Το 1979 ήταν μια χρονιά που θα σημάδευε, όχι απλά τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Η Margaret Thatcher γινόταν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας (και τελευταία έως σήμερα) και η πολιτικός αυτή που με τις αποφάσεις της, θα ξεσήκωνε ένα μεγάλο μέρος της Αγγλίας μέσα στη δεκαετία του ’80.
Άλλωστε η Thatcher είχε δείξει από την περίοδο που ήταν υπουργός Παιδείας στις αρχές των seventies ότι ήταν αποφασισμένη για σκληρά μέτρα και όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας, δεν δίστασε να τα κάνει πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που εξαγρίωσε τους Άγγλους, καθώς τα 80’s ήταν γεμάτα από πορείες, διαδηλώσεις και αντικυβερνητικά συνθήματα.
Ωστόσο αυτά δεν πτόησαν τη «Σιδηρά Κυρία», ούτε όταν η απεργία των ανθρακωρύχων κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Ούτε όταν το IRA τοποθέτησε βόμβα στο ξενοδοχείο που διέμενε. Ούτε όταν η Αργεντινή εισέβαλε στα νησιά Φόκλαν – και η Thatcher απαίτησε από το στρατό της να τα πάρει πίσω.
Ναι, σίγουρα δεν ήταν η πλέον αγαπημένη πολιτικός της Βρετανίας, αλλά σίγουρα ήταν μια γυναίκα με πάθος που πίστευε στις αρχές της και δεν έκανε βήμα πίσω.
Και μετά από 11 χρόνια στο τιμόνι της χώρας, το 1990 αναγκάστηκε (ουσιαστικά) να αφήσει τη θέση της. Οι διαμάχες μέσα στο Συντηρητικό κόμμα ήταν αρκετά έντονες και πλέον η Thatcher είχε χάσει τη στήριξη αρκετών συνεργατών της. Μετά την παραίτησή της, δημοσκόπηση έδειξε ότι το 52% των Άγγλων θεωρούσε ότι «έκανε καλό στη χώρα», ενώ το 48% διαφωνούσε.
Και μπορεί η ίδια να έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μετά το τέλος της πολιτικής της καριέρας, αλλά ο κόσμος δεν την ξέχασε. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν στις 8 Απριλίου 2013 ανακοινώθηκε ο θάνατός της, η Αγγλία χωρίστηκε και πάλι στα δύο: από τη μία ήταν αυτοί που είπαν «αντίο» στη γυναίκα που έσωσε τη Βρετανία και από την άλλη εκείνοι που πανηγύρισαν με πάρτι στους δρόμους και μπαλόνια που έγραφαν «ακόμα μισώ τη Thatcher».
