Σε πρόσφατό μου ταξίδι στις Βρυξέλλες, σε αυτή τη βροχερή πόλη που μόνο η μπύρα κεράσι μπορεί να σου προκαλέσει έκπληξη, αναζήτησα και εγώ ανάμεσα σε όλους τους άλλους ταξιδιώτες ένα ξεχωριστό γλυκό σοκολάτας για να δικαιολογήσω μεταξύ άλλων την παρουσία μου στην πόλη. Παρότι, γνωστοί οι Βέλγοι για την αναγωγή της σοκολάτας σε επιστήμη, δεν με εξέπληξαν καθότι δεν είμαι μεγάλη λάτρης της σοκολάτας (ναι, ανήκω σε αυτή την υποχθόνια, μισητή και σπάνια κατηγορία ανθρώπων).
Στη Grande Place στο περίφημο κατάστημα Neuhaus μάταια η πωλήτρια προσπαθούσε να με πείσει για τα εξαιρετικά σοκολατάκια που μόνο σε αυτό το γεμάτο μυρωδιές μαγαζί θα μπορούσα να βρω. Σταμάτησα να την ακούω όταν το βλέμμα μου τράβηξε ένα γλυκό με το όνομα… Τρόικα. Πρώτη μου σκέψη, μα φυσικά η τρόικα είναι παντού… μεταμφιεσμένη σε γλυκό για να μου υπενθυμίσει τη δόση της εφορίας. Τρόμος και απέχθεια με κυρίευσαν. Επρόκειτο για μια πάστα αμυγδάλου με… γλυκόπικρη γεύση. Όπως άλλωστε και η «γεύση» που έχει αφήσει η τρόικα στους λαούς της Ευρώπης.
Φυσικά και δεν αγόρασα το γλυκό. Αναρωτήθηκα όμως γιατί μπήκαν στη διαδικασία να το ονομάσουν έτσι. Στην χώρα μου ποτέ κανείς δεν θα έδινε τέτοιο όνομα κυρίως σε γλυκό διότι με το που θα το έβλεπε θα θυμόταν (ξανά) τη δόση του χαρατσιού που χρωστάει, το επίδομα θέρμανσης που δεν ξέρει αν θα πάρει, το μισθό του που έχει κινεζοποιηθεί και θα κατέληγε στο ότι η συντέλεια του κόσμου πλησιάζει.
Οι βέλγοι όμως, όπως ο Ντέιβιντ (με τον οποίο γίναμε φίλοι στην επιστροφή από Βρυξέλλες- Αθήνα) δεν σκιάζονται όπως εμείς την τρόικα. Έχουν βγει και ωφελημένοι μάλιστα από ετούτη την ευρωπαϊκή συγκυρία. Το μόνο που φοβούνται, όπως μου εκμυστηρευτικέ, είναι «μη γίνουμε τόσο φτωχοί όσο εσείς». Ξάφνου, ένα κύμα υπερηφάνειας και αυτοπεποίθησης με πλημμύρισε που δεν ήξερα τι να πω.
Γύρισα το βλέμμα μου στην εφημερίδα που κρατούσα κατά τη πτήση και συνέχισα να διαβάζω (σα να ήταν στημένο το σκηνικό) για τις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας από την ελληνική κυβέρνηση, τις διαπραγματεύσεις που γίνονται σε τεντωμένο σχοινί, την κυβέρνηση που θέλει να μπει σε θέση μάχης (μάλλον οξύμωρο σχήμα) και την ακατάληπτη επιμονή των τροικανών να απολυθούν και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, να μπουν και άλλοι φόροι.
Σε εκείνο το σημείο λοιπόν νοστάλγησα την πάστα «Τρόικα», μετάνιωσα που δεν αγόρασα όλα τα αποθέματα του μαγαζιού από το εν λόγω γλυκό και δεν τα πήρα στην Ελλάδα να κάτσω έξω από το υπουργείο Οικονομικών να μπουκώσω τους τροικανούς μέχρι να σκάσουν (πριν ποινικοποιηθεί και η προσφορά γλυκού στους ξένους σαν καλωσόρισμα α λα εξαγριωμένου πολίτη).
Έπειτα από αυτή την ειλικρινή αλλά λαϊκιστική και καταδικαστέα σκέψη για πολλούς, γύρισα προς τον Ντέιβιντ και του είπα «Ελπίζω εσείς να μην το ανεχθείτε» για να εισπράξω ένα γέλιο συμπόνιας.
Ακόμη και η αυθεντική συνταγή της Τρόικας έχει γαλανόλευκο χρώμα. Πάλι εμείς είμαστε το παράδειγμα προς την υφήλιο. Άλλοτε προς μίμηση, άλλοτε προς αποφυγή… Αλλά και πάλι, στο επίκεντρο!
