«Στέκομαι εδώ μπροστά σας όχι ως προφήτης αλλά ως ένας ταπεινός υπηρέτης σας. Οι ακούραστες και ηρωικές θυσίες σας με έφεραν εδώ σήμερα». Αυτά ήταν τα λόγια ενός ανθρώπου που ήταν και πάλι ελεύθερος μετά από 27 χρόνια φυλάκισης.
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Φεβρουαρίου 1990, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στη Νότια Αφρική, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο πανηγύριζαν. Πανηγύριζαν για μια νίκη κατά του ρατσισμού. Πανηγύριζαν για την απελευθέρωση του Nelson Mandela, της «σημαίας» της ισότητας και του ανθρώπου που τα επόμενα χρόνια θα γινόταν πρόεδρος της χώρας του. Ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής.
Μια θέση που την άξιζε περισσότερο από κάθε άλλον. Άλλωστε ήταν αυτός, μαζί με πολλούς συμπατριώτες του, τα έβαλε με το καθεστώς του Απαρτχάιντ και το πλήρωσε.
Σε μία από τις πολλές δίκες του τη δεκαετία του ‘60, ο Mandela καταδικάστηκε σε ισόβια το 1964 για προδοσία και από τότε ξεκίνησε ένας αγώνας για τη δικαίωσή του. Αλλά με τους δικούς του όρους, καθώς ο Mandela ποτέ δεν λύγισε μέσα στη φυλακή. Ακόμα και όταν του πρότειναν την απελευθέρωσή του, αρκεί να αποκηρύξει τη βία, εκείνος είπε «όχι». Όχι επειδή ήταν υπέρ της βίας, αλλά επειδή ήθελε να βγει σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα είναι ίσοι.
Τελικά αυτό έγινε το 1990, ενώ 4 χρόνια αργότερα ανέλαβε την Προεδρία της Νοτίου Αφρικής και έμεινε σε αυτή τη θέση για μια 5ετια.
Ο Nelson Mandela άφησε την τελευταία του πνοή στις 5 Δεκεμβρίου 2013.
«Καθώς περνούσα τις πύλες αισθανόμουν ότι, έστω και στα 71 μου η ζωή μου ξεκινούσε ξανά. Οι 10.000 ημέρες στη φυλακή είχαν επιτέλους τελειώσει» έγραψε για την ημέρα της αποφυλάκισής του.
