H.R. Giger ίσον Alien! Ό,τι άλλο κι αν γέννησε η γόνιμη φαντασία του εκλιπόντος, ο κόσμος θα τον θυμάται από το τέρας. Κι εγώ επίσης. Από εκεί τον γνώρισα, αυτό με ζούρλανε και μπορεί να ήρθα σε επαφή με την υπόλοιπη δουλειά του εν ευθέτω χρόνο, αλλά στο Alien επέστρεψα. Σε ένα πλάσμα τόσο αρχετυπικό, σε ένα μύθο τόσο γερά βιδωμένο στο ασυνείδητο, που έτσι και σε γραπώσει δεν μπορείς να του ξεφύγεις ούτε μια στιγμή.
Γιατί το Alien είναι ο φόβος. Είναι η εσώτερη ανησυχία και αναταραχή του ανθρώπινου είδους απέναντι στο deeper darkness που κάποια μέρα θα τον καταπιεί. Και δεν σταματάει, δεν εμποδίζεται, δεν ορρωδεί προ ουδενός. Είναι ο Χάρος με το δρεπάνι του, μεταμορφωμένος σε ένα κτήνος με νύχια γαμψά, κοφτερά δόντια και αίμα που κάνει το ατσάλι να βράζει. Το Alien είναι η κόλαση και δεν μοιάζει διόλου τυχαίο το όνομά του. Αν ζούσαν ο Camus και ο Sartre θα είχαν δυο τρία πραγματάκια να καταθέσουν επί του ζητήματος.
Ας μην ξεφεύγουμε όμως σε φιλοσοφικές αναζητήσεις. Πάνω απ’ όλα το Alien είναι μια κορυφαία έκφραση της ποπ κουλτούρας, ακριβώς διότι υπερέβη το εφήμερον της υποθέσεως. Βλέπε και τις τέσσερις ταινίες με τίτλο το ονομά του, χώρια τα κόμικς, χώρια τα video games, χώρια τα βιβλία, χώρια τα κουκλάκια, χώρια αυτή η βλακεία με το «Alien Vs Predator». Προσωπικώς, μένω στα φιλμ, πρώτον διότι εκεί είναι το ζουμί και δεύτερον λόγω Sigourney Weaver, ηρωίδας αγαπημένης και αμάσητης.
Προσθέτει κι αυτή στην εξίσωση, μην το παραβλέπουμε. Μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες γυναικείες φιγούρες στο χώρο της κινηματογραφικής δράσης, για ένα θηλυκό που δεν λύγισε ποτέ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κι έριξε μπόλικο κλωτσομπουνίδι τόσο στα νορμάλ Aliens όσο και στην βασίλισσά τους, σε μια μάχη σώμα με σώμα, μητέρα προς μητέρα. H Sigourney άνοιξε το δρόμο σε μια σειρά από δυναμικές κυρίες της μεγάλης οθόνης – άλλο τώρα αν η πλειοψηφία τους θυμίζει όλο και περισσότερο καρτούν.
Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι, το πρώτο «Alien» παραμένει μια σπουδαία ταινία, αλλά εμένα η μεγάλη μου η αγάπη είναι το δεύτερο. Εκεί όπου ο Cameron υποκύπτει στον πειρασμό του mindless fun και ανεβάζει στροφές και σφυγμούς. Άσε που δεν χορταίνω να ακούω την Sigourney να αποκαλεί «bitch» την βασίλισσα των τεράτων! Η τρίτη ταινία ήταν μια όχι και τόσο ηρωική αποτυχία, με αποχρώσεις θρησκευτικής κριτικής και στην τέταρτη ταινία ήταν πλέον όλοι κουρασμένοι και βαριόντουσαν. Εμένα με συγκίνησε πάντως, πιο πολύ ως μελό παρά ως δράμα.
Άσε που είχε και Winona μέσα, παντοτινό αντικείμενο σκοτεινού πόθου. Από το Alien μπορείς να ξεφύγεις, από τα δίχτυα της δεσποινίδος Ryder ποτέ!
