μεσαίωνα.