Ο Γορδούλης είναι ο γάτος μου. Ο ένας από τους δύο γάτους μου, για να είμαι ακριβής. Τον άλλο τον λένε Σουπιό και είναι έξι μήνες μικρότερος στην ηλικία και τρεις φορές μεγαλύτερος στο μέγεθος. Γιατί ο Γορδούλης είναι τόσος δα. Μιλάμε τώρα για γατί αρσενικό που πιάνει δεν πιάνει τα τρία κιλά κι αυτό αν είναι φαγωμένος. Έχει όμως προσωπικότητα ακαταμάχητη και φωτογένεια αξιοπρόσεκτη. Στοιχεία πολύ βασικά νομίζω, για ένα υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων.
Πώς μου ‘ρθε και τον κατέβασα υποψήφιο, τη βλέπω την ερώτηση στα χείλη σας. Η αλήθεια είναι ότι το σκεπτόμουν από πέρυσι τέτοια εποχή αλλά είχα τους ενδοιασμούς μου. Τόσο σε επίπεδο πολιτικό (τί διάολο θα πει ένας γάτος για το Δήμο), όσο και σε επίπεδο καλού γούστου (μήπως παραξεφτιλίζεται το πράγμα;). Κι από την άλλη όσο πέρναγε ο καιρός κι έβλεπα ως μοναδικούς υποψηφίους τον Καμίνη, τον Νικήτα και τον Κασιδιάρη, υποχωρούσαν οι αντιστάσεις μου. Το “γιατί;”, μεταμορφώθηκε σε “γιατί όχι;”
Θα μου πείτε ότι έκτοτε εμφανίστηκαν κι άλλες υποψηφιότητες και θα σας απαντήσω ότι δίκιο έχετε. Εμφανίστηκαν όντως κι άλλες υποψηφιότητες και μάλιστα δύο εξ αυτών με θέλγουν κιόλας. Τον έναν θα τον ψηφίσω στον πρώτο γύρο κι αν περάσει στον δεύτερο έχει καλώς. Αν δεν περάσει σας το δηλώνω ότι στον φάκελο θα βάλω το τελευταίο αυτοκόλλητο Γορδούλη, που θα έχει περισσέψει από την εκστρατεία των εθελοντών για λογαριασμό του γατοδήμαρχου.
Διαβάστε ακόμα: Ο (πιο) γάτος υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας αποκλειστικά στο Provocateur
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον υποψήφιο. Για να μην τα πολυλογώ πρόκειται για γάτο ζενιάλ, καθότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει με την περίπτωσή του. Εκεί που του χαϊδεύεις την κοιλίτσα μπορεί να ξαφνικά να χοροπηδήξει, εκεί που τρώει μπορεί να το ρίξει στις τούμπες, εκεί που γουργουρίζει μπορεί να σου τραβήξει μια δαγκωνιά για σουβενίρ. Επίσης κάνει ένα σωρό ζημιές, έχει ξηλώσει ο,τι μπορεί να ξηλωθεί στο σπίτι, ακόμη και την πόρτα ασφαλείας την χαράκωσε. Ο Γορδούλης είναι συμφορά!
Αλλά είναι κι ένα γατί υπερθεαματικό, φαντασμαγορικό και (όταν θέλει…) αξιαγάπητο. Τον βλέπεις να περπατάει, να χαϊδεύεται, να στριφογυρνάει, ακόμη και να μασουλάει και είναι σαν ν’ αντικρίζεις ένα κινούμενο σχέδιο βγαλμένο απ’ τις πιο ένδοξες σελίδες της Warner Βros. Κι έχει και υψηλή ευφυία. Δεν καταλαβαίνει απλώς τον τόνο της φωνής σου και τις προθέσεις σου, καταλαβαίνει και αυτό που θέλεις να του πεις. Και απαντάει δεόντως, με φωνή που θυμίζει τη Σαπφώ Νοταρά στα καλύτερά της.
Ως εδώ όμως. Θα μπορούσα να μιλάω επί ώρες για τον Γορδούλη, αλλά εδώ είναι ίντερνετ και δεν έχω καν μακρινή συγγένεια με τον Φιντέλ. Άσε που θα βαριότανε και το γατί να μ’ ακούει και θα μου γύριζε την πλάτη επιδεικτικά. Θα θυμίσω μόνο την πιο πρακτική απάντηση της προεκλογικής του εκστρατείας, όταν ρωτήθηκε “σε τί είστε καλύτερος άραγε από τους αντιπάλους σας;”: “Κοιμάμαι 16 ώρες την ημέρα. Πόσες μαλακίες να προλάβω να κάνω στο οκτάωρο που απομένει;”
ΥΓ.: Θέλω να ευχαριστήσω μερικούς φίλους και μερικές φιλενάδες για την καμπάνια του Γορδούλη. Πρώτον την Διονυσία Φωκά που έκλεψε ώρες από τη δουλειά της και την προσωπική της ζωή για να σχεδιάσει τις αφίσες και τα αυτοκόλλητα του υποψήφιου. Κι ακολούθως, για τη συμβολή τους και τις συμβουλές τους, την Αγγελική Τριαρίδου, τον Πάνο Σακκά, τον Γιάννη Μπαντέκα. Επίσης τους δημοσιογράφους Κατερίνα Ανέστη και Ντίνο Ρητινιώτη και, φυσικά, τον Φροίξο Φυντανίδη, το δικό μας το παιδί στο Provocateur. Κι όλους τους υπόλοιπους φίλους και τις υπόλοιπες φιλενάδες, που δεν φτάνει όλο το δίκτυο για να χωρέσουν τα ονόματά τους. Από την καρδιά μου, many thanks and see you soon with another cartoon!
