«Αν βαρεθείς το Λονδίνο, έχεις βαρεθεί τη ζωή». Αυτό θα το ακούς σε σταθερή βάση, όσα χρόνια και αν περάσεις εδώ. Στην αρχή θα το εκλάβεις ως ένα κενό σχόλιο, ως ένα σύνθημα οπαδικών διαστάσεων. Μην διαγράψεις αυτή την έκφραση όμως, διότι κάθε μέρα που ξυπνάς και βγαίνεις έξω, θα την επαληθεύεις.
Ήλιος. Η χαρά του νοτιοευρωπαίου στην Αγγλία. Γυαλιά ηλίου και ξεκινάς για μάθημα. Δύο ώρες μετά βγαίνεις για το break σου να πιεις έναν καφέ στο μπαλκόνι του Somerset House και αντικρίζεις μαύρα σύννεφα και ένα ψιλόβροχο, το οποίο όλο και δυναμώνει. Σου αρέσει να αυτοσαρκάζεσαι; Φόρα τα γυαλιά σου και περπάτα στη βροχή, λέω εγώ. Διότι όταν βρίσκεσαι μες στην μπόρα, έχεις ακόμα τον εαυτό σου για ψυχαγωγία. Απλώς μετά μην ξεχάσεις μια σύντομη στάση στα Boots για ένα αντιπυρετικό.
Ευτυχώς μπαίνεις στο μετρό και κάπως σώζεσαι από τη βροχή. Το μετρό αποτελεί μια κινητή περίληψη αυτής της πόλης. Πανσπερμία ανθρώπων με διαφορετικό προορισμό μοιράζονται ένα σταθμό ή ένα βαγόνι. Κάποιοι διαβάζουν εφημερίδες, άλλοι χαζεύουν στα iPad τους, άλλοι ακούνε μουσική, άλλοι τρώνε, άλλοι πίνουν και αν είναι πρωί ακόμα, κάποιοι ξυρίζονται κιόλας. Βλέπεις έναν τύπο με φούστα, τιγρέ μπότα με τακούνι στο ένα πόδι και αθλητικό τακούνι της Nike (ναι, υπάρχει) στο άλλο και έναν ορθόδοξο Εβραίο με κίπα, παλτό και καπέλο από δίπλα του. Θα δεις πολλά εκεί, αλλά η ποικιλία αυτή που χαρακτηρίζει το μετρό του Λονδίνου δεν βρίσκεται μόνο κάτω από τη γη, αλλά και στην επιφάνεια.
Φτάνεις φρεσκολουσμένος από τη βροχή στο σπίτι σου και πας να πλύνεις χέρια (αυτοί με ελαφριά μορφή OCD θα με καταλάβουν). Καυτό ή κρύο; Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση και όχι, δεν γράφει ένας μεσήλικας που θυμάται τα νιάτα του στο Λονδίνο. Ακόμα και στα σπίτια καινούργιας κατασκευής, σαν αυτό όπου διαμένω, αυτή η επιλογή επικρατεί, σαν τη μοναρχία σε τούτη τη χώρα.
Η αντιφατικότητα του Λονδίνου και όλα αυτά που έχει να σου προσφέρει είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς να βαρεθείς αυτή τη πόλη, χωρίς να έχεις βαρεθεί τη ζωή
Παρασκευή βράδυ. Η κούραση της εβδομάδας σε προτρέπει να καταφύγεις σε πιο χαλαρά βραδινά πλάνα, πάντα με την υπόσχεση προς τον εαυτό σου ότι η έξοδος του Σαββάτου θα είναι μια άλλη ιστορία. Μια χαλαρή βόλτα το βράδυ της Παρασκευής ή του Σαββάτου στο κέντρο είναι ο καλύτερος τρόπος να δεις τη τρέλα αυτής της πόλης. Το βαρύ κλίμα που δημιουργεί η αριστοκρατική και μεγαλομανής αρχιτεκτονική των περισσότερων κτιρίων στο Λονδίνο πολλές φορές σε ξεγελάει, προσφέροντας μια σοβαρότητα που αγκαλιάζει αυτή τη πόλη (μπορεί βέβαια να φταίει και η προφορά τους). Τελικά όμως, αυτή η σοβαρότητα, καταλήγει να μοιάζει στη πραγματικότητα με σοβαροφάνεια κάνοντάς μας θύματα του “φαίνεσθαι” και του “είναι”. Εκεί που περπατάς θα δεις τύπισσες σε μια Hummer λιμουζίνα να τσιρίζουν απ’το παράθυρο, έχοντας πετάξει τα πάντα έξω για το «άρτος και θεάματα», υποθέτω πάντα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο περνάει μια κυρία με μπούρκα. Λίγο πιο κάτω, ένας άστεγος να κοιμάται σε ένα παγκάκι και στο κόκκινο φανάρι περιμένει μια Rolls Royce με φιμέ τζάμια. Βροχή-ήλιος, κρύο-ζεστό, συντηρητικό-απελευθερωμένο, πλούσιο-φτωχό και οι αντιθέσεις δεν σταματάνε.
Θυμάμαι τον Φεβρουάριο να βλέπω στην τηλεόραση την ανακοίνωση της ψήφισης του νομοσχεδίου στη Βουλή των Κοινοτήτων (κάτω βουλή) που έφερνε τον γάμο μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλλου ένα βήμα πιο κοντά στη πραγματικότητα. Σε μια βουλή όπου οι φύλακές της κουβαλάνε ακόμα σπαθιά, ένας υπάλληλος, φορώντας την κλασσική περούκα της Βικτωριανής Εποχής, και στα πλαίσια του γνωστού τελετουργικού, μεταφέρει το αποτέλεσμα της ιστορικής αυτής απόφασης στον πρόεδρο της βουλής:
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στο οξύμωρο στοιχείο που χαρακτηρίζει αυτή τη πόλη. Η έκφραση που χρησιμοποίησα στην εισαγωγή δεν ήταν άσχετη με το υπόλοιπο. Η αντιφατικότητα του Λονδίνου και όλα αυτά που έχει να σου προσφέρει είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς να βαρεθείς αυτή τη πόλη, χωρίς να έχεις βαρεθεί τη ζωή. Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα για να σου κινήσει την περιέργεια, να σε εμπνεύσει και να σου δώσει κίνητρο να ζήσεις τη πόλη στο μέσο και στο άκρο της. Εκεί που βρίσκεις ενδιαφέρον για το Λονδίνο, βρίσκεις ενδιαφέρον και για τη ζωή. Εν κατακλείδι και παραφράζοντας λίγο τους ιστορικούς Beastie Boys αν μου επιτρέπεται, London you make it happen.
