Ήταν το 1967 όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο «Εκατό χρόνια μοναξιάς» και η Κολομβία έγινε γνωστή και για κάτι άλλο πέρα από τα καρτέλ και τους βαρώνους των ναρκωτικών. Ήταν η χρονιά που ο 40χρονος Gabriel Garcia Marquez θα ξεκινούσε τη μεγάλη του συγγραφική πορεία – μια πορεία που θα τον οδηγούσε έως το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982.
Από τους βασικότερους εκπροσώπους του «μαγικού ρεαλισμού» τις τελευταίες δεκαετίες μας χάρισε μερικά μικρά αριστουργήματα, θεωρήθηκε ο κορυφαίος συγγραφέας της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας, ενώ δεν δίσταζε να μας «χαρίζει» τη σοφία του μέσα από τις συνεντεύξεις του.
Διαβάστε επίσης: Το αντίο του Μάρκες στους φίλους του
Και πλέον που άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών, είναι η καλύτερη στιγμή να δούμε την «κληρονομιά» του – και τα μαθήματα ζωής που μας άφησε.
«Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυά σου. Και αυτοί που τα αξίζουν ποτέ δεν θα σε κάνουν να κλάψεις»
«Δεν είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σταματάνε να ονειρεύονται επειδή μεγαλώνουν. Μεγαλώνουν επειδή σταματούν να ονειρεύονται»
«Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συνέβη, αλλά τι θυμάσαι και πως το θυμάσαι»
«Ένας άνδρας ξέρει πότε μεγαλώνει γιατί αρχίζει να μοιάζει στον πατέρα του»
«Όχι, δεν είμαι πλούσιος. Είμαι ένας φτωχός άνθρωπος με λεφτά και αυτό έχει μεγάλη διαφορά»
«Το πρόβλημα με τον γάμο είναι ότι τελειώνει κάθε βράδυ μετά τον έρωτα και πρέπει να χτιστεί και πάλι κάθε πρωί πριν το πρωινό»
«Δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά τον φοβάμαι»
«Η ουσία σε έναν επιτυχημένο γάμο δεν είναι η ευτυχία, αλλά η σταθερότητα»
«Αν ο Θεός δεν είχε ξεκουραστεί τη Κυριακή τότε θα είχε ολοκληρώσει τον κόσμο»
«Η διασημότητα είναι ευχάριστη, αλλά το πρόβλημά της είναι ότι διαρκεί 24 ώρες την ημέρα»
«Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει όταν πρέπει αλλά όταν μπορεί»
