Ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε από τους εμβληματικότερους ηγέτες της Αριστεράς, ένας από τους πολιτικούς που δεν είχε ανάγκη επικοινωνιακές κορώνες και επιθέσεις με… πυροτεχνήματα για να ακουστεί, για να δει τη φωτογραφία του σε κάποιο πρωτοσέλιδο εφημερίδας ή το πρόσωπό του σε πλάνα ειδήσεων. Όταν το ΠΑΣΟΚ φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», εκείνος δήλωνε υπέρ της ένταξης. Το θέμα αυτό γράφεται όχι για την αγιοποίηση του Λεωνίδα Κύρκου, αλλά με την ευκαιρία της καθόδου στις Ευρωεκλογές, με τον συνδυασμό του Σταύρου Θεοδωράκη.
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως τόσα χρόνια δεν είχε κληθεί να πρωταγωνιστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αναφέρομαι στα χρόνια προ μνημονίου, εκεί που οι κομματικοί μηχανισμοί μεταβιβαζόταν από πατέρα σε γιο και κόρη. Ρίχνοντας μια ματιά στο βιογραφικό του, όπως αναρτήθηκε στη σελίδα του Ποταμιού στο internet, διαβάζω πως «αγαπά τη ΔΗΜΑΡ». Τι σου είναι αυτή η αγάπη; Κάνει τον άνθρωπο να σκέφτεται μη ορθολογικά, προφανώς. Γιατί, ποιος θα μπορούσε να αγαπά κάτι που φυλλοροεί και να μην προσφερθεί να το βοηθήσει; Ο γιος του Λεωνίδα Κύρκου αγαπά τη ΔΗΜΑΡ, αλλά προτιμά να κατέβει υποψήφιος με Το Ποτάμι, το κόμμα που όπως δείχνει θα απορροφήσει τους ψηφοφόρους της Αγίου Κωνσταντίνου. Φταίει αυτός που πάει με τον «θύτη» και όχι το «θύμα» που ψυχορραγεί; Και γιατί να υπάρχουν «θύτες» και «θύματα»; Η πολιτική είναι ένα παιχνίδι για σκληρούς παίκτες. Το επόμενο λάθος, μπορεί να είναι και το μοιραίο. Γιατί μιλάει για «αγάπη», τότε; Έτσι ανατρέπεται και η προτροπή του Μπουκόφσκι… Δεν βρίσκεις αυτό που αγαπάς και το αφήνεις να σε σκοτώσει, αλλά το σκοτώνεις εσύ!
Προσπαθώντας να μην φανώ προκατειλημμένος απέναντί του, δεν τον γνωρίζω και το βιογραφικό του είναι πολύ πλούσιο, δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που φανέρωσε την αγάπη του για ένα κόμμα, στο επίσημο βιογραφικό του, δίπλα στην αγάπη του για το Dolce, τις πίτες του Μερακλή στα Εξάρχεια, τον Βρούτο, τον Λεωνίδα.
Ποιον άλλο σκοπό, εκτός από κλείσιμο του ματιού σε ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, μπορεί να εξυπηρετεί; Και μάλιστα, με το βαρύ επίθετο που φέρει… Το θεωρώ unfair από έναν άνθρωπο που δυστυχώς για εκείνον θα κριθεί πολύ πιο σκληρά από όλους τους άλλους συνυποψηφίους του, λόγω επιθέτου.
Επίσης, βγαίνει προς τα έξω πως ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα με την οικογενειοκρατία. Αν και ο ίδιος, στο 9σέλιδο διάγγελμά του έλεγε προ 40 ημερών περίπου, πως πίσω από τα αναρίθμητα στραβά της ελληνικής πραγματικότητας βρίσκεται το πολιτικό-κομματικό σύστημα της οικογενειοκρατίας. Αυτό ισχύει για τους άλλους και όχι για το κόμμα του; Δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει τον Μίλτο Κύρκο ως συνεργάτη του και να μην τον ρίξει στην εναρκτήρια μάχη του; «Το Ποτάμι πρέπει να φέρει καθαρό νερό στη λίμνη», έλεγε στην ομιλία του στα Χανιά.
Το ρητό για τη γυναίκα του Καίσαρα είναι γνωστό. Γιατί με τόση βιασύνη θέλησαν τα στελέχη του Ποταμιού να χρησιμοποιηθεί και εναντίον τους;
ΥΓ. Εγώ πάλι εάν ήμουν ο Μερακλής με τις πίτες στα Εξάρχεια, θα ανησυχούσα για το κατά πόσο θα είναι σταθερός πελάτης και στα δύσκολα ο Μίλτος Κύρκος. Just sayin…
