Έχει προβλήματα η Κεντροαριστερά σε αυτή τη χώρα. Το άλλοτε όλον ΠΑΣΟΚ έγινε ολίγον ΠΑΣΟΚ και μετονομάστηκε σε Ελιά για να μην απωθήσει ακόμα περισσότερους ψηφοφόρους με μια πρόχειρη τεχνική συγκόλλησης. Ο Γιώργος Παπανδρέου, σαν άλλος αυτονομιστής της ΕΤΑ, περιμένει στο πολιτικό παρασκήνιο άλλοι να δουλέψουν γι’ αυτόν και με τη στάση του τροφοδοτεί σενάρια επί σεναρίων. Η ΔΗΜΑΡ υποδέχθηκε παπανδρεϊκά στελέχη, ίσως υποδεχθεί και παπανδρεϊκους ψηφοφόρους αλλά και πάλι δείχνει να αδυνατεί να αποβάλλει το σύνδρομο «ταπεινό χαμομηλάκι του πολιτικού χάρτη», ενώ οι θέσεις που πρότεινε για τη συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να ήταν και η μόνη σαφής πολιτική τοποθέτηση εδώ και πολλούς μήνες. Τον ΣΥΡΙΖΑ πάλι κεντροαριστερό δεν τον λες, αλλά ορισμένοι απελπισμένοι της κεντροαριστεράς βρήκαν καταφύγιο στον προστατευτικό μανδύα που τους άπλωσε ο σύντροφος Αλέξης και ας καραδοκεί ο δραχμολάγνος σύντροφος Παναγιώτης (Λαφανάζης ντε!), ενώ γερό μπάσιμο έχει κάνει και το Ποτάμι, με το νεοπαγές κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη να κόβει από ΣΥΡΙΖΑ, Ελιά και κάτι υπολείμματα φιλελευθέρων που ακούω πως μετονομάστηκαν σε Γέφυρες αλλά δεν τους βλέπω κραταιούς σαν τη συνονόματη του Ρίου-Αντιρρίου.
Οι 176 λέξεις που χρησιμοποίησα στην πρώτη παράγραφο είναι ίσως ο πιο συνοπτικός τρόπος για να περιγράψει κανείς την τηλενουβέλα που βλέπουμε να διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα με φόντο την έρημη την Κεντροαριστερά. Πάθη, ίντριγκες, φόνοι, μηχανορραφίες με φόντο τον άλλοτε λαμπερό ήλιο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος πλέον έχει σπάσει και έχουν μείνει μόνο δυο-τρεις ακτίνες. Βενιζέλος κατά Γιώργου, Γιώργος μέσω διαρροών και ανακοινώσεων κατά Βενιζέλου, Βενιζέλος κατά Τσίπρα, Τσίπρας κατά Βενιζέλου, Βενιζέλος κατά Κουβέλη, ο Κουβέλης κάποια στιγμή ξύπνησε και καταφέρθηκε κατά του Βενιζέλου και όλοι μαζί κατά του Ποταμιού και του Θεοδωράκη, ο οποίος με τη σειρά του βλέπει πίσω από τη χρεοκοπία της χώρας τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, άρα και το ΠΑΣΟΚ. Η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα περνάει μεγάλη κρίση ταυτότητας και συν τοις άλλοις είναι και κατακερματισμένη. Και αυτό, όσο να πεις, δυσκολεύει λίγο τα πράγματα…
Συνήθως όμως οι εσωτερικές διαδικασίες των κομμάτων ή και τα προβλήματα ταυτότητάς τους είναι κάτι που μένει εντός των κομματικών τειχών. Δεν γίνεται το υπαρξιακό πρόβλημα της Κεντροαριστεράς να ανάγεται σε υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Απλά δεν νοείται! Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο Βενιζέλος και ο ναπολεοντισμός του. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και το γεγονός πως και να φτερνιστεί, θα προκληθεί πολιτικός σεισμός μεγατόνων. Το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν οι εσωτερικές έριδες και οι φεουδάρχες χωρίς φέουδα που έριξαν από νωρίς στα βράχια τη-χρήσιμη, τολμώ να πω-πρωτοβουλία των 58 τον Οκτώβριο. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το πολιτικό σφάλμα του Φώτη Κουβέλη να μην συζητήσει καν για προσέγγιση με άλλους φορείς της Κεντροαριστεράς. Και φυσικά το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο καημός και η καθημερινή οιμωγή πολλών απογοητευμένων οπαδών όλων αυτών των προσώπων που θεωρούν πως ο δικός τους ήταν/είναι τουλάχιστον ο Σούπερμαν.
