Νομίζω ότι είναι περίπου τα τελευταία 2 χρόνια που συμβαίνει αυτό. Τι; Το να κανονίζω να πάω σε ένα event με την παρέα και στο τέλος να μην εμφανίζομαι ποτέ. Και η εξήγηση είναι πάντα η ίδια: «Έσκασε θέμα τη τελευταία στιγμή». Αυτή τη φορά όμως ήμουν αποφασισμένος να πάω κόντρα στα δεδομένα μου.

Είχα κλείσει εδώ και 2 εβδομάδες το εισιτήριο για τους Black Rebel Motorcycle Club. Το πρωί της Τρίτης το πρώτα πράγμα που είπα στον Γιώργο στη δουλειά ήταν «ετοιμάσου να φύγουμε στις 7.30 σήμερα από το γραφείο, δεν το συζητάω». Ναι, για πρώτη φορά ένιωσα ότι όλα τα είχα προγραμματίσει τέλεια. Αλλά ξέρεις τι λένε για τον προγραμματισμό ε; Είναι σαν τους κανόνες, για να σπάει!

Αργά το μεσημέρι άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες και σε λίγη ώρα οι σταγόνες έγιναν μπόρα. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Αλλά το ωραίο ήταν όταν ακυρώθηκε το κεντρικό μας κείμενο. Ναι, πλέον ήμουν σίγουρα εκτός προγράμματος. Ναι, αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Και εδώ πήγαν σχεδόν όλα.

Μην στα πολυλογώ: έφυγα με την ψυχή στο στόμα, έφαγα τη βροχάρα μέχρι το κόκκαλο, δεν σου λέω για τη κίνηση στην Κηφισίας που παραλίγο να με στείλει στο Δαφνί, έφτασα σπίτι, άλλαξα σε 1,5 λεπτό, αμάξι και Γκάζι. Ήδη ένιωθα πτώμα. Σκατά. Τσάμπα η χαρά. Και μέσα στο Acro να πέφτουν κορμιά – sold out νομίζω ήταν το live. Τα είχα πάρει απόφαση, θα πέρναγα χάλια (ναι, τέτοιος είμαι, ή του ύψους ή του βάθους).

Δυστυχώς έχασα τους Noise Figures. Όμως κάτι φίλοι μου είπαν ότι έπαιξαν ωραία και χάρηκα, τα πάω πολύ τα παιδιά και τη μουσική τους. Σπρώξαμε λιγάκι, τσούκου-τσούκου και βρεθήκαμε στις πρώτες σειρές. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Εδώ και χρόνια το αποφεύγω να πηγαίνω μπροστά. Δεν νομίζω ότι το έχω, ότι το αντέχω, πλέον. Αλλά στους BRMC μάλλον μου βγήκε ένας περίεργος παλιμπαιδισμός. Και αυτός ο παλιμπαιδισμός χτύπησε κόκκινο όταν το γκρουπ βγήκε στη σκηνή.

Τόσο χτύπημα είχα να ρίξω χρόνια. Και το ένιωθα ότι δεν το είχα, κάτι στο ότι με έπαιρνε η μπάλα, ότι θα μπορούσα ανά πάσα στιγμή να ζητήσω time-out για 2-3 ανάσες (για αυτό δεν παίζω… μπάσκετ πλέον!). Αλλά εκεί, να το παλέψω, μάχη και όπου βγάλει.

Και οι Black Rebel Motorcycle Club με πώρωσαν. Είχαν το δικό τους πάθος στη σκηνή, έπαιξαν τα πιο γνωστά τους κομμάτια (ναι, ήθελα το «Love burns», αλλά…), μας ξεσήκωναν όποτε ήθελαν -τι πανικός ήταν αυτός που έγινε στο «Whatever happened to my rock and roll»-, ενώ στα καπάκια μας χαλάρωναν με κιθαριστικές μελωδίες. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να τους δω κάποια στιγμή και σε ένα βρώμικο αμερικάνικο μπαρ, να παίζουν μπροστά σε 150 ανθρώπους – νομίζω θα τους ταίριαζε. Anyway… Οι BRMC ήταν λίγα λόγια, πολλή μουσική και επαγγελματίες. Και το «επαγγελματίες» το λέω με όλη την καλή έννοια, γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να αποβάλουμε την κακή εικόνα που έχει αυτή η λέξη. Άντε με τα παραμύθια.

Για 2 ώρες τα έδωσαν όλα. Ήταν τίμιοι και ειλικρινείς, χωρίς φρου-φρου και αρώματα. Και ο κόσμος το ίδιο – τουλάχιστον μπροστά έγινε ένα μικρό πάρτι. Και sorry, αλλά επειδή διάβασα στα social media από κάποιους για το πόσο μέτριοι ήταν, εγώ δεν το είδα πουθενά. Ίσως να λειτουργεί (σε μένα) ο παλιμπαιδισμός, ίσως να λειτουργεί (σε κάποιους) η αιώνια γκρίνια made in Greece. Αλλά δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Άλλωστε δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα – ούτε να τα βλέπουμε όλοι τα πράγματα από την ίδια γωνία.

 

Και τα διάφορα αρνητικά σχόλια που πήρε το μάτι μου για κάπνα και ήχο, θα τα αφήσω να περάσουν. Πέρασα καταπληκτικά. Άλλωστε, όπως ξεκαθάρισα από την αρχή, δεν είναι κριτική αυτό. Δες το σαν ένα «ρομαντικό» κείμενο. 

Και μια μεγάλη αλήθεια: χάρηκα που είδα ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και χάρηκα ακόμα περισσότερο που αυτό το έκανα παρέα με τους κολλητούς μου. Είπαμε, η φάση είναι ρομαντισμός… 

ΥΓ.: Μετά το τέλος της συναυλίας (ξανα)κατάλαβα γιατί αποφεύγω τις πρώτες σειρές, την πολυκοσμία και το χτύπημα. Πουτάνα υπόταση, με θυμήθηκες ξανά!

ΥΓ.1: Μπόλα, άστα, γεράματα. Πλέον μόνο Μέγαρο Μουσικής, ορχήστρα δωματίου και αριθμημένες θέσεις.

ΥΓ.2: Κερασάκι στη τούρτα; Γυρνάω σπίτι, έχω πάνω μου δέκα κιλά ιδρώτα, μπύρα και είναι κομμένο το νερό στο σπίτι. Γάμα και τον νόμο του Μέρφι!