Όπως έβλεπα χθες το βράδυ τον θρίαμβο της Μακάμπι επί της Ρεάλ Μαδρίτης, μου ήρθε στο νου μια από τις πιο high πολιτικές ιστορίες όλων των εποχών. Ας τη θυμηθούμε και μαζί, ας ταξιδέψουμε στο χρόνο κι ας πάμε στη δεκαετία του εξήντα, όπου ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ ο Λίντον Τζόνσον. Κι όπως κάθε πρόεδρος που σέβεται τον εαυτό του, είχε ένα σωρό βοηθούς και συμβούλους. Ένας εξ αυτών, ειδικευμένος σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, ήταν ο κύριος Τζόζεφ Καλιφάνο. Αποστολή του; Να ντιλάρει με τους βουλευτές και τους γερουσιαστές για τα νομοσχέδια που ήθελε να περάσει ο Τζόνσον.
Πήγε λοιπόν μια μέρα κι έπιασε τον πρόεδρο λάμποντας από υπερηφάνεια. «Μίστερ πρέζιντεντ», του είπε, «τα κατάφερα! Τον έδεσα φιόγκο τον γερουσιαστή ΜακΛέλαν απ’ το Αρκανσο. Έκλεισα συμφωνία εκατό-μηδέν υπέρ μας». Το άκουσε ο Τζόνσον και τον κοίταξε με πικρό χαμόγελο. Κι ύστερα άνοιξε το στόμα του κι είπε τη μεγάλη παρόλα: «Ξεκούμπωσε το παντελόνι σου και ρίξε μια ματιά. Δεν θα βρεις τίποτα μέσα. Μόλις σου τον έκοψε ο ΜακΛέλαν με ένα ξυράφι τόσο κοφτερό που δεν πήρες χαμπάρι. Χριστό…».
Μετά συγχωρήσεως, αλλά κάτι ανάλογο έκανε κι ο Μπλατ με τον Λάσο. Ο παμπόνηρος προπονητής της Μακάμπι γνώριζε πολύ καλά ότι με ορθόδοξο μπάσκετ δεν μπορούσε να τον πάρει τον αγώνα και το γύρισε στο τσάμικο. Στο streetball για να είμαι ακριβής, αυτό που παίζουν στις γειτονιές τα πιτσιρίκια και στα ανοιχτά τα γήπεδα του γκέτο οι μαύροι πάνθηρες της καλαθόσφαιρας. Ένας εναντίον όλων και όλοι εναντίον του ενός κι όποιος επιζήσει.
Όσοι δεν το έχετε δει από κοντά (είδα μια φορά ένα μισάωρο στο Χάρλεμ και τρόμαξα…), μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από την ταινία «White men can’t jump». Και να καταλάβετε ότι μερικές φορές δεν παίζουν μπάσκετ ούτε τα συστήματα, ούτε οι τακτικές, ούτε οι στρατηγικές, ούτε το μπλοκάκι του προπονητή. Παίζουν η μαγκιά, ο τσαμπουκάς, τα συκώτια που λένε οι Αμερικάνοι. Το καουμποϊλίκι, αν το θέλετε αλλιώς.
Εκεί το πήγε ο Μπλατ, στο καουμποϊλίκι, και τον πήρε τον αγώνα. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι η Ρεάλ γνωρίζει μπάσκετ μίας και μοναδικής ταχύτητας. Διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, πιο κάτω δεν γίνεται. Κι όπως είχε πει κι ο Σαίξπηρ «με το σπαθί ζεις, απ’ το σπαθί πεθαίνεις». Γρήγορα θέλεις πουλάκι μου; Έλα στο street ball να σε μάθω εγώ πως παίζουν οι άντρες.
Από εκεί και πέρα, έπαιξε μεγάλο ρόλο η τύφλωση του Λάσο. Όταν σε αντιμετωπίζει ο άλλος με τρεις κοντούς, έναν ημίψηλο και ένα ψηλό, τί στο διάολο τους θέλεις εσύ τους δίδυμους πύργους; Βάλε τον Ρούντι τεσσάρι να κάνει μπασίματα, να πει το δεσπότη Παναγιώτη ο Μπλου! Αλλά πού μυαλό; Όλο το δεύτερο ημίχρονο κι όλη την παράταση τα ίδια και τα ίδια. Κι αν δεν ήταν η ηρωική εμφάνιση του Ρέγιες στο πρώτο ημίχρονο και η ολύμπια ψυχραιμία του Μπουρούση στις κρίσιμες βολές (είχε κόψει και επίθεση προηγουμένως), δεν θα είχε πάει καν στο έξτρα πεντάλεπτο το ματσάκι. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…
