Στην Ελλάδα ο κόσμος θέλει τον ανταγωνισμό. Του αρέσει, για να είμαι πιο ειλικρινής. Γουστάρει να κοντράρετε με τους άλλους και είναι πάντα αισιόδοξος ότι θα βγει νικητής. Και το περίεργο είναι ότι βγαίνει. Για την ακρίβεια όλοι βγαίνουν νικητές σε αυτή τη χώρα.
Αν παραφράζαμε τη φράση του Gary Lineker «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί» για την κατάσταση στην Ελλάδα, θα λέγαμε ότι «ανταγωνισμός είναι ένα παιχνίδι που παίζουν όλοι οι Έλληνες και στο τέλος κερδίζουν… όλοι!».
Και καλύτερο παράδειγμα για αυτό είναι οι εκλογές. Όλες οι εκλογές, δεν έχει σημασία. Απλά θα μείνουμε στις τελευταίες, τις δημοτικές, που διεξήχθησαν τη Κυριακή 18/5. Βγήκαν τα αποτελέσματα και αμέσως μετά βγήκαν οι πολιτικοί αρχηγοί και οι υποψήφιοι δηλώνοντας ικανοποιημένοι με τη νίκη τους. Όλοι όμως. Τρελό; Θαύμα; Παράνοια; Όχι, απλά ελληνική πραγματικότητα. Μην πω πατέντα και γίνω γραφικός.
Ας τα πιάσουμε τα πράγματα και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πως (και) σε αυτές τις εκλογές κέρδισαν όλοι – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Με δεδομένα και πολλά «αλλά»…
Νέα Δημοκρατία: Τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμεναν. Ούτε καν όπως είχαν φανταστεί. Σε Αθήνα έχασαν την επόμενη Κυριακή, στη Θεσσαλονίκη ο Σταύρος Καλαφάτης δεν έχει πολλές ελπίδες, ενώ δύσκολη είναι και η μάχη του Βασίλη Μιχαλολιάκου στον β’ γύρο του Πειραιά. Φάνηκε ότι οι επιλογές και ο… ανταρτοπόλεμος τους κόστισαν. Αλλά στο άθροισμα των ποσοστών (αν σκεφτούμε ότι είχαν δήμους με γαλάζιο εμφύλιο, όπου οι υποψήφιοί τους κοντραρίστηκαν με τους αντάρτες τους) δεν τα πήγαν άσχημα, καθώς δεν είχαν την απώλεια που πίστευαν πολλοί. Και παρά το γεγονός ότι στις 19.00 τα exit poll έδειχναν πανωλεθρία, τελικά αυτή δεν ήρθε ποτέ. Οπότε; Νίκη.
ΣΥΡΙΖΑ: Στις 19.00 περίμεναν να δουν δύο τουλάχιστον υποψηφίους τους, τους Γαβριήλ Σακελλαρίδη και Ρένα Δούρου να σαρώνουν. Τελικά δεν τα κατάφεραν, αλλά πέρασαν στον Β’ γύρο, με τη Δούρου να έχει πολλές ελπίδες να βγει, έστω κι αν η ανώμαλη προσγείωση από τα exit poll στα πραγματικά ποσοστά κόστισε στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Και ναι, η αντίδραση-δυσαρέσκεια του κόσμου που ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας δεν φάνηκε ποτέ στις κάλπες, αλλά τουλάχιστον είναι καλύτερα τα ποσοστά από ότι ήταν το 2010. Με απλά μαθηματικά το αποτέλεσμα είναι νίκη!
ΠΑΣΟΚ-Ελιά: Δεν βγήκαν προεκλογικά ούτε δίπλα σε έναν υποψήφιο. Χαλαρά, από μακριά και αγαπημένοι. Όμως τα δύο φαβορί τους που στήριζαν το 2010, ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης, προχώρησαν στον Β΄ γύρο και έχουν πολλές ελπίδες επανεκλογής – με τον Μπουτάρη να μοιάζει σιγουράκι . Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό; Μα φυσικά νίκη! Τονίζω, άσχετα αν δεν τους στήριξαν επίσημα και φανερά και με εκδηλώσεις φέτος, γιατί μάλλον θα τους χάλαγαν τα ποσοστά.
Εδώ μέχρι και η ΔΗΜΑΡ δεν δίστασε να πανηγυρίσει γιατί λέει ο κόσμος έδειξε να στηρίζει την αυτοδιοίκηση και όχι τα κόμματα. Και θεωρεί ότι συνέβαλε σε αυτό. Άσε που και αυτή στήριζε Καμίνη-Μπουτάρη (50-50% με το ΠΑΣΟΚ-Ελιά). Win.
Όσο για το ΚΚΕ; Τα νούμερα ήταν καλύτερα φέτος από ότι πριν κάτι χρόνια, καθώς σύμφωνα με τον Δημήτρη Κουτσούμπα αγγίζουν το 9/%, άρα δεν υπάρχει λόγος για στεναχώριες. Η εργατιά έδειξε χαρακτήρα και άλλα τέτοια ωραία. Είμαι σίγουρος ότι και στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και τα άλλα μικρά κόμματα το κλίμα θα είναι ίδιο: «πριν 4 χρόνια είχαμε πάρει 11 ψήφους και τώρα τσιμπήσαμε 13. Νίκη»!
Συμπέρασμα από όλα αυτά; Καλύτερα να κάνεις ένα κόμμα σε αυτή τη χώρα. Ποτέ δεν θα στεναχωριέσαι, ποτέ δεν θα χάνεις. Τελικά πρέπει να είναι το καλύτερο φάρμακο για την κατάθλιψη.
Απορία; Γιατί τελικά αυτό είναι νίκη και όχι ήττα (για όλα τα κόμματα) όπως λέει η λογική, όταν η αποχή άγγιξε το 40%; Μάλλον επειδή σε αυτή τη χώρα βλέπουμε το ποτήρι από τη γωνία που μας βολεύει. Και στην πολιτική αυτό το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο. Μια ζωή όμως.
ΥΓ.: Την Χρυσή Αυγή δεν την αναφέρω στο παραπάνω κείμενο. Ναι, τα ποσοστά που πήρε με στεναχώρησαν. Όσο με στεναχώρησε και ο Έλληνας που δεν λέει να βάλει μυαλό.
