Έρχεται σύντομα το τεύχος Μαΐου του NEWPOSTER. 
Κατεβάστε το NEWPOSTER ΕΔΩ

Όλα δείχνουν ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για το πολιτικό σύστημα και η «ώρα της αλλαγής» για τη λειτουργία του. Δεν είναι κάτι καινούργιο στην πολυτάραχη πολιτική ιστορία του τόπου μας. Ίσως το πολιτικό κατεστημένο της χώρας θα προτιμούσε μια ήπια μετάβαση στο νέο και όχι σε συνθήκες χρεοκοπίας και πλήρους απαξίωσης, αλλά «καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος» όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ.

Η ώρα του τέλους ήρθε και για όλους τους διάσημους προκατόχους των κ. Σαμαρά, Βενιζέλου και Τσίπρα: τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Για άλλους ήταν τέλος και για άλλους το τέλος ενός κεφαλαίου και η αρχή ενός καινούργιου.

Η «αλλαγή» είναι ένα διαχρονικό και πολύ ελκυστικό σύνθημα στην πολιτική μας ιστορία.Ήταν, όμως, ένα σύνθημα που φτιάχτηκε από διαφημιστικές εταιρείες και επικοινωνιολόγους ή ήρθε από τη βάση, από την κοινωνία ως λαϊκή απαίτηση, και ποτέ δεν ήταν ένα απλό σύνθημα; Σμιλεύτηκε στη ψυχή των ανθρώπων μέσα από τον αυταρχισμό, την ανελευθερία, τη φτώχεια, τη διάκριση και την αδικία. Τα συνθήματα, ακόμα και όταν φτιάχνονται, πρέπει να είναι γεμάτα από πολιτικό περιεχόμενο.

Η «Αλλαγή» του Νικολάου Πλαστήρα σηματοδοτούσε τη μετάβαση από το καθεστώς των εκτάκτων μέτρων και των διωγμών στη δημοκρατική ομαλότητα.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το ίδιο πολιτικό περιεχόμενο άλλαξε ακόμα μια μαύρη σελίδα, τη χούντα, με την ομαλότητα, αλλά το αίτημα της «Αλλαγής» διατηρούσε το πολιτικό του περιεχόμενο. Η «Αλλαγή» δεν καλύφθηκε από την ανάγκη της αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Η «Αλλαγή» έφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και συμπύκνωσε την πολιτική διαδρομή της χώρας από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άνοιξε τις «φυλακές» της σκέψης και έκφρασης των ανθρώπων, απελευθέρωσε τις καταπιεσμένες φωνές και ικανοποίησε επιθυμίες και διεκδικήσεις χρόνων.

Τα χρόνια της μεταπολίτευσης τα κόμματα έγινα καθεστωτικά, ακόμα και αυτά που δεν κυβέρνησαν. Όμως, πάνω στα ερείπια της χρεοκοπίας δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά τον εφιάλτη της χούντας και την εθνική ταπείνωση της Κύπρου δημιουργήθηκε ένα καινούργιο κράτος με δημοκρατικούς θεσμούς που δεν είχε δει ως τότε η Ελλάδα.

Η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ήταν μια ουσιαστική «Αλλαγή», υπήρξε πραγματική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς και κατακόρυφη αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.

Η Ελλάδα έπαψε πια να είναι «Ψωροκώσταινα» της φτώχειας και των εθνικών καταστροφών, ήταν στην ελίτ των χωρών της ΕΕ.

Τα άσχημα αυτής της περιόδου τα υπερτονίζουν τα ΜΜΕ και αυτός είναι ο λόγος που δεν κάνω εκτενή αναφορά στους πολυδάπανους και πολλές περιπτώσεις άχρηστους εξοπλισμούς, με τις μίζες αλλά και το πελατειακό κράτος που αποτέλεσε το προπύργιο της εφόδου των κομμάτων εξουσίας στο κράτος-λάφυρο.

Θα πρέπει, όμως, οι διαχειριστές της εξουσίας να γνωρίζουν ότι η οικονομία δεν είναι άλγεβρα, δεν είναι αριθμοί χωρίς κοινωνικό υπόβαθρο.
Για την οικονομική ανάπτυξη βασική προϋπόθεση είναι η εδραίωση των θεσμών, η ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. ∆εν πρέπει να ξεχνάμε τις εθνικές περιπέτειες του τελευταίου αιώνα. Ναι, εκτροχιαστήκαμε, χάσαμε το μέτρο και οδηγηθήκαμε σε μια νέα εθνική τραγωδία: τη χρεοκοπία που δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κυρίως πολιτική και ηθική.  Για ακόμα μια φορά αντί να λειτουργήσουμε σαν γροθιά και να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο, διχαστήκαμε και διαιρεθήκαμε.

