Εμένα τον καημό μου τον ξέρετε. Είναι αυτό το καλαμπαλίκι με την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, που θα δώσει λάμψη στην Αθήνα, θα εκτοξεύσει τον τουρισμό στα ύψη, θα αναστήσει τον Χρυσό Αιώνα, θα καθοδηγήσει τα διαστημόπλοια που θα έρθουν να μας πάρουν όλους και να μας ταξιδέψουν ως τον πλανήτη Ζοργκ. Κι ύστερα ξύπνησες Αθηναίε, όπως είχες ξυπνήσει εκείνον τον ωραίο Σεπτέμβριο του 2004 αμέσως μετά απ’ το τέλος του μεγάλου πάρτι. Και για τα επόμενα δέκα χρόνια αναρωτιόσουν που πήγαν τα λεφτά.

Τα γράφω αυτά, γιατί διάβασα μια συνέντευξη του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στο Αθηνόραμα και χάρηκα ιδιαιτέρως. Διότι ο υποψήφιος που στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού είχε πει κάτι άσχετες μπουρδούκλες για το ζήτημα μιλώντας στο BHMAgazino, επανέρχεται τώρα πολύ πιο σαφής. Κι αφού δηλώσει ότι βρίσκει θετικά στοιχεία στο project, διότι «αποδίδει έναν τόσο μεγάλο χώρο σε πεζούς, ποδήλατα και πράσινο», βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Πρώτη υπογράμμιση του υποψηφίου: «Έχει σημασία να μην υπάρξει συγκοινωνιακή υποβάθμιση στις περιοχές πίσω απ’ την Ομόνοια, ούτε να αλλάξουν οι χρήσεις γης και να δούμε ξαφνικά να καταλαμβάνεται όλη η Πανεπιστημίου από τραπεζοκαθίσματα».
Δεύτερη υπογράμμιση του υποψηφίου: «Πιστεύω ότι πρέπει να ρωτάμε και τον κόσμο για τόσο σοβαρά ζητήματα. Εδικά όταν χρησιμοποιούνται χρήματα του Δημοσίου – και το τονίζω αυτό, διότι υπάρχει η στρεβλή αντίληψη ότι έρχονται ιδιώτες που βάζουν τα χρήματα, ενώ στην ουσία το έργο χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ και το ΠΕΠ Αττικής».

Τρίτη υπογράμμιση του υποψηφίου: «Τίθεται λοιπόν το ζήτημα αν θέλουμε να εξαντλήσουμε αυτούς του πόρους σε έργα που αφορούν στο κέντρο ή να βοηθήσουμε και τις γειτονιές της Αθήνας».

Να τις πάρουμε από την αρχή; Να τις πάρουμε από την αρχή. Το στόρι με την συγκοινωνιακή υποβάθμιση δεν είναι τόσο αστείο, καθότι η Πανεπιστημίου είναι η λεωφόρος που δεν πήζει ποτέ και ανακουφίζει όλο το κέντρο. Σύμφωνα με τους υπέρμαχους του Rethink Athens, δεν τρέχει κάστανο που θα πεζοδρομηθεί αφού «η διεθνής πρακτική έχει δείξει πως όταν κόβεις μια μεγάλη αρτηρία δεν φορτώνονται οι δεξιά και αριστερά δρόμοι, αλλά αναπτύσσονται άλλες διαμπερείς κινήσεις». 

Δεν το είπε κάποιος περαστικός το ανωτέρω, το είπε στην Αthens Voice ο καθηγητής του ΕΜΠ και επιστημονικός σύμβουλος του Rethink Παναγιώτης Τουρνικιώτης, που πρόσθεσε μάλιστα το εξής: «Ξέρετε το σχέδιο δεν διώχνει τους ανθρώπους που θέλουν να έρθουν με το αυτοκίνητό τους στο κέντρο, αυτούς τους θέλει. Το πρόβλημα είναι με αυτούς τους οδηγούς που διαπερνούσαν το κέντρο για να πάνε αλλού. Γι’ αυτούς προβλέπονται άλλες έξοδοι».

