Ξέρεις, με τον αδερφό μου δεν καταφέραμε ποτέ να τα πάμε καλά. Από τότε που θυμάμαι την μεταξύ μας σχέση, αυτή πάντα περιελάμβανε άπειρο κράξιμο από μέρους του και αν μου επιτρέπεται, μια δόση υπεροψίας. Πάντα ειρωνευόταν τις μουσικές μου προτιμήσεις, τα σημεία διασκέδασής μου, τις κινηματογραφικές μου επιλογές, καταλαβαίνεις, με γέμιζε ανασφάλειες μια ζωή. Τις προάλλες ας πούμε το βρήκε κακόγουστο από πλευράς μου να ανεβάσω για status στο facebook έναν στίχο από την Πριγκηπέσα του Μάλαμα, γιατί δεν είμαι αυτής της μουσικής και μάλλον ούτε και της νοημοσύνης να την κατανοήσω σύμφωνα με τη λογική του.
Αν φύγουμε όμως για λίγο από τα δικά μου οικογενειακά, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό συμβαίνει σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και όλο και πιο έντονα κάθε χρόνο που περνά. Οι μουσικές προτιμήσεις όπως είχα πει και παλαιότερα, κοντεύουν να γίνουν χειρότερο ταμπού και από τις σεξουαλικές. Αντί η μουσική να λειτουργεί σαν κάτι που μας ενώνει, μας διασπά, μας κατηγοριοποιεί και σα να μην έφταναν τα πολιτικά και τα αθλητικά, τώρα μας θυμώνουν και τα μουσικά.
Υπάρχουν εκείνοι που ακούνε μόνο ελληνικά λαϊκά και γουστάρουν τις απανταχού greek nights και είναι αυτοί που όλοι οι υπόλοιποι κατηγορούν για την έλλειψη ενδιαφέροντος προς κάθε άλλου μουσικού περιεχομένου εκδήλωση. Είναι εκείνοι που ακούνε deep house και θεωρούν τους εαυτούς τους τους πιο προχώ των μουσικών αυτιών και φυσικά, ούτε κατά διάνοια δε δέχονται ή δεν παρα-δέχονται ότι στο τσακίρ κέφι ή στον βαθύ πόνο, γουστάρουν Κιάμο και Πάολα τύπου. Από την άλλη, συναντάς τα ροκάκια, αυτά που νομίζουν ότι μόνο η δική τους μουσική έχει το βαθύ νόημα της ζωής και όλα τα υπόλοιπα είναι σκέτη εμπορικούρα για να πλουτίσει η βιομηχανία της μουσικής κι εμείς να μετατραπούμε σε ζόμπι.
Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες, μην κάτσω να τις αναλύσω όλες, θα χρονοτριβήσω χωρίς λόγο. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι ότι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όταν σταματήσουμε το ατελείωτο κράξιμο που έχει να κάνει ακόμα και με τα πιο μικρά και προσωπικά όπως τα μουσικά γούστα του καθενός.
Αγαπημένε που διαβάζεις αυτό το κείμενο, δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο να κράζεις τον διπλανό σου. Το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν, μη φανταστείς ότι το παίζω οσία, ούτε καν. Έχω πέσει στο λάθος να θεωρήσω το δικό μου μουσικό αυτί καλύτερο από κάποιων άλλων και να νιώσω ότι ανήκω σε μία ανώτερη κάστα ανθρώπων με άλλη αισθητική. Μ*λακίες του κ*λου. Το ζήτημα είναι τι μιλάει στην καρδιά σου, ποια μελωδία σε εκφράζει, με ποιον καλλιτέχνη ταυτίζεσαι, όχι αν είναι ροκ, techno, metal, house, λαϊκό, έντεχνο κοκ.
Όπως εσύ θες να νιώθεις ελεύθερος να ακούς ό,τι και όποιον σε εκφράζει, έτσι δικαιωματικά έχουν το ελεύθερο και οι υπόλοιποι. Ξεκαβάλα λοιπόν όποιο καλάμι μπορεί να έχεις πάρει παραμάζωμα, χαλάρωσε το κορμάκι σου και από την μεριά σου, φρόντισε απλά να γίνεις καλός πρεσβευτής αυτού που ακούς, να είσαι έτοιμος να δώσεις τα φώτα σου σε κάποιον που είναι έτοιμος να ανοίξει τους μουσικούς ορίζοντές του.
Και μην ακούσω ανοησίες τύπου είσαι ό,τι ακούς και τα συναφή. Ξέρεις πόσους τέρμα μορφωμένους και high classάτους έχω δει να ρίχνουν γαρύφαλλα; Ξέρεις πόσοι housάδες ήταν οι πιο δήθεν χαρακτήρες που συνάντησα ποτέ; Ναι μεν η μουσική σε επηρεάζει, σε καθορίζει τρόπον τινά, αλλά δε θα έπρεπε να σου βάζει κοινωνική στάμπα στο κούτελο. Συνδέεται με τις εμπειρίες και τις διαθέσεις σου, όχι απαραίτητα με το κοινωνικοοικονομικό σου status.
Γιατί το σημαντικό φίλε μου ξέρεις ποιο είναι; Να έχεις ανοιχτό μυαλό. Γενικά. Πάρ’ το σαν κανόνα. Για ό,τι βλέπεις γύρω σου, για όποιο ερέθισμα λαμβάνεις καθημερινά. Έτσι και με την μουσική. Μην μένεις σκαλωμένος στο είδος σου και κλείνεσαι σε όμορφα τραγούδια που κυκλοφορούν εκεί έξω, σε μελωδίες που σε συνεπαίρνουν και φωνές που σε ταξιδεύουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά για κάθε καινούριο μουσικό μονοπάτι. Δεν έχει σημασία τι στυλ είναι, έχει σημασία αν το γουστάρεις, αυτό και μόνο. Η μουσική είναι επιλογή στο σύνολό της και όχι στις επιμέρους κατηγορίες της, αυτές αποτελούν απλώς τις προτιμήσεις μας.
Τώρα βέβαια αυτό είναι προσωπική μου άποψη και πολλοί θα βρεθούν εναντίον μου, αλλά δε βαριέσαι. Είμαι περήφανη που μπορώ να ακούω Frank Sinatra, Tori Amos, Arctic Monkeys, Hardwell, Justin Timberlake, Beethoven, Μάλαμα και Κωνσταντίνο Αργυρό. Εσύ κάτσε με τις παρωπίδες σου!