Οι ξένοι μας δηλητηρίασαν με το «τις πταίει;» και αρχίσαμε οι πάντες να μαστιγώνουν τους πάντες. Απαραίτητη η νέμεση, αλλά αλλοίμονο αν μια τραγωδία φέρει εθνική καταστροφή.

Είναι γνωστό ότι στη «δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», αν και πάντα παραμονεύει κάποιος τρελός για να κλείσει το δρόμο. 
Το εκκρεμές της ιστορίας σιγά σιγά αλλάζει τη θέση του, ένα νέο σκηνικό φαίνεται ότι ανατέλλει. Το νέο για να γεννηθεί θα προκαλέσει πολύ μεγάλο πόνο, και σίγουρα πρέπει να καταστραφεί το παλιό. Ο τοκετός θα έχει επιχειρηματικές και οικονομικές επιπλοκές και ωδίνες διαπλοκής.    

Το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία βρίσκονται σε κινούμενη άμμο, οι μετακινήσεις γίνονται με απρόβλεπτο τρόπο και πολλές φορές απειλούν με ναυάγιο από το μπαντάρισμα στα άκρα του καραβιού. 
Νέα κόμματα, νέα μεταπολίτευση από πάνω προς τα κάτω ή δημιουργία θεσμικού πλαισίου με αναθεώρηση του Συντάγματος ώστε να καρπίσει η νέα μεταπολίτευση σε διαφορετικό χωράφι με καθαρό υδροφόρο ορίζοντα και χωρίς τα χημικά υπολείμματα από την κατάχρηση των λιπασμάτων;

Ψάχνουμε για νέους πολιτικούς χώρους οι οποίοι θα φιλοξενήσουν συνιστώσες που θα αθροίσουν την πολιτική συνισταμένη της εξουσίας;    
Χρειαζόμαστε ρυάκια ή ορμητικά ποτάμια; Λιόδεντρα χτυπημένα από το δάκο του κυβερνητισμού; 
Οι νέοι σχηματισμοί θα δημιουργηθούν κάτω από την πίεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» ξεχνώντας την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας αλλά και τις διαφορετικές οικονομικές αντιλήψεις;  Το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» δεν μπορεί να είναι το χωράφι. Είναι το πεδίο αντιπαράθεσης του χθες. Το όραμα των νέων σχηματισμών θα πρέπει να περιγράφει τι είδους χώρα θέλουμε και σε τι κοινωνία θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. 

Πρέπει να ξαναμπούν σε προτεραιότητα τα δημοκρατικά δικαιώματα, οι ελευθερίες, οι κοινωνικές κατακτήσεις σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση και υπηρεσίες. 

Σήμερα το πολιτικό και κομματικό σύστημα ρευστοποιήθηκε. 

Το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε από την ίδια του τη βάση ως υπεύθυνο για την πολιτική του μνημονίου που οδήγησε τη χώρα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική ύφεση. Η Νέα ∆ημοκρατία, παρά την πρωτοκαθεδρία της, έπεσε στα πιο χαμηλά ιστορικά εκλογικά ποσοστά της, για να σωθεί την τελευταία στιγμή συσπειρώνοντας τις περισσότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις. 

Η Αριστερά πολυδιασπασμένη, και με τον ΣΥΡΙΖΑ να φτάνει σε ανώτατα ιστορικά ποσοστά κυρίως με ευκαιριακή  ψήφο διαμαρτυρίας. Το ΚΚΕ έπεσε σε ποσοστά της δεκαετίας του Μεσοπολέμου. Τα χειρότερα έρχονται από την ακραία ακροδεξιά, τη Χρυσή Αυγή, που με τα ποσοστά της δηλητηριάζει την κοινωνία και δημιουργεί συνθήκες αποσταθεροποίησης της χώρας.  

Η μετάβαση πρέπει να ξεκινήσει από αλλαγή στην κομματική δομή με δημοκρατικά οργανωμένα, αυτόνομα κομματικά όργανα, ικανά να ελέγχουν τις τυχόν αυθαιρεσίες της κομματικής ηγεσίας και να μεταφέρουν τα προβλήματα της βάσης προς τα πάνω.
Απαραίτητη η ανάπτυξη της δημοκρατικής λειτουργία του Κοινοβουλίου ώστε να μην υπονομεύονται οι διαδικασίες που εμποδίζουν την ουσιαστική αντιπροσώπευση του λαού.

Δηλαδή ουσιαστικά τα κόμματα ως πυλώνες δημοκρατίας θα πρέπει να γίνουν ελκυστικά στους πολίτες και αυτό θα γίνει μόνο με εμβάθυνση στην κομματική δημοκρατία.

Στην πολιτική, υπάρχουν κρίσεις διαλυτικές, αλλά και κρίσεις που δίνουν το κίνητρο για μια εκ βάθρων αναζωογόνηση. O κ. Σαμαράς θα κριθεί ως ηγέτης του κόμματος και της χώρας του από τις επιλογές του αμέσως επόμενου διαστήματος.