Μια σκηνή πυρωμένη: Θάνος Μικρούτσικος, Γιάννης Κότσιρας, Ρίτα Αντωνοπούλου στον Σταυρό του Νότου, βράδυ Σαββάτου, πρώτο του Φλεβάρη.
Η αυλαία άνοιξε με τις “Μικρές Νοθείες”… “Μα τι νόημα έχει τ΄όνειρο χωρίς μικρές νοθείες” να τραγουδά ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος, μ΄ ένα γρέζι στη φωνή και να συνεχίζει ο μελωδικός Γιάννης Κότσιρας στους ίδιους τόνους. Ήταν μια βραδιά που κράτησε 3 ώρες και κάτι, χωριζόταν σε τρία μέρη (τα γνωστά τραγούδια, τα λιγότερα γνωστά, τα λαϊκά), μετάγγιζε τ’ όνειρο απευθείας στο κοινό. Το οποίο κοινό, είχε έρθει κάτι παραπάνω από προετοιμασμένο: έκανε δεύτερες φωνές, έδινε χειροκρότημα κάθε που η συγκίνηση έσταζε απ’ τη σκηνή, έβγαζε μακρόσυρτα, σχεδόν κελευστικά “σουυυτ” από το στόμα: ούτε δευτερόλεπτο να μην χαθεί η μαγεία…
“Καλή ψυχαγωγία” άκουσαμε τον Μικρούτσικο να εύχεται από το μικρόφωνο. Όχι διασκέδαση, όχι μια απλή ευχάριστη βραδιά αλλά ψυχαγωγία, αγωγή ψυχής. Σαν ένα πρώτο μήνυμα ότι αυτή η παράσταση κάτι ιδιαίτερο έχει να σου πει… Κάθισε στο πιάνο του και άρχισε να σκαρώνει μελωδίες της στιγμής, να τραγουδά μελωποιημένο Καββαδία, να χορεύει με βήματα εφηβικά. Εκεί και η γυναίκα του να της αφιερώνει το “Δεν είμαι άλλος…” Ενδιάμεσα των τραγουδιών του, φώναξε αλήθειες. Όχι από εκείνες τις εύπεπτες, που καταπίνονται σα γλυκό του κουταλιού. Αλήθειες επιτακτικές απ΄ αυτές που δεν χωρούν αμφιβολίες ή λοξοδρομήσεις: “Zούμε εποχές βαρβαρότητας…”, “Η σιωπή στις μέρες μας κρύβει πολύ μεγάλη ένταση…”, εξηγούσε από τα μικρόφωνα και τ΄ αυτιά άνοιγαν…
Ο Γιάννης Κότσιρας, τον κοίταζε στα μάτια σαν ευαγγέλιο. Περίμενε το νεύμα του μαέστρου Μικρούτσικου να αρχινίσει τους δικούς του μουσικούς σκοπούς: Παλιά και νέα κομμάτια, μπαλάντες και τραγούδια πολιτικά, να μελώνει η σκηνή, να διαπερνά ψυχές η φωνή του, σχεδόν θεραπεύοντας. Έκανε τραγούδι τη διαπλεκόμενη πραγματικότητα, με “Το βαλς των Βαλκανίων”… “Στης πείνας τα μνημόνια, φθηνές υπογραφές… Ελλάδα που σου έβαλαν στα μάγουλά σου ρουζ….Ελλάδα των φτωχών των περασμένων μεγαλείων…” και συνέχισε δίνοντας στη μουσική βραδιά μια νότα ρομαντική…
Δίπλα του η Ρίτα Αντωνοπούλου με φωνή αγωνιστική, να ερμηνεύει Μανώλη Αναγνωστάκη “Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει…” και ο κόσμος σκορπισμένος στις γωνιές, να πιάνει τον παλμό της ελευθερίας, εκείνης που κάποιοι του στέρησαν στο όνομα μιας δήθεν σωτηρίας. Και να ενώνεται…
Πράξεις επαναστατικές πάνω στη σκηνή και έργα ποιητών να αναγεννιούνται. Καββαδίας, Αναγνωστάκης, Άλκης Αλκαίος, Οδυσσέας Ιωάννου. Εκεί σύσσωμη και η οικογένεια του Δημήτρη Μητροπάνου, γυναίκα και κόρες μαζί, να ακούνε τη “Ρόζα” του από το στόμα του Κότσιρα και ένα μούδιασμα να νεκρώνει τον πόνο της απώλειας που δεν συνηθίζεται.
“Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται…” τιτλοφορείται η μουσική τους παράσταση που παρουσιάζουν σε έναν ασφυκτικά γεμάτο Σταυρό του Νότου. Σ΄ αυτήν εκεί τη σκηνή λοιπόν, χορηγείται κάθε Σάββατο μεγάλη δόση ονείρου. Με τις γνωστές βέβαια παρενέργειες…
ΥΓ.: Όπως ενημερωθήκαμε, όλα τα τραπέζια είναι προκρατημένα έως τις 22 Φλεβάρη…
