«Πάλι μετακομίζεις;». Ο φίλος μου στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής απορούσε τι συμβαίνει τέλος πάντων μαζί μου κι αλλάζω  διευθύνσεις πιο συχνά κι από ερωτικούς συντρόφους. Μετά από τέσσερις (ναι, τέσσερις) μετακομίσεις  μέσα σε μόλις ένα χρόνο, το Παρίσι απέκτησε ακόμη έναν… vagabond. Εμένα!

Στην πραγματικότητα, αν ήμουν αυθεντικός vagabond θα πήγαινα από μέρος σε μέρος με μια βαλίτσα στο χέρι. Όμως δεν είμαι τόσο μποέμ ώστε να ζω ένα χρόνο μόνο με πέντε-δέκα αλλαξιές ρούχα. Κι έτσι, αδειάζοντας  ένα ακόμα σπίτι, αναρωτιόμουν πως κατάφερα τα 25 κιλά υπάρχοντα που επέτρεπε το όριο της αεροπορικής μου εταιρίας από Αθήνα-Παρίσι, μέσα σε ένα χρόνο, να τα κάνω 25 βαλίτσες. Βαλίτσες τις οποίες, εκτός από άχρηστα αντικείμενα,  κατάφερα να γεμίσω με εμπειρίες, αναμνήσεις, συναισθήματα, ανθρώπους, μαθήματα και παθήματα. Πολλά παθήματα.

Κι αν κάτι έχω πετάξει για τα καλά στα σκουπίδια, αυτό είναι η βαλίτσα με τους  φόβους, τις αναστολές, τους ανθρώπους που δεν (με) αξίζουν, και το μετεφηβικό ανέμελο εαυτό μου. Αυτόν που μέχρι πρόσφατα  δεν είχε αναλάβει καμία σοβαρή ευθύνη και τα μόνα τηλεφωνήματα  που δεχόταν ήταν για πάρτυ, εξόδους, καφέδες, ξενύχτια, αλκοόλ…

Μεταναστεύοντας και ξεκινώντας τη ζωή μου ουσιαστικά από το μηδέν έμαθα τι σημαίνει επιβίωση, ανεξαρτητοποίηση και τι σήμαίνει να ανακαλύπτεις τον ώριμο, ενήλικο, υπεύθυνο εαυτό σου, που μπορεί να μην είναι τόσο διασκεδαστικός όσο ο προηγούμενος, αλλά τουλάχιστον στο τέλος του μήνα μπορεί να πληρώσει μόνος του όλες τις υποχρεώσεις.

Αν κάτι έχω πετάξει για τα καλά στα σκουπίδια, από τότε που ήρθα στο Παρίσι, αυτό είναι η βαλίτσα με τους  φόβους, τις αναστολές και τους ανθρώπους που δεν (με) αξίζουν!

Η αλήθεια είναι ότι το Παρίσι με άλλαξε. Ο μοναδικός σύνδεσμος ανάμεσα στον π. Π. (προ Παρισιού) και μ.Π (μετά Παρισιού) εαυτό μου είναι η Ε., η σοφή συγκάτοικος όπως την αποκαλώ, που όχι απλά είναι η πιο σημαντική αποσκευή μου τον τελευταίο χρόνο, αλλά είναι και ο μόνος άνθρωπος που έχει γνωρίσει και αποδεχτεί εξίσου τους δύο εαυτούς μου. Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουν δει ακόμα την καινούρια βερσιόν. Και στην Γαλλία δεν γνωρίζουν την παλιά.

Κι όταν έχεις φτάσει σε σημείο που κάποιος Γάλλος, ΓΑΛΛΟΣ, με χιουμορ ΓΑΛ-ΛΙ-ΚΟ, σου λέει ότι δεν είσαι καθόλου αστεία και διασκεδαστική, κι όταν κανείς σε αυτήν την πόλη δεν έχει ακούσει ένα χρόνο τώρα το δυνατό χαρακτηριστικό σου γέλιο (φαντάσου κάτι ανάμεσα σε χειρόφρενο και τσαγερό που σφυρίζει), τότε αυτό να ξέρεις σημαίνει ότι όσα έζησε η Greta Gerwig ως Frances Ha στην τελευταία ταινία του Noah Baumbach δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνάς εσύ στο Παρίσι.

Εκτός από αντικείμενα και  στιγμές, οι αποσκευές που έπρεπε να μετακομίσουμε είχαν μέσα και τη Rosa Bonheur, το χρυσόψαρο που απέκτησα τον περασμένο Απρίλη. «Αν η Rosa ζήσει έξι μήνες σημαίνει ότι είμαστε αρκετά υπεύθυνες και μπορούμε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο». Η Ε. είχε γνέψει θετικά τότε στην πρότασή μου, με τη σιγουριά ότι, όχι εξάμηνο, αλλά ούτε βδομάδα δεν θα  έβγαζε η Rosa με εμάς συγκατοίκους. Ο μήνας είναι Οκτώβριος, η Rosa βρίσκεται απέναντί μου και κολυμπάει στην γυάλα της που έχουμε τοποθετήσει στο νέο μας πια σαλόνι. Η πρόκληση της βδομάδας ; Να πείσω την Ε. πως ο καλύτερος φίλος ενός vagabond είναι … ένα κουτάβι!

À bientôt,

M.