Κάτι καινούργιο συμβαίνει στο Pompidou. Το βλέπεις περνώντας απέξω από το δρόμο. Ένα κορίτσι που ποτίζει ένα γλυπτό του Simon Fujiwara, μια αναπαράσταση του Νέου Pompidou. Ποια άλλη θα το έκανε; Χορευτές σε απίθανες στάσεις και το κοινό γύρω τους και ανάμεσα τους κάνει κύκλο για ακούσει τις ιστορίες τους σε σχέση με το χορό. Δε γνωρίζουν ποτέ ποιες ιστορίες είναι δικές τους και ποιες του χορογράφου Xavier Le Roy, του άνδρα λάστιχο που το σώμα του υιοθετεί τις πιο απίθανες στάσεις στο “Self Unfinished” και υπό τις οδηγίες του μια νεαρή χορεύτρια στη  «Giszelle» αναπαριστά μέσα από το χορό την ιστορία της δυτικής κουλτούρας. Πότε  είναι η Brigitte Bardot στο Le Mépris,  πότε ο Michael Jackson  στο Moon Dance ή ο νεκρός στο Blow up. Ο δημιουργός είναι πάντα παρόν αλλά και πάντα αόρατος.

Όλα άρχισαν από ένα είδος post-it του Marchel Duchamp που έγραφε Allégorie d’oubli και έτσι το θέμα δεν άργησε να σχηματιστεί γύρω από το δίπολο Μνήμη και Λήθη, κάτι σαν τη ζωή και το θάνατο όπως λέει ο συγγραφέας Marc Augé. Στη συνέχεια, βλέπουμε ένα εκλεπτυσμένο γκράφιτι του αμερικάνου καλλιτέχνη Mel Bochner, “Forgetting is the only continuum” , ένα είδος σιωπηλής συμφωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το Νίτσε που έλεγε ότι η λήθη είναι ένας θετικός και ενεργός μηχανισμός που μας βοηθάει να ξεφορτωθούμε ένα κομμάτι των αναμνήσεων μας και να τις αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο, κάτι που είναι χρήσιμο για τη ζωή μας, για το παρόν και για το μέλλον μας. Αν δεν υπήρχε αυτός ο μηχανισμός, θα γινόμασταν πιθανότατα ότι και ο ήρωας του Borjes, o Funes, ένας νεαρός άνδρας που μπορούσε να θυμηθεί και την παραμικρή λεπτομέρεια αλλά είχε μηδενικές ικανότητες δημιουργικής σκέψης.

Η σκηνογραφία είναι ακόμα ένα στοιχείο που δένει απόλυτα με τη μνήμη και τη λήθη καθώς είναι μέρος μιας ιδιότυπης παράδοσης όπου κρατάει την ίδια διάταξη με αυτή της προηγούμενης έκθεσης του Pierre Huyghe όπως άλλωστε και ο ίδιος κράτησε στοιχεία από την έκθεση του Mike Kelley. Ο άγγλος καλλιτέχνης Ryan Gander ζήτησε από την Emma Lavigne, την επιμελήτρια της έκθεσης του Huyghe να μας ξεναγήσει νοητικά στην έκθεση όταν αυτή είχε πλέον ξεστηθεί, κάτι σαν το βίντεο του Melvin Moti, “No Show’ στο μουσείο του Hermitage όταν στους τοίχους του κρέμονταν μόνο άδεια κάδρα ή τα έργα της Sophie Calle για τη σειρά “Dérobés” όπου ζήτησε από το προσωπικό του μουσείου και τους επισκέπτες να περιγράψουν τι βλέπουν ή τι θυμούνται στα άδεια κάδρα που φιλοξενούσαν  τα έργα που κλάπηκαν. Οι φίλοι της Σόφι της θύμισαν με ένα μπλουζάκι  ότι ξέχασε να κάνει παιδιά, “Oops! I forgot to have children!”

Ακριβώς δίπλα στο χώρο 315 όλη τη μέρα μπορείτε να παρακολουθήσετε βιντεοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις αφού ο χορός είναι το κατεξοχήν μέσο που βασίζεται στη μνήμη. Στην είσοδο θα βρείτε τους χορογράφους Manuel Pelmus και Alexandra Pirici που μετα-ερμηνεύουν σημαντικές στιγμές της ιστορίας του μουσείου μέσα από την κίνηση και το λόγο. Μπορεί να τους θυμάστε από τη Μπιενάλε της Βενετίας όπου οι θεατές συμμετείχαν άμεσα σε αυτή την ιστορική διαδρομή.

Οι εκπλήξεις, όμως, δεν τελειώνουν καθώς οι υπεύθυνοι για τη ξενάγηση στο χώρο κρατάνε καλά κρυμμένα μυστικά. Η Nina Beier και η Marie Lund έδωσαν αυστηρές οδηγίες να ακούσουμε μια μόνο φορά μια λίστα δέκα έργων που δεν συμπεριλήφθηκαν τελικά την έκθεση για διάφορους λόγους αλλά υπό την απαίτηση των επισκεπτών μπορούμε να τα ενεργοποιήσουμε και να καλέσουμε το κοινό σε ένα νοητικό ταξίδι ώστε να τους εμπλέξουμε σε ένα είδος άτυπου storytelling.

Ο Sebastien Remy έδωσε μια σειρά από ανέκδοτα και ιστορίες γύρω από τη μνήμη και τη λήθη που λειτουργεί σαν αόρατο χαλί στη ξενάγηση. Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται για δυο ακόμα εβδομάδες. Stay tuned.