Σήμερα θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα, αν όχι ΤΟ αριστούργημα, της 7ης Τέχνης. Είναι η ταινία που κατάφερε για δεκαετίες ολόκληρες να βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας του περιοδικού Sight & Sound για τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κέρδισε Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ συνολικά ήταν υποψήφια για 9 χρυσά αγαλματάκια. Ναι, σήμερα το φιλμ «Ο Πολίτης Κέιν» θεωρείται κάτι σαν σχολείο του κινηματογράφου. Όμως μέχρι να φτάσει στην κορυφή πέρασε από τα χίλια κύματα, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται.
Το έργο του Orson Welles είχε να κάνει με τη ζωή του μεγιστάνα Charles Foster Kane, ο οποίος πεθαίνει ξαφνικά. Τότε ένας δημοσιογράφος αποφασίζει να ψάξει την προσωπική του ζωή και ο κόσμος του Kane αποκαλύπτεται μέσα από συνεχόμενα flash back.
Όταν τα 1941 η ταινία έκανε τη δοκιμαστική της προβολή, που την παρακολούθησαν και δημοσιογράφοι, αρκετοί ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι υπήρχαν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στον Kane και στον μεγιστάνα των media William Randolph Hearst. Ενώ άλλοι έγραψαν ότι η ταινία εξευτέλιζε και την κοσμικογράφο του Hearst, Louella Parsons. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ο Hearst, όσο και η Parsons να απειλήσουν με μηνύσεις την εταιρία παραγωγής, ζητώντας να καταστραφεί η ταινία, ενώ δεν δίστασαν να τα βάλουν και με τις κινηματογραφικές αίθουσες, με αποτέλεσμα το φιλμ να δυσκολευτεί να βρει διανομή.
Μάλιστα όλα τα έντυπα που άνηκαν στον όμιλο του Hearst άσκησαν σκληρή κριτική στην ταινία, στα όρια του εκφοβισμού για όσους την έβλεπαν. Δεν είναι τυχαίο ότι την βραδιά των Όσκαρ το κοινό αποδοκίμαζε όπως ακουγόταν το όνομα του φιλμ!
Τελικά ο «Πολίτης Κέιν» έκανε πρεμιέρα την 1 Μαΐου 1941 στη Νέα Υόρκη και οι κριτικές ήταν αρκετά καλές. Όμως εμπορικά θεωρήθηκε αποτυχία, καθώς πολλοί κινηματογράφοι δεν την πρόβαλαν και αρκετός κόσμος αρνήθηκε να τη δει, επηρεασμένος από τα αρνητικά άρθρα των εφημερίδων του Hearst.
Η ταινία ξεχάστηκε για περίπου μια 15ετια, ώσπου προβλήθηκε στο εξωτερικό. Εκεί γνώρισε την αποθέωση από τους γάλλους κριτικούς, αλλά και από μεγάλες μορφές των γραμμάτων, όπως ο φιλόσοφος Jean Paul Sartre. Αμέσως άρχισε να προβάλλεται και πάλι σε αρκετές αίθουσες των ΗΠΑ, έγινε εμπορική επιτυχία και θεωρήθηκε η καλύτερη ταινία των ΗΠΑ.