Απαντώ: Ποιές είναι αυτές οι άλλες έξοδοι, δεν το έχουμε ακόμη δει. Κάτι φληναφήματα ακούσαμε περί αντιστροφής πορείας στην Ακαδημίας και στη Σταδίου και πως η Σόλωνος θα ξεμπουκάρει την κίνηση. Και ρωτάω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό; Έχει πάρει κανείς ανευθυνοϋπεύθυνος το αμαξάκι του (αν οδηγάει…) να κατηφορίσει τη Σόλωνος σε ώρα αιχμής; Είναι το υπόδειγμα του μποτιλιαρίσματος και πρέπει να το διδάσκουν στις σχολές -στο ΕΜΠ, γιατί όχι;

Όσο γι’ αυτούς που «διαπερνούσαν το κέντρο για να πάνε αλλού», δεν ξέρω που μένει ο κύριος καθηγητής, αλλά εγώ μένω εντός Δακτυλίου. Και είναι ανάγκη όχι καυλάντα να διασχίσω το κέντρο για να πάω «αλλού», οκτώ στις δέκα φορές. Εμένα με έχει σκεφτεί κανείς ή το μόνο που μας νοιάζει είναι οι τουρίστες του Σαββατοκύριακου που θα έρθουν από την Κηφισιά και το Παλαιό Φάληρο για να θαυμάσουν το war zone της Αθήνας;

Συνεχίζω με την δεύτερη υπογράμμιση Σακελλαρίδη. Για ποιό λόγο δηλαδή να μη γίνει δημοψήφισμα; Να ψηφίσουμε εμείς όμως, οι Δημότες Αθηναίων, όχι η Εκάλη, ο Πειραιάς, η Γλυφάδα και το Ψυχικό. Και τότε θα δούμε τι γουστάρουν οι κάτοικοι για την Πανεπιστημίου και τι ονειρεύεται η suburbia. Προς τιμή του και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος κάτι ανάλογο λέει, προσθέτοντας (πάλι σε συνέντευξη στο Αθηνόραμα): «Γιατί να μην υπάρχει ο πεζόδρομος του Σαββατοκύριακου, όπως συμβαίνει σε πολλά νησιά; Για παράδειγμα από το Σύνταγμα μέχρι το Μοναστηράκι, η Μητροπόλεως θα μπορούσε να κλείνει για τα αυτοκίνητα από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή» Αυτή μάλιστα, είναι μια πρακτική λύση και γιατί να μην τη συζητήσουμε;

Κλείνω με την τρίτη υπογράμμιση του Σακελλαρίδη. Τα μικρά έργα στις γειτονιές, αντί των μεγάλων στο κέντρο. Κι εδώ θα δώσω ένα παράδειγμα στο οποίο τόσο οι αμαξόβιοι όσο και οι ποδηλάτες είμαστε σύμμαχοι. Γιατί όλοι μας θέλουμε δρόμους νορμάλ για να κυκλοφορούμε και όχι ειδικές διαδρομές του ράλλυ Ακρόπολις. Μπείτε παρακαλώ, αν έχετε κουράγιο, στην Ασκληπιού. Ως τη μέση της περίπου, είναι ένας «κανονικός» δρόμος της Αθήνας. Χάλι μαύρο δηλαδή, αλλά τον περνάς χωρίς σημαντικές απώλειες.

Όσο πλησιάζουμε ωστόσο προς την Αλεξάνδρας, το τοπίο γίνεται δραματικό. Οι λακκούβες μεταμορφώνονται σε κρατήρες, τα σαμαράκια γίνονται βουναλάκια και η άσφαλτος πάει βόλτα για να αποκαλυφθούν χώμα και πέτρα. Εκεί είναι που σπάει η ανάρτηση, είτε ποδήλατο έχεις είτε ΙΧ. Εκεί είναι που πάει η μέση σου βόλτα και κάνει το σταυρό του ο ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ γιατί του δίνει ο Θεός δουλίτσα. Εκεί είναι που βλαστημάς και κατεβάζεις όλα τα καντήλια του κόσμου…

Και ρωτάω; Αφού λεφτά υπάρχουν για φαραωνικά έργα όπως η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, γιατί δεν βρίσκουμε πέντε δεκάρες να ρίξουμε ολίγη πίσσα και ολίγο αμμοχάλικο στο διαλυμένο οδικό σύστημα του αθηναϊκού κέντρου; Μας νοιάζει μόνο να κάνουμε κούκλα μια λεωφόρο και τους υπόλοιπους δρόμους τους παραδίδουμε στα στοιχεία της φύσεως; Διότι αν συνεχιστεί αυτό το «trend» (όπως λένε και στα αρχαία ελληνικά), λίαν συντόμως μόνο η Αττική οδός θα είναι βιώσιμη για τους εποχούμενους.