Ο Κ. Μπόλας μας προτείνει τα κομμάτια που ανακάλυψε, άκουσε και -στο τέλος- τον κόλλησαν.
French Films – Special Shades
(από το άλμπουμ “White Orchid”, 8/4/2013)
Indie pop και στο δεύτερο, μόλις 36 λεπτών, άλμπουμ των Φινλανδών που αν και ψυχεδελίζουν λίγο τον ήχο τους από το πρώτο αλά The Drums δίσκο, παρόλα αυτά παραμένει ένα συγκρότημα που φαίνεται να έχει μέλλον. Άσε που θα σου θυμίσουν λίγο και Jesus & The Mary Chain.
Froth – Lost My Mind
(από το άλμπουμ “Patterns”, 4/7/2013)
Αστείρευτη πηγή το Λος Άντζελες στην δημιουργία συγκροτημάτων που αναβιώνουν με εξαιρετικό τρόπο τα ψυχεδελικά 60s. Άλλη μια μπάντα λοιπόν που όπως η ίδια θέλει να λέει, παίζει BBQ Rock(!) και αυτό γιατί ο ήχος τους θυμίζει καλοκαίρι καθισμένος στην πίσω αυλή πίνοντας μπύρα, τρώγοντας χοτ ντόγκ και καπνίζοντας άπειρους μπάφους. Όχι πως έχουν άδικο δηλαδή αν ακούσεις τα κομμάτια τους. Για όσους αγαπάνε τους Growlers και τους Allah-Las ας κάνουν λίγο χώρο και τους Froth.
Gentlemen – Children of The Setting Sun
(από το άλμπουμ “Night Reels I, 11/11/2013)
Λονδρέζοι ψυχεδελάδες που ακροβατούν ανάμεσα σε Blur (εποχής Beetlebum), Tame Impala αλλα και Stone Roses και που μπορεί να μην φτάνουν στο τέλειο απόσταγμα από τις επιρροές που προανέφερα αλλά η γεύση που σου αφήνει είναι αρκετά νόστιμη. Ξεκίνα από το αυτό το EP τους και συνέχισε με το πιο καλό «Night Reels II» που κυκλοφόρησε πριν κάτι μέρες.
Water Liars – I Want Blood
(από το άλμπουμ “Water Liars”, 2/4/2014)
Rock μπάντα από τον Μισισιπή που ερωτεύτηκα με την πρώτη ακρόαση. Θυμίζουν My Morning Jacket αλλά και Grizzly Bear και ο frontman Justin Kinkel-Schuster παίρνει αυτομάτως μια περίοπτη θέση στις αγαπημένες μου φωνές. Μια μπάντα που ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα στο συναισθηματικό rollercoaster που σου προκαλεί ο δίσκος.
Damon Albarn – Lonely Press Play
(από το άλμπουμ “Everyday Robots”, 28/4/2014)
Για πάντα η φωνή του Damon Albarn θα μου προκαλεί μια τεράστια μελαγχολία σε ότι τραγούδι και να πει. Την θεωρώ τόσο συναισθηματική που όσες γλαδιόλες και να κρατάει ο Moz στα δικά μου αυτιά δεν τον πιάνει μία. Και στο άκουσμα του «Lonely Press Play» δικαιολογεί πλήρως τα λεγόμενα μου. Μοναδικός απλά.
