Σνομπάρεις τους δημοσιογράφους, αποχωρείς έξαλλος από τη συνέντευξη Τύπου και στην επόμενη εμφάνισή σου φοράς στο κεφάλι μια χαρτοσακούλα, θέλοντας να περάσεις ένα μήνυμα. Δεν ξέρεις το μήνυμα, αλλά δεν έχει σημασία. Το πέρασες, γιατί όλα τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω σου (με τα καραγκιοζιλίκια).
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να συμβούν σε μια συνέντευξη Τύπου του Jose Mourinho (στην καλύτερη) ή σε κάποιο event μεξικάνικης πάλης (στη χειρότερη). Εκεί που το θέαμα θέλει και την τρέλα του. Αλλά, όχι, συνέβησαν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου ο Shia LaBeouf έδωσε το δικό του ρεσιτάλ… ατάλαντου, έχοντας φυσικά και τις ευλογίες του Lars Von Trier με φόντο το «Nymphomaniac».
Υπό άλλες συνθήκες θα πίστευα ότι όλο αυτό το πανηγυράκι έγινε γιατί δημιουργός και ηθοποιός ήθελαν να προωθήσουν τη ταινία τους. Αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ισχύει και πάρα πολύ, αν σκεφτεί κανείς ότι το φιλμ πάει από μόνο του – τόσα σεξ και όργια έχει, που να κρυφτεί;!
Και τον 57χρονο Δανό σκηνοθέτη δεν θα τον κρίνω ιδιαίτερα (ποιος είμαι εγώ άλλωστε;). Μου αρέσει, δεν μου αρέσει, παραδέχομαι ότι έχει προσφέρει μερικές καταπληκτικές ταινίες (βλέπε «Dogville»), δεν έχει κρύψει την εκκεντρικότητά του, ενώ φαίνεται πως δεν έχει ξεπεράσει την πίκρα του από το σκάνδαλο που ξέσπασε στο Φεστιβάλ Καννών το 2011, όταν το αποτυχημένο του χιούμορ για τον Χίτλερ τον είχε κάνει «ανεπιθύμητο» στη γαλλική πόλη. Για αυτό και εμφανίστηκε με μπλουζάκι «Pesona Non Grata» στο Βερολίνο – καλά, ok, κατούρα και λιγάκι τώρα.
Αλλά ο Shia; Ποιος, ο Shia; Τόσο φρου-φρου και άρωμα για το τίποτα; Ο 27χρονος απλά έδειξε για μια ακόμη φορά πόσο υπερεκτιμημένος είναι. Πείτε με προκατειλημμένο αλλά δεν τον είχα ποτέ σε καμιά εκτίμηση. Γιατί άλλωστε; Για τα φιλμ «Transformers» και «Indiana Jones»; Ή για τη δικιά του ταινία μικρού μήκους «Howard Cantour.com», που στην πορεία αποδείχθηκε ότι την ιδέα την είχε «δανειστεί» από το κόμικ «Justin M.Damiano» του Dan Clowes – χωρίς να έχει ενημερώσει τον Clowes φυσικά. Και μετά έτρεχε να το καλύψει.
Για αυτό δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται ένας ηθοποιός με βιογραφικό κάτω του μετρίου να εμφανίζεται με ύφος σούπερ σταρ στο Βερολίνο, να αποχωρεί από τη συνέντευξη Τύπου πετώντας την ατάκα «When the seagulls follow the trawler, it is because they think sardines will be thrown into the sea» που είχε πει κάποτε ο Eric Cantona (σταμάτα να κλέβεις τους άλλους ρε Shia!) και να το παίζει μάγκας.
Και στο κόκκινο χαλί να σκάει με μια χαρτοσακούλα στο κεφάλι, που πάνω έγραφε «δεν είμαι διάσημος πλέον».
Το σίγουρο είναι πως δεν ήταν ποτέ ταλαντούχος. Απλά τώρα έδειξε ότι είναι και ένας μεγάλος καραγκιόζης.
