Ο Μίτσελ έβαλε το απόγευμα της Τρίτης, τον πήχη ψηλά. Εδωσε στο ματς του Ολυμπιακού με την Μπενφίκα στο “Ντα Λουζ” έναν χαρακτήρα τελικού. Ο Ισπανός… μονοδρόμησε τη νίκη σαν να είναι αυτό το τελευταίο παιχνίδι των «ερυθρόλευκων» στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός το βράδυ, στο ίδιο γήπεδο όπου η Εθνική ομάδα ολοκλήρωνε το καλοκαιράκι του 2004 τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό άθλο στην ιστορία, με έναν μόλις βαθμό θα μοιάζει να έχει κάνει ένα τεράστιο άλμα πρόκρισης. Οι «ερυθρόλευκοι» έχοντας φύγει με το εκκωφαντικό 3-0 από τις Βρυξέλλες και βγάζοντας ουσιαστικά νοκ άουτ την Αντερλεχτ (μόνο με συνεχόμενα θαύματα θα μπορούν οι Βέλγοι να διεκδικήσουν την τρίτη θέση από τον Ολυμπιακό) κρατούν τη συμμετοχή τους στο Γιουρόπα πολύ γερά στα χέρια τους. Αν μάλιστα δεν χάσουν το βράδυ της Τετάρτης από τους «αετούς» θα έχουν τον πρώτο λόγο και για τη δεύτερη θέση, αυτή που οδηγεί στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ.

Βέβαια από τη θεωρία στην πράξη ο δρόμος είναι μακρύς. Ο Ολυμπιακός παίζει σε μια πόλη όπου έχουν έρθει τα πάνω – κάτω, αλλά και όπου ο ίδιος δεν έχει καταφέρει να σκοράρει σε καμία από τις δύο επισκέψεις τους στο… βάθος βέβαια των χρόνων. Ούτε το το 1973 όταν για το Κύπελλο Πρωταθλητριών βρισκόταν απέναντι στην ομάδα του μεγάλου Εουσέμπιο, ούτε δέκα χρόνια αργότερα όταν πήγε να υπερασπιστεί το 1-0 του ΟΑΚΑ, έφυγε όμως με ήττα 3-0 από την Μπενφίκα που τότε είχε προπονητή τον Σβεν Γκόραν Ερικσον.

Από την άλλη, στην Πορτογαλία, αλλά λίγο πιο μακριά στο Πόρτο είχε ξεκινήσει την πρώτη του μεγάλη πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, την περίοδο 1998-99 όταν, αν και είχε βρεθεί πίσω στο σκορ από τους «δράκους» με 2-0 κατάφερε να ισοφαρίσει σε 2-2 με τους Γιαννακόπουλο και Γκόγκιτς και να βάλει τα θεμέλια όπου τον σήκωσαν σχεδόν μέχρι την 4άδα της διοργάνωσης.

Γενικά είναι πολλά εκείνα που συνδέουν τις δύο ομάδες, εκτός από τα χρώματα στις φανέλες. Ο Σαβιόλα που έχει παίξει 3 χρόνια στους «αετούς», ο Ρομπέρτο που έχει υπερασπιστεί την εστία τους 41 φορές, ο Φέισα που έχει κάνει το καλοκαίρι το αντίθετο δρομολόγιο, αλλά και οι Μασάδο και Σαλίνο που την είχαν αντιμετωπίσει πολλάκις ως αντίπαλοι.

Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Οχι μόνο εδώ αλλά και στην Λισσαβόνα. Για αυτό η Μπενφίκα είναι μια ομάδα που στόχος της είναι να πνίξει τον αντίπαλο στα πρώτα λεπτά, εκμεταλλευόμενη και το… βουητό που προκαλούν οι πάνω από 60.000 Λουζιτανοί που γεμίζουν το Ντα Λουζ. Αν τα καταφέρει τότε… αντίο ζωή. Αν όχι, τότε είναι αυτή που προσπαθεί να κυνηγήσει φαντάσματα μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Σύμμαχος του Ολυμπιακού, μπορεί να αποδειχτούν τα πολλά προβλήματα που έχουν οι «αετοί» κυρίως στις σχέσεις κόσμου, διοίκησης και προπονητή. Ο Ζορζ Ζέσους είναι στα σχοινιά και αν δεν ήταν τα 7 εκατ. ευρώ που είναι η αποζημίωσή του (θα την εισπράξει όλη αν δεν βρει δουλειά μέσα σε δύο χρόνια, αν βρει θα πάρει τα μισά), ο πρόεδρος Λουίς Φελίπε Βιέιρα, μάλλον θα τον είχε διώξει μετά την ήττα από την Παρί ΣΖ, όταν οι «αετοί» δεν είχαν πεθάνει στον αέρα, όπως υποστηρίζει ο Νότης Σφακιανάκης, αλλά στο έδαφος και μάλιστα μόλις στα πρώτα 30 λεπτά της αναμέτρησης.

Επίσης η ψυχολογία στα αποδυτήρια μετά τους τρεις χαμένους τίτλους πέρυσι στο φινάλε (πρωτάθλημα, Κύπελλο και Γιουρόπα χάθηκαν στις καθυστερήσεις) δεν είναι και η καλύτερη, όπως στο ναδίρ είναι και οι σχέσεις του προπονητή με το μεγάλο αστέρι και σκόρερ της ομάδας Καρδόσο.

Ο Ζέσους είναι πάνω – κάτω στην ίδια θέση που βρισκόταν και ο Μίτσελ πριν από τις Βρυξέλλες, ή ο Ζαρντίμ παλιότερα πριν την Μονπελιέ. Ομως και οι δύο προπονητές του Ολυμπιακού πέτυχαν ισάριθμες εκτός έδρας νίκες και παρέμειναν στη θέση τους, με τον Ισπανό μάλιστα να έχει βγει ιδιαίτερα ενισχυμένος, παρά τις μουρμούρες στο ξεκίνημα. Ο Πορτογάλος ψάχνει και αυτός το ξέσπασμα που θα διώξει τα σύννεφα από το στάδιο του φωτός και ο Μίτσελ αυτό το γνωρίζει.

Το θέμα είναι το πώς ο τεχνικός του Ολυμπιακού θα καταφέρει να βάλει στην άκρη την δική του ποδοσφαιρική λογική για παιχνίδι που δεν στηρίζεται τόσο στην τακτική αλλά στο ταλέντο και στις εξάρσεις και να ετοιμάσει την ομάδα του να πατήσει όχι σε χόρτο, αλλά σε… σκακιέρα. Στις Βρυξέλλες, το αλλοπρόσαλλο σύστημα πάτησε στα χέρια του Ρομπέρτο και στην εκτελεστική δεινότητα του Μήτρογλου και πέτυχε, αν και… έτυχε. Ομως η Μπενφίκα δεν είναι Αντερλεχτ και κάθε μέρα δεν μπορεί να είναι Αη-Γιαννιού…