Με λένε Χρήστο και έχω αμάξι. Αμάξι κανονικό, με μηχανή, 4 ρόδες και εξάτμιση. Πληρώνω τέλη κυκλοφορίας, πληρώνω ασφάλιση, πληρώνω ΚΤΕΟ, πληρώνω σέρβις στο συνεργείο. Πληρώνω επίσης βενζίνα για να κινηθώ, καθώς και διόδια εντός και εκτός λεκανοπεδίου Αττικής. Με δυο λόγια, είμαι ένας εποχούμενος όπως όλοι οι άλλοι. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, πρέπει να υποφέρω; Να θεωρούμαι πολίτης βήτα κατηγορίας, να με κοιτάνε στραβά, να με δείχνουν με το δάχτυλο και να με θεωρούν στοιχείο ρυπογόνο και επιβλαβές; Επειδή οδηγώ αμάξι κι όχι ποδήλατο;
Αυτές τις μέρες είναι πολύ ντεμοντέ να δηλώνεις ότι έχεις αυτοκίνητο και σου αρέσει να οδηγείς. Μεγάλο μέρος των media αλλά και των “διαμορφωτών της κοινής γνώμης” σε αντιμετωπίζουν στην καλύτερη περίπτωση ως άνθρωπο των σπηλαίων και στη χειρότερη ως εν δυνάμει εγκληματία. Τα ποδήλατα από την άλλη είναι η μόδα η τρελή και οι ποδηλάτες οι καλύτεροι άνθρωποι. Από τα χέρια τους (ή μάλλον από τα πόδια τους) κρέμεται το μέλλον του κόσμου, από την πνοή τους θα ανυψωθούν οι μεγάλες μέρες (sorry Γιάννη Ρίτσο), από τις ορθοπεταλιές τους θα πάρει μπρος η κοινωνική αλλαγή που θα σαρώσει τις αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις του χθες. Αμήν.
Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Μπορώ τώρα κι εγώ να πω τον πόνο μου; Μπορώ να καταθέσω δυο-τρεις αντιρρήσεις στην δαιμονοποίηση όσων οδηγούν αυτοκίνητο; Πρώτον, πληρώνω μια πανάκριβη βενζίνη, από την τιμή της οποίας ένα κολοσσιαίο ποσοστό (μεγαλύτερο του 50% σε κάθε περίπτωση) είναι φόρος. Ο οποίος φόρος που καταλήγει; Όχι φυσικά στην οδοποιία, όχι στην εξυπηρέτηση τη δική μου, μιας και οι δρόμοι της Αθήνας θυμίζουν τα τελευταία χρόνια ειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις. Γούβες, λακκούβες, νεροφαγώματα, σαμαράκια, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Τίποτα απ’ αυτά δεν διορθώνεται, τίποτα δεν φτιάχνεται, τίποτα δεν μπαλώνεται καν. Οπότε; Πού καταλήγουν οι φόροι μου; Τους περισσότερους εξ αυτών, τους καταπίνει η μαύρη τρύπα του Δημοσίου, σε μισθοδοσίες, συντάξεις, επιδοτήσεις κλπ. κλπ. Με τους ποδηλάτες να κυκλοφορούν στους δρόμους δίχως να πληρώνουν ούτε λεπτό.
Ένα το κρατούμενο λοιπόν και πάμε στα επόμενα. Στην ασφάλεια του αυτοκινήτου μου. Την “παθητική” πρώτα. Λόγω κοινοτικής νομοθεσίας, κάθε αυτοκίνητο υποχρεούται να έχει αερόσακους, χώρια το ABS, χώρια οι προφυλακτήρες. Ως οδηγός, από την άλλη, πρέπει να φοράω ζώνη κι άμα δεν την φοράω δεν είναι μόνο που θα κάνει πίου πίου το ταμπλό είναι και που θα μου ρίξει πρόστιμο εκατοντάδων ευρώ η τροχαία. Κι όσο για την “ενεργητική” ασφάλεια, δεν υπάρχει πλέον αυτοκίνητο με μηχανή κάτω των 60 ίππων, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι σε μια κρίσιμη στιγμή μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα και να γλυτώσει. Την ίδια ώρα τόσο η “παθητική” όσο και η “ενεργητική” ασφάλεια των ποδηλάτων είναι μηδενική, με τους περισσότερους ποδηλάτες να μην φοράνε ούτε ένα στοιχειώδες πλαστικό κράνος και να μην κοτσάρουν στο ποδήλατό τους ούτε ένα τόσο δα φωτάκι. Και μην μου αρχίσετε τώρα ότι κυκλοφορούν μόνο στα στενάκια διότι έχω δει ουκ ολίγους να βγαίνουν στη Συγγρού, στην Κηφισίας και στη Μεσογείων.
Δικαίωμά τους, δεν λέω, αφού δεν τους το απαγορεύει κανείς. Επειδή όμως έχουν συμβεί πολυάριθμα ατυχήματα με αμάξια που προσπάθησαν να αποφύγουν ποδηλάτες και στούκαραν, θα μου επιτρέψετε να το αμφισβητήσω αυτό το δικαίωμα. Κι όποιος οδηγεί αυτοκίνητο, ξέρει τι λέω. Πόσες φορές έχει δει ποδηλάτη να παραβιάζει το κόκκινο, να μπαίνει ανάποδα σε μονόδρομο, να προβάλει χύμα από το πεζοδρόμιο; Αν τα κάνω εγώ αυτά (ή αν τα κάνει μοτοποδήλατο) θα μας πάρει η τροχαία το δίπλωμα και θα μας στείλει για ψάρεμα. Οι ποδηλάτες χαρακτηρίζονται απλώς “χαριτωμένοι” ή “τρομερά παιδιά” και δεν τρέχει κάστανο. Χωρίς να τους έχει ελέγξει κανείς αν μπορούν να σταθούν στη σέλα ή μαθαίνουν ποδήλατο στου κασίδη το κεφάλι. Κι επειδή εγώ άρχισα τις ορθοπεταλιές στην επαρχία πριν από σαράντα χρόνια, θυμάμαι πολύ καλά ότι εκείνη την εποχή κάθε ποδήλατο έπρεπε να φέρει αριθμό κυκλοφορίας. Για να ξέρει ο καθείς ποιανού είναι και να αποφεύγονται οι πάσης φύσεως παρεξηγήσεις…
Εν κατακλείδι για να μην μακρηγορώ: Ούτε εμείς με τα αμάξια είμαστε αθώοι, αλλά ούτε και οι ποδηλάτες είναι άγγελοι. Αναγνωρίζω ότι χρειάζονται και αυτοί χώρο για να κινηθούν, ας αναγνωρίσουν κι αυτοί ότι δεν μπορεί ένα όχημα που πάει με τριάντα να σκάει μύτη στην Πειραιώς. Ας κόψουν τις μαγκιές με τα φανάρια, ας σταματήσουν να μπουκάρουν ανάποδα, ας βάλουν κράνη και επιγονατίδες και φλας. Κι ύστερα ας έρθουν να συζητήσουμε για το άστυ του αύριο. Με επιχειρήματα, όχι με συνθήματα.