Το πρόβλημα της χώρας είναι η ανεργία. Το πρόβλημα της χώρας είναι η αποσάθρωση της μεσαίας τάξης. Το πρόβλημα της χώρας είναι η εξώθηση πολλών συμπολιτών μας στο κοινωνικό περιθώριο. Το πρόβλημα της χώρας είναι η προσέλκυση ιδωτικών επενδύσεων από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Το πρόβλημα της χώρας είναι το δυσλειτουργικό της δημόσιο που μπαίνει πολλές φορές εμπόδιο στους πολίτες. Το πρόβλημα της χώρας είναι η παιδεία κι η υγεία της που καρκινοβατούν τα τελευταία χρόνια. Και, σαν να μην υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα, καθόμαστε και ασχολούμαστε με τον αν ανέπνευσε ο Γιώργος Παπανδρέου ή με το σε ποιον επιτέθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Σόρρυ, αλλά προσωπικά μου είναι παντελώς αδιάφορο. Όπως θεωρώ ότι είναι αδιάφορο το υπαρξιακό πρόβλημα της Κεντροαριστεράς στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.
Αυτό το γαϊτανάκι απόδοσης ευθυνών, παρελθοντολογίας και παρελθοντολαγνείας κούρασε όσο δεν παίρνει. Τα απωθημένα πολιτικών και οπαδών τους λίγο αφορούν το δημόσιο διάλογο και τους υπόλοιπους που είτε δεν ανήκουμε στην Κεντροαριστερά είτε δεν συγκινούμαστε από αυτόν τον τραγέλαφο. Αυτό κάποιοι πρέπει να το καταλάβουν γιατί είναι αδιανόητο ο πολιτικός διάλογος να μονοπωλείται από τέτοια ζητήματα.
Γιατί όμως λαμβάνει τόση έκταση ένα τέτοιο εσωτερικό θέμα; Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ο junior partner της κυβέρνησης και, δυστυχώς, από τις εσωτερικές του έριδες θα κριθεί, αν η κυβέρνηση θα καταφέρει να συνεχίσει να περπατά, έστω και με τις πατερίτσες των Ευρωπαιων. Γιατί, αν το βράδυ της 25ης Μαΐου η Ελιά καταβαραθρωθεί, τότε θα γίνουμε θεατές μιας ακόμα πιο σκληρής μάχης με φόντο το κουφάρι του ΠΑΣΟΚ. Και είμαι σχεδόν βέβαιος, αν έχει βάση η πληροφόρησή μου, πως από τη μια πλευρά θα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος που θα προσπαθεί να κρατηθεί με νύχια και με δόντια και από την άλλη θα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος καλοβλέπει, άσχετα με το τι λένε πολλοί, τη δημιουργία ενός προοδευτικού πόλου διακυβέρνησης, κάτι αντίστοιχο με τον Ευρωπαϊκό Συναγερμό που διαρρέει το Μέγαρο Μαξίμου.
Προσδεθείτε. Το ζήτημα είναι προσωπικό και ουχί πολιτικό. Και όμως, θα αναχθεί και σε πολιτικό και σε αμιγώς εθνικό. Με τις υγείες μας!
