«Μην ρωτάς γιατί οι ελληνικές βραδιές της Eurovision γίνονται έθιμο, ρωτά τι μπορείς να κάνεις εσύ για να αναδείξεις το έθιμο». Θα μπορούσε να το έχει δηλώσει κάποιος… πατέρας της ελληνικής βραδιάς επιλογής του τραγουδιού για τη Eurovision, κάποιος «Kennedy» της Eurovisionολογίας.
Οι εορτές και οι πανηγύρεις (sic) χρησιμεύουν άλλωστε σε ένα σκοπό, στη διάσωση των εθνικών παραδόσεων. Έτσι, η Δευτέρα της Επιλογής, γιορτάστηκε με όση επισημότητα θα μπορούσε να εορταστεί. Και στη συλλογική μνήμη, υπήρχαν εκείνες οι σταθερές που θυμίζουν ποιοι είμαστε, που πηγαίνουμε και κυρίως, ποιοι είναι επάνω στη σκηνή.
Όπως η Καλομοίρα για παράδειγμα. Ακόμη και δισέγγονα να αποκτήσει, ποιος αμφιβάλλει πως θα είναι έτσι στην πίστα, όταν πει «ναι» στην πρόσκληση για μια ακόμη performance του Secret Combination, που ακόμη θα είναι… μυστικός;
Το Hollywood χρειάστηκε να εφεύρει το δικό του αδικημένο star, τον μόνιμα υποψήφιο και ποτέ νικητή, Leonardo Di Caprio. Για αυτή την ομολογουμένως δύσκολη, αλλά και εξόχως τιμητική για τον ίδιο δουλειά, έχουμε τον Κώστα Μαρτάκη!
Τι θα ήταν η Eurovision εάν ο «αιώνιος έφηβος» Πασχάλης, δεν εμφανιζόταν με το κορακί μαλλί του και την εξαιρετική του κουπ, που παραμένει εκνευριστικά ίδια στο πέρασμα των δεκαετιών;
Σε πείσμα των νεότερων γενιών, ο δικός μας Ρόμπερτ Ουίλιαμς, δεν θα γίνει ποτέ ο Robbie Williams των άλλων. Όσο και εάν επέμενε εκείνο το μέλος των Μέλισσες, να τον αποκαλεί… «Ρόμπι».
Όσο υπάρχει η Νύχτα της Επιλογής, πάντα θα παλλόμαστε από το «παπαπαραραααα» της «Άνοιξης» εξαιρετικά ερμηνευμένο από τη Σοφία Βόσσου, παρέα με το ζεύγος του μπούστου που στέκει ψηλά και ευτυχώς, ακόμη τιθασευμένο!
Ανάλογος είναι και ο επόμενος παραλληλισμός μεταξύ Καπουτζίδη και Κωστάλα. Όταν ο Αλέξης Κωστάλας δεν μεταδίδει αγώνα καλλιτεχνικού πατινάζ, τότε θεωρούμε πως δεν παρακολουθούμε καλλιτεχνικό πατινάζ. Αυτό είναι αξίωμα. Το αυτό ισχύει και για τον Γιώργο Καπουτζίδη και τη Νύχτα της Επιλογής.
Ολοκληρώνοντας με τις παραδόσεις, θα πρέπει να θυμίσουμε πως εάν στις πρώτες θέσεις των επισήμων δεν κάθονται μέλη πρωινάδικων, μπορεί ο διαγωνιζόμενος που έχασε να ασκήσει έφεση.
Τέλος, η παράδοση που θέλει να «κατακρίνουμε» ό,τι έχει συμβεί τη Νύχτα της Επιλογής, μία ημέρα μετά συνεχίζει κανονικά. Για το λόγο αυτό επιστρατεύονται οι χειρότεροι τεχνικοί, τα πιο κιτς τραγούδια και όλοι φροντίζουν με τον τρόπο τους οι εμφανίσεις να είναι γραφικές!
ΥΓ1. Επίσης ορκίζομαι αιώνια πίστη και αγάπη στη μία και μοναδική Μπέσσυ Αργυράκη.
ΥΓ2. Καίτη, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το φόρεμα σου!
ΥΓ3. Τι καλά που θα ήταν, εάν έγραφε ένας νέος δημιουργός ένα τραγούδι για τη Eurovvision, που θα το τραγουδούσαν όλοι εκείνοι που βρέθηκαν στη σκηνή τη Δευτέρα και μας είχαν εκπροσωπήσει τα προηγούμενα χρόνια!
ΥΓ4. Μιχάλη Ρακιντζή S.A.G.A.P.O!
