Η αρχική μου επαφή μαζί τους έγινε όταν στον ραδιοφωνικό σταθμό που δουλεύω, το κομμάτι τους «F For You» με την Mary J. Blige στα φωνητικά, πασαρίστηκε σαν fresh track που πρέπει να ακούσεις. Εκείνη τη στιγμή άκουσα μαζί με τους ακροατές μου για πρώτη φορά τους ήχους του made in Britain διδύμου και οφείλω να ομολογήσω ότι ενθουσιάστηκα αρκετά, εντύπωση που θα γινόταν ακόμα πιο έντονη όταν θα έπαιρνα στα χέρια μου το «Settle».
Αυτό που παρατήρησα ευθύς αμέσως, είναι το πλήθος των συνεργασιών που έχουν με δικά μου αγαπημένα πρόσωπα της μουσικής σκηνής, αλλά και ευρέως γνωστά επίσης. AlunaGeorge, Jesse Ware, Jamie Woon, London Grammar. Είναι αυτό που με μία πρώτη ματιά σε εντυπωσιάζει περισσότερο, γιατί έρχεται αμέσως στο νου η σκέψη ότι για να συνεργαστούν μαζί τους αυτά τα ονόματα, τότε σημαίνει ότι οι Disclosure έχουν κάτι καλό να δώσουν στο κοινό.
Μικροί σε ηλικία, ο Guy είναι 21 και ο Howard μόλις 18, έχουν καταφέρει έναν μοναδικό συνδυασμό μουσικών γούστων. Ο πρώτος αγαπά την pop κουλτούρα συνυφασμένη με την dance επιρροή και ο δεύτερος μοιάζει διάδοχος των Chemical Brothers και Daft Punk, με τους οποίους αναπόφευκτα συγκρίθηκαν, κυρίως κάτω από την ομπρέλα της ταμπέλας European electronic duo, ίσως λόγω και της πολύ κοντινής κυκλοφορίας των δισκογραφικών τους δουλειών.
Πολλοί αναρωτιούνται αν μπορείς να χαρακτηρίσεις τη μουσική τους deep house κι αν κατ’ επέκταση, συμβάλλουν και εκείνοι στο hype που έχει αυτή τη στιγμή το συγκεκριμένο είδος, αλλά οι Disclosure μπορούν να θεωρηθούν πιο multi-genre κι αυτό επειδή το Settle είναι ένα σχεδόν άρτιο ηχητικό πάντρεμα house μουσικής με στοιχεία R&B, dubstep, synthpop και garage. Εάν τους ακούσεις, θα πιστέψεις πως αυτό που δίνουν στο κοινό τους είναι κάτι ίσως πιο βαθύ από τα tracks του Deadmau5 για παράδειγμα. Καταφέρνουν να κρατήσουν τον εφήμερο χαρακτήρα των απανταχού club anthems με τρία hit singles όπως το «Confess To Me», «Voices» και «Help Me Lose My Mind», αλλά ταυτόχρονα η μελωδικότητα του «White Noise» σε εθίζει λίγο πριν μετατραπεί σε ηλεκτρονικούς ήχους, ενώ γίνεται πιο μεθυστική η συνεχής εναλλαγή αυτών των δύο.
Αν με ρωτάς τι μπορεί να πάει στραβά στην περίπτωσή τους, μπορώ να πω πως θα τους στοιχίσει μόνο εάν αλλάξουν στη βάση της τη μουσική τους. Ναι μεν όλοι οι καλλιτέχνες κάποια στιγμή περνάνε από εκείνη τη φάση όπου πειραματίζονται και ενίοτε, απογοητεύουν και πάρα πολλούς fans με LPs που οι περισσότεροι βάζουν στη μαύρη λίστα, αλλά εάν χαθεί η πλειοψηφία των στοιχείων που ανέφερα πιο πάνω, τότε θα έχουν καταστρέψει μόνοι τους το brand τους και θα αποτελέσουν έναν ακόμα διάττοντα αστέρα, από τους πολλούς που έχουμε δει να σκάνε σαν πυροτέχνημα για μία σεζόν και στη συνέχεια δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτα ποιοτικό ή διαφορετικό από τη μάζα.
Πάραυτα, δε μπορεί παρά να αποτελεί δείγμα ότι φέρνουν φρέσκο αέρα, το γεγονός πως το «Settle» ντεμπούταρε στην κορυφή του UK Albums Chart και όπως έχω ξαναπεί, οι Βρετανοί ξέρουν καλά να διαλέγουν ποιον θα στείλουν στο Νο1 και νομίζω, δίνουν μαθήματα σε όλους τους υπόλοιπους. Ξέροντας επομένως ορισμένα στοιχεία για αυτό το duo, δες τη live εμφάνισή τους στα τελευταία Brit Awards που έγιναν πριν μερικές μέρες, όπου εμφανίστηκαν live με τη Lorde και τους AlunaGeorge, ενώ κυριάρχησαν με 4 υποψηφιότητες, μεταξύ αυτών και στην κατηγορία για British Breakthrough Act.
Μπορεί να είναι μικροί ακόμα για να θυμούνται ή για να έχουν βιώσει την παλιά εποχή ακμής της μουσικής που αντιπροσωπεύουν, αλλά όπως χαρακτηριστικά διάβασα και πολύ εύστοχα διατυπώθηκε από έτερο αρθρογράφο, οι Disclosure καταφέρνουν να ξεφύγουν από την κλασική κατάρα της νέας γενιάς στη μουσική που αναπόφευκτα ό,τι δημιουργεί μοιάζει σα φτηνή κόπια του παρελθόντος.
Λαμβάνοντας ως δεδομένο το τεράστιο γκελ που έχουν αυτή τη στιγμή και τις πωλήσεις τους που συνεχώς αυξάνονται, η συνέχειά και το μέλλον τους προδιαγράφονται εξόχως λαμπρά, γι’ αυτό asap βάλε στη δισκοθήκη σου -διαδικτυακή και μη- το πρώτο τους studio album.
